Acclaimed for his insight into prose,
Buddhisagar is also a poignant poet through this collection of Nepali poems
that join in depth and emotion. Herein are some of the best Nepali poems by
Buddhisagar:
1. "Aakashma Phul" (Flowers in
the Sky): Buddhisagar unfolds a poignant poem in which he compares the delicate
blossoms bruised into flowers in the sky with moments of life in flow.
Buddhisagar invites the readers to reflect upon the momentary life with
sparkling imagery and a lyrical flow of words, and to seek solace in the ever-echoing
rhythms of nature.
2.
"Aama" : "Aama" is a heartfelt tribute to the
accepted bond between a mother and child. Buddhisagar creates the image of
maternal love with tender verses that celebrate sacrifices, strength, and
relentless devotion in mothers across the world. Each line is resounding with
deep emotion to pay homage to the spirit of nurturing that shapes our lives
from infancy to adulthood.
3. "Samjhanama" signifies the
meaning 'in understanding'. This is a poignantly introspective poem on the
difficulty of human relationships and how banal understanding can be.
Buddhisagar navigates the terrain of communication and connectedness with
poetic finesse, tracing the gaps that often separate us from one another and
the longing to bridge those divides. "Samjhanama" is a poignant
reflection upon the search for empathy and ways through which mutual
comprehension does have the potential to transcend barriers.
4. "Mero Desh" (My Country):
Buddhisagar pays tribute in "Mero Desh" to the beauty and resilience
of his native land, Nepal. He projects a picture of a country with all the
paraphernalia of majestic landscape, vibrant culture, and undying spirit of the
people-a country full of heritage and promise. Full of patriotism, the pride of
the Nepalis for whom the country is the most valuable thing, echoes in each
word of the poem.
5. "Samjhanako Lekh" literally
means Letter of Understanding. It is an inward-looking piece into the
labyrinthine depths of the human mind and a quest for self-understanding.
Taking help from metaphors and symbolism, Buddhisagar unfolds layers of
consciousness to take the reader further in this journey of introspection and
enlightenment. "Samjhanako Lekh" gives testimony to the fact that
reflection can be potentially transformative in introspection, and
self-understanding.
These few poems represent the glimpse of
poetic brilliance that Buddhisagar possesses, eloquently and with grace
capturing life, love, and the human experience. He invites readers into
contemplation of some of the deeper truths at the heart of existence with verse
and a vision that finds beauty in the ordinary moments that define our lives.
Buddhisagar is one of these names in Nepali
literature that's famend for his insight into telling testimonies and a deep
look at of humanness and social problems. Buddhisagar turned into born as
Buddhi Sagar Chapagain on February 11, 1977, in Dharan, Nepal. Buddhisagar's
trek from a small town to becoming one of the maximum celebrated authors of
Nepal stands as proof to his love for literature and his determination toward
work.
Buddhisagar had spent his early days in
analyzing and writing out of love. growing up within the metropolis of Dharan,
he became significantly stimulated by using the rich Nepalese literature
tradition. because early life days, Buddhisagar had shown avid interest in
literature, studying voraciously and entering the sector of words. This
voracious studying addiction made him familiar with exceptional natures and
genres of writing that later on turned out to be the fertile grounds for his
destiny endeavors as a writer.
Buddhisagar pursued higher education in
Kathmandu, the capital town of Nepal, after completing his schooling in Dharan.
It changed into in college that Buddhisagar commenced polishing his ability for
writing and turned into very active within the literary circle. The works of
known Nepali writers like Laxmi Prasad Devkota, B. P. Koirala, and Parijat
stimulated Buddhisagar, and he started his own journey into the world of Nepali
literature, determined to depart his mark in it as well.
Buddhisagar started his writing career with
the publication of his first novel entitled "Karnali Blues" in 2007.
Situated in the Karnali region of western Nepal, this novel moved readers with
its sheer descriptions, interesting characterizations, and a heart-touching
story. "Karnali Blues" resonated with audiences across Nepal,
establishing Buddhisagar as a bold new talent in Nepali literature.
Karnali Blues" launched Buddhisagar
into the limelight, earning him praise and recognition from all circles.
Critics praised his flair for the depiction of complexities in relationships
and stark realities of human life in rural Nepal with such finesse. No small
number of the readers in every age group of the world enjoyed exploring facets
of love, loss, identity, and change in a conservative society, thus establishing
Buddhisagar's position as a literary star.
Ever since "Karnali Blues,"
Buddhisagar has come up with a string of critically acclaimed works in the
forms of novels, short stories, and essays. His writings have touched on every
other aspect of Nepali society, highlighting issues relating to poverty, gender
inequity, political turmoil, and cultural changes. The way Buddhisagar told his
story tried to give voice to the marginalized, questioned the mainstream, and
hence attracted a large audience who respected his guts and conviction.
One of the famous works of Buddhisagar
includes the novel "Phirphire." Prinited in the year 2010,
"Phirphire" depicts reincarnation and a circle of life and death.
Against the mystique of Mustang, his leading character's story follows through
to struggle into his destiny, redemption, and search for meaning in a world
full of uncertainties. "Phirphire" received widespread acclaim for
its evocative prose, imaginative storytelling, and philosophical depth that
established Buddhisagar as a masterful storyteller with an inimitable artistic
vision.
Besides novels, Buddhisagar is also noted
as a short story writer, and many of his stories have been published in various
leading Nepali literary magazines and anthologies. They deal with a wide range
of themes and genres, hence his versatility as a writer who is capable of
crafting compelling narratives in condensed formats. From tales of love and
longing to reflections on the human condition, Buddhisagar's short stories
offer glimpses into the diverse tapestry of Nepali life and culture.
Besides literary contributions, Buddhisagar
is attached with several campaigns that help in the promotion of literacy and
education in Nepal. He attended numerous literary events, workshops, and
seminars where he shared his thoughts and expertise among the forthcoming
budding writers and enthusiasts. Buddhisagar, an avid lover of the written
word, inspires the coming generation of Nepali writers to instill creativity
and intellectual curiosity into the culture of their homeland.
Despite all successes and acclamations,
Buddhisagar keeps his foothold with humility and dedication to the craft,
maintaining commitment to storytelling that reaches readers at deep levels. His
passion for literature continues to drive him forward, delving into newer
ideas, experimenting with different forms, and pushing the boundaries of Nepali
storytelling. The legacy of Buddhisagar, therefore, as one of the most loved
writers in Nepali literature, extends beyond merely his works to the lasting
impact he has created in the literary landscape of Nepal and beyond.
Suffice it to say, any foray into
Buddhisagar's poetry will constitute a deep journey into varied emotions,
experiences, and landscapes that define the Nepali psyche. Indeed, through his
verses, Buddhisagar captures with remarkable acuteness the essentials of Nepali
life; he weaves together themes of love, loss, longing, and the human
condition.
From the evergreen classics like
"Karnali Blues" to the mystic investigations of
"Phirphire," the poetry of Buddhisagar tells the readers something at
a deeply personal level and invites them for contemplation in the complexity of
existence and the beauty in the world around. His words take us to faraway
lands, revive memories long forgotten, and awaken the bottom of our souls.
And, as one travels further back in time,
reflecting upon some of the most imposing and ethereal works of Buddhisagar
within the genre of Nepali poetry, he is reminded of how literature continues
to awe, enlighten, and bring us all closer to each other in feeling.
Buddhisagar, through his artistry and vision, etched indelible impressions upon
the Nepalese literary landscape, enriching it with a voice quite unique in
character.
While fondling and celebrating his work, it
would be relevant to remember the deep legacy of Buddhisagar, whose poems have
moved hearts and minds down and across generations. In a world that often faces
chaos and uncertainties, his words are a beacon of hope pointing to the
enduring power of creativity, compassion, and the human spirit.
बाको चिठीकतै खुम्चिएको कतै च्यातिएको र, कतै बर्खे पानीले भिजेको यो चिठी हो कि हो यो मेरो बाको अनुहार ? अँध्यारो गल्लि हुँदै लतार्दे चुच्चो च्यातिएको जुत्ता बोकेर नाइटबसको चर्को गन्ध आएको छ मध्यरात आँखाभरि बाको गालाको टल्किने ठूलो हड्डी । हलोको फालीको खियाबाहेक साइनबोर्डले छोपेको यो सहर र, पाइलैपिच्छे पार्किङ निशेधका बोर्डहरु देख्नुभएको छैन, बाले कवि बनेको कान्छो छोराको कविता पनि सुन्नुभएको छैन । पहिरोले घरको आँगन लगेको छ भत्काउँदै त्यही डिलमा बसेर लेख्नुहुन्छ- 'कान्छा ! पशुपतिनाथले रक्षा गरुन् ।' धेरै छन्, कतै पुरानो अध्यायझैँ भुलेका या बिर्सिएका सपनाहरु! कान्छो छोराको सेतो सर्टको छातीको पाकेटमा धेरै छन्-- लुकेर बसेका इच्छाहरु । हरेक किराना पसलमा धेरैपटक केरिँदै/मेटिँदै साहुजीको दैनिक खातामा उधारो बाँचिरहेको म पढिरहेछु यतिबेला ख्याउटे, उदास अनुहार बोकेर आएको बाको चिठी । |
जानुभन्दा पहिलेजानु छ भने जाऊ लैजाऊ तिमीले र मैले दुई फेरो तानेर तन्काएको इन्द्रेनी, लैजाऊ तिमीले र मैले बतास भरेर आकासमा पठाएको बादल, लैजाऊ तिमीले र मैले माया पोतेर टाँगेको आकास, लैजाऊ चोरऔँला समाएर डोर्याउँदै डोर्याउँदै नानीजस्तो पृथ्वी, लैजाऊ तिम्रो केश mिाजारिएजस्तो सुगन्ध आउने यो बतास, लैजाऊ, तिम्रा चुरा छनछनाएजस्तो सुस्तसुस्त बज्ने यो संगीत, लैजाऊ तिम्रा आँखा र ओठको प्रशंसामा लेखएिका यी गीतका पंक्तिहरू । म त यतै हुनेछु झरी पर्नेछ, बलेसी हुनेछु हुरी चल्नेछ, सुकेको पात हुनेछु खडेरी पर्नेछ, चिराचिरा खेत हुनेछु डढेलो लाग्नेछ, सालको ठुटो हुनेछु हो म त यतै हुनेछु । मसँग यिनै घोडेटा हुनेछन् गन्ध उही हुनेछ, मसँग यिनै गल्लीहरू हुनेछन् भीड उही हुनेछ, मसँग यिनै मान्छेहरू हुनेछन् आवाज उही हुनेछ, उही आँसु हुनेछन् उही सुस्केराहरू हुनेछन् कहिलेकाहीँ भने खुसीहरू पनि हुनेछन् । तिमीलाई दिएँ मैले फर्फराइरहने इन्द्रेणी आकार बदलिरहने बादल ओत दिइरहने आकास, तिम्रो मनजस्तै फनफनी घुमिरहने पृथ्वी । जानु छ भने जाऊ हिँड्न गार्हो हुन्छ भने मेरा गोडाहरू लैजाऊ हेर्न गार्हो हुन्छ भने मेरा आँखाहरू लैजाऊ अझ चाहिन्छ भने मेरा ढुकढुकीहरू लैजाऊ मेरा हातहरू लैजाऊ गएपछि तिमीले रच्नुपर्नेछ अर्को इन्द्रेणी, अर्को बादल, अर्को आकास र अर्को पृथ्वी । |
एकदम मौनम फेरिएँ पुरानो वर्षझैँ झ्न् पुरानो वसन्तझै म बिर्सिएँ उराठ पहाडको बिरानो देउताझै, उदास-उदास तिमी गयौ अगाडि या पछाडि फर्कियौ म त यतै छुटे उही चिसो-चिसो पुरानो बसपार्कझैँ। मलाई खोज्दै-खोज्दै कहिलेकाहीँ मडारिँदै-मडारिँदै आउँछन्, पहिलो बर्खाझैँ तिम्रा धमिला झ्झ्ल्काहरू। मेरा आँखाका दलिनमा एकाबिहानै त्यान्द्रा-त्यान्द्रा पुराना दिन चुच्चामा बोकेर ढुकुरझैँ एकैछिन् बिसाउँछन् तिम्रा चञ्चल आँखाहरू। मन बरालिन्न अचेल आफ्ना सपनाका वनहरूमा टाँसिन्छन्, वनकुरोझैँ शरीरभरि तिम्रा अधुरा मुस्कानहरू। म बिसाउँदिनँ सिमलका रूखमुन्तिर जिन्दगी खस्छन्, सुस्तसुस्त सुकेका सिमलका फूलजस्ता चहकिला र भुवादार तिम्रा आवाजहरू। तिमीसँग हिँड्दा रोजेँ कत्ति छोटो गोरटो तिमीसँग बोल्दा निफनेँ कत्ति साना शब्दहरू म गनिरहेछु र गरिरहेछु हिसाब तिमीलाई भेट्न बोकेर आएँ झ्ोलाभरि कत्ति थोरै दिनहरू। केही हिक्का बटुलेर सँगालेर केही ऐंठन फर्कियौ तिमी नफर्किने गरी, म निदाएँ केही अंश जीवन एकलाश वनको पुरानो चिहानझैँ एकदम चिसो एकदम मौन। |
मरेको मानिसले पछाडी फर्केरमरेको मानिसले पछाडी फर्केर – आँसुले टिपलपिल भएका आफन्तका आँखाहरु हेर्छ कि हेर्देन ? मरेको मानिस हिँड्छ कति कोस, कति जुनी ? कुन नदीको किनारमा नुहाउँछ चिसो पानीले, र धुन्छ- गालाभरि बसेका आँसुका धमिला धर्साहरु, मरेको मानिस रुन्छ कि रुदैन ? के – के लैजान्छ मरेको मानिसले आफ्नो झोलामा– जीवनकालभरि सबैबाट जोगाएका स्मृतीहरु ? पहिलोपल्ट लेखेको प्रेमपत्र ? पहिलोपल्ट हिडेको पाइला ? प्रिय किताव ? परिवारको सामुहिक तस्विर ? पहिलोपल्ट सन्तानले बोलेको आफ्नो नाम ? कि जान्छ – सबै छाडेर बिर्सिएर सवथोक, आत्मबाट मेटाएर जीवनले कोरेका चित्र र अक्षरहरु । मरेको मानिसले आकाशगंगाको डिलमा उभिएर मुटुबाट सम्बन्धका ध्वजाहरु फुकाउँछ कि फुकाउँदैन ? अन्तिमपल्ट धर्तितिर फर्किएर, एकजुनी जीवनमा आफूसँग गाँसिएका सबै – सबैलाई सम्झिएर मुस्कुराउँछ कि मुस्कुराउँदैन ? मरेको मानिसको गोजीमा फर्किएर आउने ठेगाना हुन्छ |
मेरी हजुरलाईमैले हजुरलाई हरियो सुगाको प्वाँखसँगै पठाइदिएको थिएँ दैलेखी चिसोचिसो बतास जो मर्ुछा परेको छ ठोक्किएर नरिवलको अग्लो रुखजस्तो बिजुलीको खम्बामा मेरी हजुर ! मैले बगाइदिएको थिएँ नीलो भेरी त्यतैतिर उँधोउँधो, फोर्दै चुलीमा हिउँका डल्लाहरू पानीसँगै पठाएको थिएँ लज्जावती झारको लाज हजुरसम्म पुग्दा त लेदो भएछ – डुङ्डुङ्ती गन्हाउने । पठाएको थिएँ चराको छन्दोबद्ध आवाज हराएछ – चर्काचर्का हर्नहरूमा, जैतुनको तेलको मीठो सुगन्ध बद्लिएछ – मृतपोखरीको गन्धमा हजुर कहाँ म के पठाउँ, कोसेली मेरी हजुर म सुदूर पहाडको रजौटो हजुर त सहरकी राजकुमारी मसँग छन् निगालोका सलक्क परेका बोटहरू त्यही चञ्चल जुरेलीको यौवन, रगतभन्दा शुद्ध झरनाहरू त्यही सुटुक्क नुहाउने जूनरानी, हजुरका गालाजस्ता टम्म मिलेका पाखाहरू त्यहीँ अडेश लागेको सुनौलो क्षितिज, झ्याउँकीरीको देउडा निधार छोएर भाग्ने कुहिरो हजुरबाको थोते मुस्कानजस्तो सुनको जलप लिएर आउने बिहान, हजुरआमाको गहिरो आँखाको चमकजस्तो मीठो सपना छोडेर जाने साँझ पटुकीजस्तो टपक्क मिलेको जीवनको छन्द, हजुर कहाँ त छन्- तलातला परेका चिहानहरू साँघुरिएका धुरीहरू र सम्बन्धहरू गुजुल्टिएका बिजुलीका तारजस्तो अल्भिmएका सासहरु…. आवाजहरू शुद्ध दूध गुमाएका नानीहरू अनुहार हराएका आमाहरू सिमेन्ट बग्ने ढुङ्गेधाराहरू… काकाकुल जीवनहरू घर्ुर्मेलो क्षितिज… कैदी जून घरैघर घरैघर पहेंलिएका रगतहरू आँखा छोप्ने धूवाँका हुस्सुहरू मिल्दै नमिलेको जीवनको छन्द, हजुरको आकाश यतिबेला साँझपख सुत्केरीको पेटीकोटजस्तो टाटैटाटा भरिएको उध्रिएको होला, मेरो आकाश त हजुरकै मीठो मुस्कानजस्तो हजुरकै फर्फाइरहने पछ्यौराजस्तो कोमल अनि कलेजी छ, माफ पाउँ, मेरी हजुर अहिलेलाई यत्ति ऊ… भेडाको हूल पनि फर्की पो सकेछन् । |
यसपालिको सपनागएको वैशाख रिन तिर्न फर्कियो रुख—रुखमा कलिला पात टाँगेर गयो गएको हिउँद रिन लिन फर्कियो रुखलाई बुच्चै पारेर सारा पात टिपेर फर्कियो आँखामा आँसुका पदचाप छाडेर नांगा गोडा हिँडेको मेरो सपना फेरि फर्किएन । बाँझो पहाडको फेदमा अचानक रसिलो मुल फुटेझैँ खङ्रङ्ग सुकेको रुखमा काठेचराले गुँड हालेझैँ लडाइँमा गएको सिपाही धागो बाँधेको चिठीभन्दा अघि, आफुनै फर्केझैँ फर्किनेछ, मेरो सपना पहाड उक्लिन उसले नयाँ जुत्ता किनेको छ । यसपालि आयो भने सपना, म फर्किन दिनेछैन ऊ ढुंगा भयो भने म देउता बनाउने छु ऊ लाख भयो भने म एउटा बनाउने छु जति पात झरे पनि वैशाखले पात रोप्न छाड्दैन, जति पाल लगेपनि हिउँदले हरियो रंग लैजान सक्दैन यसपालि आँसुझैँ तप्कियो भने सपना म मुठीमा कसेर राख्नेछु जब मुठी खोल्नेछु — सपना….. मोती बनेर खस्नेछ । |
साँझमा वसन्तपुरदिनभरि घाममा पग्लिएकामन्दिर र मूर्तिहरूफेरि जमिरहेछन्र दिनभरि घाममा जमेकाआइमाई र लोग्ने मान्छेफेरि पग्लिरहेछन् । प्रत्येक साँझ वसन्तपुरचटपटे/ममः/आइसक्रिमभएर बेचिन्छ, र प्रत्येक साँझ वसन्तपुरमा यौटी केटी मनी ब्यागसँगै सपना हो कि यौवन ? लुटाएर घर फर्किन्छे । दिनभरि जुलुस र सभाले छोडेको केही होहल्ला र केही कुण्ठाग्रस्त सपनाहरू, मन्दिरको गुम्बजबाट हाम्फालिरहेको जन्डिसग्रस्त पहेँलो घाम, ऐतिहासिक क्युरियो र, अत्याधुनिक युवतीहरूसबै छन् वसन्तपुरमा केवल वसन्त छैन । प्रत्येक सँाझ वसन्तपुरमा ओहोर-दोहोर गर्छन् कालभैरवको ठूलो मूर्ति र साना कदका मान्छे देखेर तर्सिएकागर्भिणर्ी आइमाईहरूअनि, जन्मिन नमानेका शिशुहरू । प्रत्येक साँझ वसन्तपुरमाकुमारीको बीच निधारबाट खसेर नीला डाम र च्यातिएका ओठ बोकेरयौटा दिन मूच्र्छा पर्छ, र जुत्ताका तुनाहरूमा अल्भिmएर लतारिन्छ । प्रत्येक साँझ वसन्तपुरमा जब ल्याम्पोस्ट बल्छकीरा फट्याङ्ग्रा होइन, डिप्रेसनग्रस्त नयाँ नेपालचिममा ठोक्किएर मर्छर, फेरि जन्मन्छ । |
मान्छेहरू माझ तिमीलाईमान्छेहरूमाझ तिमीलाई जाऊँ त कसरी जाऊँ हिँडेर कहिल्यै नसकिने बाटाहरू छन् उक्लेर कहिल्यै नसकिने पहाडहरू छन् यी दुवै हत्केलाभन्दा धेरै चाक्लो आकाश छ कहिले बन्ला त्यो झोलुङ्गे पुल जहाँबाट दगुरीदगुरी पुग्न सकूँ म अर्को कुनै नौलो ब्रह्मान्ड । तर, जानु त छँदैछ तिम्रा चम्किला आँखाहरूभन्दा धेरै पर सयौँ फूल मगमगाएजस्तो तिम्राे सुगन्धभन्दा अझ पर तिमीभन्दा पर झन् पर पर… । म त यति भन्छु- -यत्ति पनि खै किन ? सम्हालेर राख्नू आफ्ना कलेजी सपनाहरू पट्याएर काम लाग्छ पछि फुकाउँदै पट्याउन-पट्याउँदै फुकाउन लुकाएर पनि राख्नू अलिकति मुस्कान काम लाग्छ एक्लो हुँदा पीरमा ऐना हेरेर मुस्कुराउन । तिमी कहिल्यै रोएकी त छैनौ तैपनि जतन गरेर राख्नु अलिकति आँसु कहिल्यै त रुनलाई पनि हँुदैन आँसु । तिमी जति सुन्दर देख्छ्यौ संसार त्यति सुन्दर छैन त्यति नै कुरूप पनि छ तिमी जति आत्मीय देख्छ्यौ मान्छे त्यति आत्मीय छैन त्यति नै क्रूर पनि छ । मान्छेदेखि भागेर मान्छेसम्मै पुग्नु छ मान्छेसम्म पुगेर मान्छेदेखि भाग्नु छ कसरी छोडूँ म तिमीलाई मान्छेहरूमाझ … ? मान्छेहरूमाझ … ? कसरी ? मान्छेको फेला पर्यो भने मान्छेहरूले सजिलै जलाइदिने छन् पट्याएको तिम्रो सपना चिथोरिदिने छन् तिम्रो मुस्कान सिनित्तै पिइदिने छन् तिम्रा आँसु । जानु त छँदैछ तर, कसरी छोडेर जाऊँ यी मान्छेहरूमाझ तिमीलाई ? |
पच्चीस वर्षो सँघारमाआज त्रि्रो अहम्को छाती कुल्चेर म फिर्ता गरिरहेछु त्रि्रो नागरिकता देश ! तिमी मलाई फिर्ता देऊ- मेरा बितेका चौबीस वर्षरू ! मेरा कलिला उमेरहरू कैदी बनाइएका छन् – मेरै अगाडि हत्कडी लगाएर राष्ट्रियताको कारागारमा, यो पच्चीस वर्षो सँघारमा यी मेरै अगाडि ठिङ्ग उभिएका छन् पालैपालो हत्या गरिएका मेरा चौबीस वर्षरू ! म गौथली उड्न चाहन्छु नौलो आकाशको डिलैडिल फुकाइदेऊ तिमी – राष्ट्रियताको टुना, त्रि्रा नक्साका किरिङमिरिङ रेखाहरूजस्तै मेरा हाड र करङहरू आज फत्फती गलिरहेका छन् म ठूलो आपतमा छु – देश ! तिमीले ठान्यौँ सधैँ पर्राई मैले कत्ति भन्नु आफ्नो तिमीले हाँसी हाँसी सङ्गीन रोप्यौ मेरा आँखामा – सपना देख्न लायक पनि छोडेनौ ! छन् तिमीसँग – ठूला ठूला हिमालहरू अग्ला अग्ला झरनाहरू मन्दिरै मन्दिर छन् भगवानै भगवान् छन् तर तिमीले कहिल्यै देखेनौ यी सुन्दरताहरूमा दाग लाग्नेजस्तो म पनि तिमीसँगै छु – तिमीले देखेनौ ! यी … यत्ति धेरै नेताहरू यी … यत्ति धेरै विचारहरू यी … यत्ति धेरै संविधानहरू यी … यत्ति धेरै गोला टाउकाहरू र, इतिहासको दम्भमा टिक्न खोजिरहेको संस्था कत्ति खप्नु त्रि्रा बोझहरू प्रत्येक दिन बन्ने मोटा मोटा इतिहासहरू ! यो टेबुलमाथिको ग्लोवमा किन तिमीमात्रै चल्मलाइरहेका छौ – देश – जन्मिनु, हर्ुर्किनु र नागरिक मात्र हुनु त्रि्रो नामको प्रमाणपत्र बोकेर एउटा भीडमात्र बन्नु – – होइन मेरो सम्पर्ूण्ाता ! चौबीस वर्षरि मेरो हृदयमा दिएका छौ तिमीले मात्र नीला नीला दागहरू, यो फर्फाइरहेको झण्डामा हेर- कसरी आतङ्कति छ मेरो अनुहार – तिमी त धेरै ठूलो छली रहेछौ ! भन देश किन हत्या गर्यौ तिमीले मेरा चौबीस वर्षरू ! |
कालो दागम एउटा गरिब तारा झर“े – धर्तीको कुनै प्राचीन खो“चमा ‘ऊ … तारा खस्यो’ आ“खा चिम्लिएर प्रेमको दर्ीघायुका लागि उभिए होलान् मायालुहरू लेउ जमेको पोखरीको किनारमा ‘जर्ेइ … ए जर्ेइ तारा खस्यो’ केटाकेटीहरू उप्रिmए होलान् आ“गनीमा म घाइते तारा सम्झिन्छु पहिलोपल्ट तिमीले नै लेखेकी थियौ सबै निदाइरहेको बेला इन्दे्रणी प्रेमपत्र, पहिलो भेटमा अस्ताउन तम्तयार घामझै कस्तो र्समाएकी थियौ साथीहरू भन्थे – ‘ए तारा त कहिल्यै हुन सक्दैनस् – जूनको’ म मर्ूख सानो तारा मन पराए“ त पराए“ कुनै सिजनमा हरियो भएको धर्ती देखाउदै भन्थ्यौ तिमी – ‘प्यारो तारा ऊ … त्यो हरियो धर्ती तिमीलाई है’ सपना देखायौ खुब खेल्यौ खेल पिरतीको पापिनी ठूलो पाप गर्यौ अघायौ जून तिमी ताराबस्तीका दादा ग्रहहरूलाई मेरो हत्याको षड्यन्त्र सिकायौ कुनै रात ताराबस्तीको किनारामा आकाशगङ्गा माइजूको करेसाबारीमा दादा ग्रहहरूले छुरा रोपे झर्याप्प र, फलिदिए बादलको समुद्रमा डुब्दैडुब्दै खसें धर्ती अहिले मेरो दाया हात भाच्चिएको छ दुवै खुट्टा चल्दैनन्, टाउको फुटेको छ जिङ्रिङ्ग बढेको छन् दाह्रीहरू म देखिरहेछु आफ्नो देशमा राजकुमारी जून अहिले फेरि तिमी ताराहरूको बस्तीमा कलिलो – सुन्दर ताराको खोजीमा छ्यौ थाहा छैन सुन्दरताको जालले कत्ति ताराहरूको हत्या गर्यौ – सत्य – धेरै लुक्न सक्दैन अब त्रि्रो पाप किनभने, त्रि्रो पापको प्रमाण बन्ने छ त्रि्रो सुन्दरतामा जमिरहेको एक टुक्रा कालो दाग |
राजधानीमा हामीरहस्यको प्राचीन उपत्यकामा कैद भित्र-भित्र बाँसझैँ सुकेका बाहिर-बाहिर बेसारझैँ पहेँलिएका भएजति आँसु कतै धितो राखेर भएजति हाँसो कतै ‘सेल’मा टाँगेर आफैँदेखि हड्बडाइरहेका । सूर्योदय होस् या सूर्यास्त तिखो छट्पटी बोकेर ब्यूँझिएका कतै अनुहार खुइलिएका कतै नाम उध्रिएका मुटुको तला-तलामा गोप्य कागजपत्र भरिएका । भीडहरूमा अचानक सपनाको पाकेट मारिएका धमिलो उच्छ्वास पालिरहेका गुमनाम देशका लाखौँ झन्डा उचालेर हिउँद-बर्खा भ्यागुताझैँ टर्टराइरहेका । न त गहिरो निदाएका न त स्वच्छ ब्यूँझिएका सुन्निएका राता आँखाले एकअर्कालाई घुररिहेका आफैँदेखि तर्सिरहेका । चिया दोकान या भट्टी पसलमा सधैँ-सधैँ बर्बराइरहेका नागरकिता या पासपोर्टमा एउटा जीवन उँघिरहेका । देख्न नपाएर सूर्य सुकेको सूर्यमुखी फूलझैँ चिसो छिँडीमा गुडुल्किएर एक सास बाँचिरहेका । |
रत्नपार्कबेरोजगार रामेश्वरले भर्खर थुकेको दादाखैनीको छाप छैन मेटिएका । पहिरो पीडित दिलकुमारी सोताङ्गले चिरा पारेका हरिया काँक्राका बियाँहरु झर्न पाएका छैनन्-भुइँमा । हामीहरु भर्खर टुकि्रएको तरबूजको राता टुक्राजस्ता राता झन्डाहरु हल्लाउँदै फेरि आइपुग्यौँ उही रत्नपार्क । कुनै महँगो बियरको कम्पनीले प्रायोजन गरिदिएका सस्ता घोषणा-पत्रहरु मोटो सिसा भएको चश्मा लगाउने पुरानो नेताका अपारदर्शी भाषणहरु । शान्तिको माग गर्दै अशान्तिपूर्ण रुपले जम्मा गरिएका सत्ताविराधी दुई लाख अठहत्तर हजार सात सय पन्चानब्बे हस्ताक्षरहरु एकफन्को मारेर फेरि हामीले नै शासन गर्ने यी जीर्ण सडकहरु एक इँट्टा हानेर फेरि हामीले नै चिहाउने ती िसंहदरबारका सिसाहरु भर्खर मशाल जुलुस गरेर हामीले नै फेरि कफ्र्यु लगाउने ती अँध्यारा गल्लीहरु आइपुगेका छौँ हामीहरु उही रत्नपार्क हल्लाउँदै राता झन्डाहरु फेरि । |
म हुनेछुबसमा अगाडिपट्ट, आमाको काखमा उफ्रिंदै मुस्कुराइरहेको बालकलाई आँखा झिम्काउँदै मुस्कुराइदिनू, त्यही मेरो कलिलो मुस्कान हुनेछ । बाटोमा हिँड्दा-हिँड्दै छुटेको उध्रिएर आफ्नो रङ हराएको बिरानो जुत्ता देख्यौ भने सुल्टाइदिनू, अचानक थाकेको त्यही मेरो गोडा हुनेछ । अँध्यारोमा गल्लीहरू छिचोल्न कहिल्यै नडराउनू, गाँठो परेका रहरका सबै बाटाहरू पटुकाझैँ फुकाउँदै हिँड्नू, तिम्रो पाइला मुन्तिर मेरै पाइला हुनेछ । बर्खामा झ्यालबाट उछिट्टएिर परेलाबाट तप्किएको पानीको थोपालाई मनतातो हत्केलामा राखेर मेटिदिनू, सम्हाल्दा-सम्हाल्दै खसेको त्यही मेरो आँसु हुनेछ । बिहानीपख टाढा-टाढाबाट कसैले बोलाएजस्तो लाग्यो भने निद्रामा, उठेर दैलो उघारििदनू आँगनमा चारा खोजिरहेको उदास पन्छीलाई कहिल्यै नधपाउनू, गएर कहिल्यै नफर्किएको त्यही नै मेरो मौन आत्मा हुनेछ । |
Reference
https://easyayurveds.com/ayurvedic-medicine-for-diarrhea/Medicinal Plants for skin Burns
Medicinal Plants for Hair Health
30 Medicinal Herbs For your Home
50 Medicinal Plants for Inflammation
50 Medicinal Plants Used as Spices In Nepal
Medicinal Plants for Penis Size Enlargement
Medicinal Plants for Skin diseases
Medicinal Plants for High Blood Pressure
Medicinal Plants For Diabetes (High Blood Sugar)
MEDICINAL AND AROMATIC PLANTS LISTS OF NEPAL
Medicinal Plants Of Nepal ! Genetics, Classification, Preservation, and Applications
100 Rare Medicinal Plants of Karnali Nepal! Impossible to Find Other place.
Top 25 Medicinal Plants For Boosting Memory and Treating Alzheimer
Top 15 Expensive Medicinal Plants of Nepal! Numerous Among Them Are Uncommon Globally
Shashwot Khadka Songs Lyrics and Chords
Samir Shrestha's Top Songs Lyrics And Chords
Nepali Song Lyrics And Chords of Prabesh Kumar Shreshta
All Songs Lyrics Of Wangden Sherpa
Top 10 Ankita Pun Songs with Lyrics and Chords
Strum Along: Top 24 Sushant KC Songs with Lyrics and Chords
Famous Nepali Poems of Sarita Tiwari सरिता तिवारीका कबिताहरु
Famous Nepali Poems Of Man Prasad Subba मन प्रसाद सुब्बाका कबिताहरु
Top Poems Of Dinesh Adhikari दिनेश अधिकारीका कबिताहरु
Best Poems Of Prakash Sayemi प्रकाश सायमीका कबिताहरु
Famous 10 Poem Of Siddhicharan Shrestha
Best Nepali Poem OF SaruBhakta सरुभक्तका कबिताहरु
100 Nepali Famous Haiku Poem In Nepali
Arjun Parajuli ka Nepali Kabitaharu
Some Nepali Poem Of Shekhar Dhungel शेखर ढुङ्गेलका कबिताहरु
Some Poem Of Motiram Bhatta मोतिराम भट्टका केही कबिताहरु
Some Poem Of Lekhanath Paudel लेखनाथ पौडेलका केही कबिताहरु
25 Famous Poem Of Gopal Prasaad Rimal गोपाल प्रशाद रिमालका केही कबिताहरु
Some poem of Kali Prasad Rijal काली प्रसाद् रिजालका केही कबिताहरु
Some Famous Poem Of Bhinidhi Tiwari भिमनिधी तिवारीका केही कबिताहरु
Top Poem Of Madhabh Prashad Ghimire राष्ट्रकबी माधव प्रशाद घिमिरेका कबिताहरु
10 Famous Nepali Poem Of Mahakabi Laxmi Prashad Devkota
Exploring the Literary Legacy: Bhanubhakta Acharya and His Top Ten Poems In nepali
11 types of poetry with Beautiful Short Nepali Poem
Ten Nepali Poems with English Translations for Poetry Enthusiasts Worldwide
The history of Nepali Poem And famous poets of Nepal
