Bhuwanhari Sigdel is a renowned name in
Nepali literature, born in Dahachowk, Kathmandu on Jestha five, 2007 BS. As an
occasion in his own family, due to his beginning to his father at the age of 55
years, whilst his father married for the second one time on the age of 50. He
spent his childhood in the village and used to take cattle for grazing and
indulge in other usual rustic playful activities.
His journey into education started with
informal learning at Dhulauta under his uncle's tutelage. Although he was
interested in formal schooling, his father was initially apprehensive about his
safety on the way to school. He joined school at Thankot at 13 years of age,
and thus began his pursuit of education.
Bhuwanhari had an unconventional but
remarkable academic journey. Although he started formal education quite late,
he showed remarkable aptitude and passed his SLC with distinction at the age of
16 within a short span of three years of schooling. This indeed spoke volumes
not only about his academic acumen but also his resilience and determination..
His father having died when he was in the
9th standard, marriage and familial responsibilities came early in Bhuwanhari's
life. As the eldest son, he took up additional responsibilities for managing
the household affairs, balancing his familial duties with his academic
pursuits.
The financing was mostly problematic, but
resourcefulness by Bhuwanhari and his determination to improve moved him along.
His love of learning took him into teaching-both as a schoolteacher and later
as a school inspector-throughout some of the most backward regions of the
country.
Bhuwanhari's entry into literature is a
reflection of his love for storytelling and poetry. The familial environment
taught him, where stories and verses used to be narrated in rhythmical mode; he
started his literary journey with very poetry. Due to that reason, though much
criticism and skepticism faced, he persevered and went on to polish his art and
eventually received recognition for his poetic ability.
His foray into epic poetry, especially with
works such as "Dharnidhar," showed that he could grapple with long,
abstruse narratives and subjects. His grit and hard work proved once again that
though the dog might have barked, he had indeed emerged through the door and
won awards for his contribution to letters.
Bhuwanhari was an active participant in
various literary organizations throughout his working life, often in
furtherance of Nepali literature. Relentless pursuit of his craft and an
abiding devotion to the telling of stories indelibly mark the Nepali literary
landscape as his very own, which commands both admiration and respect from
peers and readers alike.
The biography of Bhuwanhari Sigdel is as
colorful and varied as his writing. Born on June 5, 1950, in Dahachowk,
Kathmandu, he rose from a humble beginning marked by familial challenges and
the rustic charm of rural Nepal. His early years were steeped in the traditions
of his family, where education was encouraged through the recitation of
religious texts like Rudri and Ramayana.
Despite familial pressures and financial
constraints, the thirst for knowledge in Bhuwanhari's heart overtook him to go beyond
his home for education. He started his formal education with enrollment in
school at the tender age of 13 years, vowing to fight against the odds. Though
a late starter, his hard work and intellect saw him sail through remarkably as
he passed his SLC at the age of 16, becoming a sure testimony to resilience and
determination.
Then marriage brought added responsibility,
but Bhuwanhari did not take it as a hindrance to his studies and profession.
Usually, financial constraint accompanied his academic pursuits, but he
persisted, doing odd jobs and embracing opportunities that came his way. From
teaching in remote villages to coding in government offices, Bhuwanhari's
career trajectory was as diverse as his literary repository.
But it was in the realm of literature that
Bhuwanhari found his calling. In fact, his entry into poetry, kindled by his
childhood memories, then nourished by the company of such literary stalwarts as
Ramesh Khakurel, marked the beginning of his career as a prolific poet. Neither
early failures nor criticism succeeded in dampening his spirit, and he went on
to become one of the leading poets and epic writers.
His contributions to literature range from
the epic poem "Dharnidhar" to travel memoirs and novels, depicting
his attachment to Nepali culture and identity. Then came awards and accolades,
consecrating his art and dedication to the world of writing. Yet, with all the
literary success, Bhuwanhari did not get arrogant; neither did he ever forget
his roots nor the pain of those struggles.
Besides his literature, Bhuwanhari is
engaged with many organizations; he has also been committed to nurturing young
talents. His life story itself is an inspiration that depicts magic in
education, endurance, and dreams pursued by a person.
Bhuwanhari Sigdel lives on in his works of
literature, in the lives of people he came into contact with, and in the
stories shared, enshrining him forever in the memory of Nepali literature as a
shining ray of hope and resilience.
उत्तर दे समाजआमा ! मलाई सपना सुनाऊ ! आशा भरेको सपना बनाऊ ! जम्मै लथालिङ्ग चयो समाज निर्लज्ज निर्वस्त्र छ देश आज । इमान भाग्यो किन हो बडाको समय नै व्याप्त भयो रडाको मान्छे रहे नैतिकता रहेन बुद्धत्वको अर्थ यहाँ भएन बैनी दिदी नै विधवा बनाई स्याबास ! मिल्ला र कता मलाई कीर परेका इतिहासभित्र नेपालको बन्छ र मानचित्र ? दुर्नामकोृ खाडल के खनेको ? आफन्त नै राक्षस के बनेको ? निधार पोते पछि कालिमाले रङ्गाउला चित्र र लालिमाले ? आकार मेरो म कता मिलाऊ ? वा लेखनी बन्दुक के समाऊ ? यै प्रश्नको उत्तर खोज्छु आज तत्काल यो उत्तर दे समाज ! |
देश भन्न द्यौजिन्दगी पाठशाला हो देश घोकेर पढ्न द्यौ र मेरै जिन्दगी लड्छु युद्ध मानेर लड्न द्यौ करेसामा लुकामारी साथी रोजेर खेल्न द्यौ म मेरै कविता लेख्छु शब्द छानेर लेख्न द्यौ । जिन्दगीको परीक्षामा आफैँ प्रश्न र उत्तर म मूल्याङ्गनकर्ता हूँ आफ्नै जीवनको स्वर देश खोज्नेहरू खोजून् देश बेचेर एउटा महाप्रसादमा बाँचून् ढुङ्को मानेर देउता । सिर्जना जसले गर्छ देश आफै बनाउँछ राजा खोज्दछ आस्थाको चाहे आफैँ बनाउँछ हारेको छैन हार्दैन कहिल्यै पहरासित जसरी वृक्ष हार्दैनन् मसिना लहरासित । मुखुन्डो हैन यो मेरो छद्मभेषी म होइन सलामी र मलामीको वस्तु सर्जक होइन माथ सगरमाथाको जसले बोक्न सक्दछ उसले गण्डकीलाई सजिलै रोक्न सक्दछ । सालनाल जहाँ गाडेँ त्यो माटो देश भन्न द्यौ मानचित्र मभित्रै छ यही नेपाल चिन्न द्यौ आँधीको सामना गर्ने छाती पत्थरको भए कविता मर्न जान्दैन स्वाभिमान मसी भए । |
हे डढेल्धुरारगत बग्दथ्यो स्वाभिमानको मुलुक अस्मिता गर्व सानको अमरसिंह झैँ साहसी दह्रा सबल पुत्र दे हे डढेल्धुरा । डमरु बाघको मै हुँ भन्दथ्यो कुकुर झैँ सिनो खान्न भन्दथ्यो अमर सिंहजी खै वसुन्धरा ? खबर दे छिटो हे डढेल्धुरा । अधम शत्रुका अङ्क काप्दथे हृदय जम्दथे दूर भाग्दथे अमर सिंहका जन्म दे धरा झुसमुसे नदे स्याल फ्याउरा । किन जमाइयो रक्त वीरको किन ढले गले साँध देशको अमरसिंहको खै परम्परा ? तँसँग सोधनी छन् डढेल्धुरा । पथ खुले नयाँ भावना मरे युवकले जहाँ जन्म बिर्सिए अमरसिंहका प्रश्न छन् खरा मनन मात्र गर् हे डढेल्धुरा । बरु म आरती गर्न आउँला जयति कालिके मन्त्र गाउँला अमरसिंहजी मौन छन् बरा अब जगाइदे हे डढेल्धुरा । |
राजनीतिराजनीति गुलियो अमिलो कि ? भागको रmगरmगे कमिलो कि ? संविधान परिधान कि धान ? सङ्खको भुस कुट्यो कि घुरान ? राजनीति कि झुसेतिल खेती चाटुकार गफका गफ रेती यो लुतो किन मजा छ कन्याऊँ हुन्न रे सरम काछ चलाऊँ । या जिरा र मसला तसलाको स्वादिलो छ सुकुटी असलाको प्रश्न छन् विविध उत्तर छैन राजनीति कि जुवा बुझिँदैन । मित्र लालबुझक्कड आए देशमा बिगुल ढोल बजाए राजनीति पर भाग्छ समाओ रोक छेक पिँडुला नकमाओ । सङ्खमा छ यसको अभिमान धर्ममा छ धमिलो गुणगान क्षेत्रमा गरिबको पहिचान द्वन्द्वमा दमनका अभियान । निस्कियौँ जुलुस पक्रिनलाई घेरियो मृगसमान फकाई भोज निम्ति थपिए खडकौँला हातमा सुलभ छन् बडकौँला । |
देश फिर्ता गरझिप्प बत्ती निभ्यो खोज्न थालेँ दियो दीपिका उल्टियो तेल नै पोखियो रेडियो बन्द भो सुन्नुपर्ने थियो आज के बेचियो बुझ्नुपर्ने थियो । ध्यान गर्ने गुफा हो कि लाग्यो घर ध्यान गर्दै भनेँ देश फिर्ता गर जन्मभूमि थियो हैन जस्तो भयो बन्धकी हो कि यो दाइजोमा गयो । वर्ण दिन्छौ तिमी लिङ्क दिन्छौ तिमी जात दिन्छौ तिमी धर्म दिन्छौ तिमी वर्गसङ्खर्षका मर्म दिन्छौ तर माग मेरो छ यो देश फिर्ता गर । शान्तिका खालमा रक्त छर्छौ तिमी मेलका खेलमा झेल गर्छौ तिमी न्यायका नाममा भ्रान्ति दिन्छौ तर देश खै देश खै देश फिर्ता गर । खोल्छु ढोका भनेँ बन्द गर्छौ तिमी यी सिसा झ्यालका फोर्न थाल्छौ तिमी नाच्तछौ बेतुके नित्य नाङ्को हर हे कलाकार हो देश फिर्ता गर । काम छैनन् यहाँ स्वप्न दिन्छौ तिमी अन्नका नाममा भोक छर्छौ तिमी लाग्छ शङ्गा सधैँ डुब्न लाग्यो घर देशमा देश नै छैन फिर्ता गर । |
दृश्यमलामी जन्तीमा कविजन सभामा बहसमा सँगै घुम्ने डुल्ने अपरिचित यात्रा लहडमा खुसी मान्दा हास्यौँ कतिपटक रोयौँ विरहमा गयो मेरो साथी लय नबुझिने शून्य लयमा । गृहस्थीमा रम्दा घर जमिन उम्दा कति थिए उधारो पैँचोमा करभर दिने वान्धब थिए बिदा माग्दै हाँस्यो कुटिल तुलसीका मठनिर गएँ मेरो बाटो यसपछि छ तिम्रो अघि सर । त्यहीँ छोरा पत्नी वरपर थिए स्वार्थभरका निरुत्साहीजस्तै मलिन मुख सन्तान घरका सबै पालो कुर्ने तर नजिकमा छैन कि भनी मलामी भन्दै थे कुशल शवयात्रा चल भनी । हजारौँ मान्छेका उछलकुदमा हुन्छ दुनियाँ नजाने को होला मन छ यसरी जान्छु म कहाँ ? चिता हाँसी सल्क्यो गफ विविधमा मस्त दुनियाँ खरानी मात्रै हो ध्वनि रणनका राग मुनियाँ । थियो कालोमैलो बगर समिधा शेष छ धुवाँ फुटेका घैँटा छन् छरबर जलेको जमिनमा करोडौँ जाने यो परिचित चिता हाँस्दछ किन ? तिमी सक्छौ साथी सहज यसको उत्तर दिन ? |
आमाको उत्तर छोरालाई१) चिट्ठी पाएँ प्यारो छोराको मेरो उर्जा दासी गोराको आशा बोकी दास्ती तुर्दै छु आँखा तानी बाटो कुर्दै छु (२) गैरीबारी बाँझै टारी छन् दायाँबायाँ सिस्नो घारी छन् कल्ले खन्ने छोरा १ यो माटो उम्य्रो झाडी ढाक्यो गोरेटो (३) केटा छैनन् बस्ती खाली भो खोजी गर्छन् बाली मालीको हेर्दा हेर्दै आगो लागेझैं शून्यै भै गो सारा भागेझैं (४ ) बाँडी खान्थ्यौंंं गाँसै काटेर डोरी दाम्ला नाम्ला बाटेर छैनन् दाना रित्ता डालामा चाया फुस्रे लाली गालामा (५) बूढाबूढी बच्चा रोगीको देर्शै भै गो सत्ता भोगीको के को चिन्ता बाढी पानीको पैहे लाग्दा आफनै नानीको (६) बैरी आफै आप्mनैै नाताको हत्या हुन्छन बैनी भ्राताको ढाकोस् मेरा आँखा जालोले गान्धारीझै बेरुँ टालाले (७) हामो इच्छा जोला छाकैको सन्तोषैको निँद्रा लाखैको त्यो नै गुम्दा आशै के गर्ने? बाँच्ने छैनन् मेसो भो मर्ने (८) छोरा तेरो प्राणै गावैँको तैले फेर्ने स्वासै गावैंको डाँफेजस्तो आनीबानीको मौैरी रम्ने हावापानीको (९) नासो जाला भावी पुस्तामा लेख्नै खोज्लान् लेखा श्रेस्तामा केले गर्लास गाथा आरम्भ? पीडा पोखी रुन्चे प्रारम्भ ! (१०) फर्की छोरा फर्की नासो हेर् ! घाँटी कस्ने आप्mनै पासो हेर् ! हत्केलीका सग्ला रेखा हेर् ! जिम्मेवारी बुभ्mने आँखा हेर् ! |
आमालाई चिठी(१) आमा ! बाँच्ने खोजी गर्दैमा चिन्ता बढ्थ्यो बामे सर्दैमा भोकै पर्दा उठ्ने ज्वालाले रोपेजस्तो हुन्थ्यो भालाले (२) देखा पथ्र्यो आफ्नै दोबाटो खोस्री भन्थ्यौ पाटो त्यै माटो घैया छर्र्थेँ तिम्रो साथैमा गुन्द्र्री ओढी सुत्थेँ रातैमा (३) खोले खान्थ्यौँ रोटी कोदाको गिन्ती गथ्र्यौँ लाखौँ धोखाको बाबालाई गोली लागेथ्यो हत्याराले प्राणै दागेथ्यो (४) गोली चल्थ्यो बेलाबेलामा तर्सी लुक्थ्यौँ जाँदा मेलामा मर्ने ढल्थे बाँच्ने तर्सिन्थे अन्यायीका लौरा बर्सिन्थे (५) तिम्रा थोत्रा चोली सारीमा रातो माटो लाग्थ्यो बारीमा मैलो धुन्थ्यौँ हामी रिट्ठामा खान्थ्यौँ पानी हाली गिट्ठामा (६) सम्झिन्छ्यौ वा बिस्र्र्यौ हे आमा १ भोकै नाँगै बाँच्ने थे आमा राती सुत्दा चित्तै पग्लन्छ स्वप्ना देख्ता आगै सल्कन्छ (७) मीठो ताना भर्थी क्वैलीले पीडा पोख्ती दुःखी न्यौलीले हामी सुन्थ्यौँ आँखा चिम्लेर आफैँजस्ता साथी सम्झेर (८) देशै छाडेँ आशा बोकेर त्यै माटोको माया घोकेर तिम्रो इच्छा पूरा गर्नेछु बाचा बाधेँ पोल्टो भर्नेछु (९) के भो आए बाढी पैह्रा रे चिप्ले डाँडा छोपे गैह्रा रे पानी दर्की छाप्रै ढाल्यो कि १ खोल्सीभित्रै सोझै हाल्यो कि १ (१०) स्वादै छैनन् आमा खानामा माया पिर्ती हुन्नन् सानामा कामै गर्ने मान्छे कामैका ढूँगाजस्ता मान्छे नामैका (११) चिटठी लेख्ली बैनी सानील पढ्ली आमा पढ्र्ली नानीले रोली सानी दाजै सम्झेर चौतारीमा एक्लै घोत्लेर । |
झगडाखकालोको कालो नधुन धुन हे राम ! झगडा सिकारीको दारी नछुन छुन बेकार झगडा किसानीकी सानी अति चुलबुले पो छ झगडा कुनेता नेताको विदल दलका बीच झगडा ! उरन्ठ्यौली ब्यौली खसम सम मानेर झगडा महात्माको आत्मा सुरत र सुरा खोज्छ लफडा उजेली चेलीको उखुम मद मातेर कचडा कुसुन्डो गुन्डोले सिउर उर छामेर झगडा । कुतन्त्री मन्त्रीको किचमिच निया शासन कडा सती सावित्रीको दिनभर ठिकै रात लफडा खिचेको फित्कौली वरपर निसाना छ तगडा मट्याङ्ग्रो ढ्याङ्ग्रोमा पट पटट लागेर झगडा । |
युगद्रष्टालाई बेली पुष्पस्रष्टाले सिर्जनै गर्छ सिर्जनाभित्र सिर्जना श्री विश्वेश्वर गर्दैथे सिर्जनामय तिर्सना नयाँबाट पुरानाको अस्तित्व घट्न सक्दछ सूर्यको लालिमादेखि रजनी पर सर्दछ । कालिमा रजनीलाई नौलो अभ्यास लाग्दछ तर यो दिनमा तारा झुल्के अत्यास लाग्दछ अँध्यारो र उज्यालोको सिमाना बीचमा थियो विश्वेश्वर थिए घाम तुरुन्तै रात पारियो । मभन्दा बलियो सिंह पस्ला जङ्गलमा भनी हुँडार स्यालका साथ गर्छन् सामन्त सोधनी पस्ला यो राज्यमा सिंह दिन्न शासन गर्न म चक्रवर्ती म मात्रै हुँ पगरी गिर्न दिन्न म । जनताले नयाँ देख्लान् उतै मोडिन सक्तछन् गुम्ला यो मान सम्मान श्रीपेच पनि बिक्तछन् ठूलो सानो कहाँ बन्छ सानो हुन्छ कहाँ बडो बसोस् आरामले जेल यो विश्वेश्वर घिड्घिडो । गुम्स्यो नेपालको भाग्य मस्क्यो रात घना भई कालरात्रि बन्यो देश पञ्चसत्ता उकासिई सिर्जनाको नयाँ बीज रोपिएमा कुनै दिन माटैभित्र जरा हाली थाल्छ बीज टुसाउन । चेतनादीप निभ्दैन भित्रै सल्किन्छ बल्छ त्यो त्यो बिस्फोट गरी छाड्छ यो बिस्फोटक तत्व हो विश्वेश्वर यही दीप जो निभाउन खोजियो तीनै दशकमा झिल्को मुस्लो बन्दै मडारियो । ढले घमण्डका सत्ता युगले बदला लियो विश्वेश्वर मरी बाँचे राजसत्ता उखेलियो जित्छन् विचारका युद्ध बन्दुके युद्ध हार्दछन् आस्था विचारमै हुन्छ युगले रङ्ग फेर्दछन् । म तिम्रो सुम्निमा पढ्दै रमाए कति ती दिन तिर्नै सकिन्न जस्तो छ साम व्याज सबै ऋण म तिम्रो लेखनी पाए चिल्लो खल्वट माथमा राखी प्रणाम गर्नेछु दिनमा मध्य रातमा । |
हामी युद्ध लडौँदेश हिमाली व्हैन भनौँ बाहिर बालौँ भित्र खनौँ लेक र बेसी एक गरौँ आपस हामी युद्ध लडौँ खेतहरूमा द्रोह छरौँ शत्रु फलाई टन्न भरौँ प्रेम अफालौँ द्वन्द्व गरौँ आपस हामी युद्ध लडौँ आशन खोसौ“ मोज गरौँ देश निचोरौँ भोज गरौँ बन्धुहरूका श्राद्ध सकी आपस हामी युद्ध लडौँ बेत निगाला वा भरुवा पानस ठेकी या करुवा शस्त्र निकालौँ उग्र गरौँ आपस हामी युद्ध लडौँ यो रण जित्ने शक्ति मिले उन्नत हुन्थ्यो देश हरे ! त्यै यदुवंशी चाल गरौँ आपस हामी युद्ध लडौँ हिन्दु भनौला या यवन भिन्न हुनाको छैन मन काँध मिलाऔँ भाइ भनौँ आपस हामी युद्ध लडौँ आरन बालौँ अग्नि फुकौँ यी खुकुरी छन् धार झिकौँ पाइन हालौँ तेज गरौँ आपस हामी युद्ध लडौँ जन्मनु पर्ने मृत्यु हुन काल कुरेरै बस्नु किन ? आज अकालै डङ्ग ढलौँ आपस हामी युद्ध लडौँ रक्त-नदीमा स्नान सकी भूत पिशाचे नाच सिकी हाडहरूका वाद्य सुनौँ आपस हामी युद्ध लडौँ जर्जरताको गीत सुनौँ रोग अशिक्षा मित्र भनौँ द्वेष घृणाका ढाल भिरौँ आपस हामी युद्ध लडौँ टायर बालौँ भस्म छरौँ देश हमेसा बन्द गरौँ बृद्ध विरामी किन्तु मरून् आपस हामी युद्ध लडौँ बुद्ध नमानौँ झूट भनौँ आशय चोखो लूट भनौँ शान्ति नमानौँ क्रान्ति गरौँ आपस हामी युद्ध लडौँ । |
Reference
https://easyayurveds.com/ayurvedic-medicine-for-diarrhea/Medicinal Plants for skin Burns
Medicinal Plants for Hair Health
30 Medicinal Herbs For your Home
50 Medicinal Plants for Inflammation
50 Medicinal Plants Used as Spices In Nepal
Medicinal Plants for Penis Size Enlargement
Medicinal Plants for Skin diseases
Medicinal Plants for High Blood Pressure
Medicinal Plants For Diabetes (High Blood Sugar)
MEDICINAL AND AROMATIC PLANTS LISTS OF NEPAL
Medicinal Plants Of Nepal ! Genetics, Classification, Preservation, and Applications
100 Rare Medicinal Plants of Karnali Nepal! Impossible to Find Other place.
Top 25 Medicinal Plants For Boosting Memory and Treating Alzheimer
Top 15 Expensive Medicinal Plants of Nepal! Numerous Among Them Are Uncommon Globally
Shashwot Khadka Songs Lyrics and Chords
Samir Shrestha's Top Songs Lyrics And Chords
Nepali Song Lyrics And Chords of Prabesh Kumar Shreshta
All Songs Lyrics Of Wangden Sherpa
Top 10 Ankita Pun Songs with Lyrics and Chords
Strum Along: Top 24 Sushant KC Songs with Lyrics and Chords
Famous Nepali Poems of Sarita Tiwari सरिता तिवारीका कबिताहरु
Famous Nepali Poems Of Man Prasad Subba मन प्रसाद सुब्बाका कबिताहरु
Top Poems Of Dinesh Adhikari दिनेश अधिकारीका कबिताहरु
Best Poems Of Prakash Sayemi प्रकाश सायमीका कबिताहरु
Famous 10 Poem Of Siddhicharan Shrestha
Best Nepali Poem OF SaruBhakta सरुभक्तका कबिताहरु
100 Nepali Famous Haiku Poem In Nepali
Arjun Parajuli ka Nepali Kabitaharu
Some Nepali Poem Of Shekhar Dhungel शेखर ढुङ्गेलका कबिताहरु
Some Poem Of Motiram Bhatta मोतिराम भट्टका केही कबिताहरु
Some Poem Of Lekhanath Paudel लेखनाथ पौडेलका केही कबिताहरु
25 Famous Poem Of Gopal Prasaad Rimal गोपाल प्रशाद रिमालका केही कबिताहरु
Some poem of Kali Prasad Rijal काली प्रसाद् रिजालका केही कबिताहरु
Some Famous Poem Of Bhinidhi Tiwari भिमनिधी तिवारीका केही कबिताहरु
Top Poem Of Madhabh Prashad Ghimire राष्ट्रकबी माधव प्रशाद घिमिरेका कबिताहरु
10 Famous Nepali Poem Of Mahakabi Laxmi Prashad Devkota
Exploring the Literary Legacy: Bhanubhakta Acharya and His Top Ten Poems In nepali
11 types of poetry with Beautiful Short Nepali Poem
Ten Nepali Poems with English Translations for Poetry Enthusiasts Worldwide
The history of Nepali Poem And famous poets of Nepal
