Jhamak Kumari Ghimire was born in July 1980 to Tek Bahadur Ghimire and Laxmi Ghimire in Dhankuta District of Kachide VDC. She has emerged as an energetic figure in Nepali literature. Physically paralyzed, she has struggled against all odds to become a prolific writer, composing her work with only her feet. Extraordinary talent and resilience have made her internationally known, as one among the 11 anomalous writers of the world.
She has written novels, poems, and essays
that delineate her profound thoughts and emotions. Her most famous work,
"Jeevan Kada Ki Phool" (Life is Thorn or a Flower), is considered a
masterpiece in Nepali literature and earned her the prestigious Madan Puraskar.
Despite physical incapacities, Ghimire is a
very prolific writer. She has written collections of poems like
"Sankalpa," "Aaphnai Chita Agnishikhatir," "Manchhe
Vitraka Yoddaharu," and "Quaati." Other publications include
"Awasan Pachhiko Aagaman" and "Parda Samaya Ra
Manchheharu." Ghimire's autobiography, "Jeevan Kada Ki Phool,"
was highly regarded and helped further to entrench her as the icon of Nepali
literature.
Throughout her life, Ghimire has been
felicitated with several awards, which comprise the Kabita Ram Bal Sahitya
Prativa Puraskar 2055 and various Aswikrit Bichar Sahitya Andolan awards. The
known autobiography "Jeevan Kada Ki Phool" earned her the well-known
Madan Puraskar in 2067.
Ghimire faced a lot of difficulties while
walking to literature. Poor family, born in eastern Nepal, with a disability
that brought her much prejudice and neglect from the society. Nevertheless, she
showed the world a determination to stand up and learn, to write and
communicate. She had to teach herself to read and write, often secretly, and it
required overcoming enormous obstacles in the name of her love for literature.
Her autobiography articulates the bitter
realities she had to face, which challenge social norms and lend a voice to the
problems disabled people confront. The bravery of Ghimire in telling her story
has inspired many readers and raised some very important discussions on
disability rights and inclusion.
Besides these literary achievements,
Ghimire stands as a beacon of hope and living testimony to human resilience.
Her life story eloquently reminds one of the capacity of the human spirit to
surmount adversity and thrive in hardship. She opened doors of understanding
and compassion through her words, urging society to reimagine better ways
toward disability and marginalized communities.
Table Of Contents
The contribution of Jhamak Kumari Ghimire
goes way beyond the pages of her books. She stands as a source of inspiration
for people because she proved that strong will and creativity know no bounds.
Her unbelievable journey keeps on inspiring individuals around the world to
believe in their own strengths and pursue their dreams against all odds.
Two years ago, nineteen-year-old Jhamak Kumari Ghimire burst upon the Nepali literary scene with great fanfare-an incredible talent capable of churning out an extraordinary array of works: novel, story, poetry, essay, travelogues, plays and songs. Her serious motor
Cerebral palsy, undiagnosed for years, was
born with the condition that aggravated Ghimire's sufferings in her childhood.
In a village steeped in superstition where gender bias prevailed, Ghimire's
struggle for acceptance and education was particularly arduous. Her biography,
"Jeevan Kada Ki Phool" or Life is Thorn or a Flower, chronicles in
tears her voyage from societal neglect to literary icon.
Despite continuous ridicules and negligence
from her very family and community, Ghimire never let this desire to educate
herself and communicate with the world die. Learning to read and write in
secret, often using discarded materials and practicing with her toes dipped in
dew, were marks of solitude, perseverance, and resilience in Ghimire's journey.
Over the years, Ghimire grew into a full
literary height with the publication of eleven books: collections of poetry, essays,
and an autobiographical account that finally emerged as acclaimed. Every single
work reflected her profound insight into human existence through very
articulate treatment and depth regarding love, identity, social justice, and
the human condition.
The four-year-effort autobiography,
"Jeevan Kada Ki Phool," is Ghimire's magnum opus. She shares with the
world some of the starkest realities of her life and takes on the harshest of
them all in a battle against society's prejudice for the rights of disabled
persons to dignity. Ghimire dares with honest, introspective rendering to make
readers confront their biases and misconceptions for a more empathetic
understanding.
But Ghimire's life is much more than her
writings; it's a powerful testimony to the greatness of the human spirit. Out
of unimaginable misfortune, she never let herself be victimized by her
circumstances; rather, she plunged headlong into the creation of art and
advocacy. Ghimire has become, through words and action, a beacon of hope and inspiration
for millions of people-a proof that with courage, determination, and
creativity, even the greatest obstacles can be overcome.
Her story still echoes with the audiences
of the whole world; Jhamak Kumari Ghimire stands to this date as a torch of strength,
resilience, and the transforming power of literature. As an energetic and
ever-compassionate girl with her art, she has etched on Nepali literature lines
which no time can erase.
Ghimire's road to self-discovery is thus
also the triumph of literature over bodily incarceration and social isolation.
While physically paralyzed, she had few equals in the use of her pen when she
inscribed verses to touch the hearts of readers across social barriers. Her
poetry reveals evocative imagery and a great emotional depth that becomes a
poignancy of expression for her innermost thoughts and feelings.
Among her well-known books are
"Sankalpa", "Aaphnai Chita Agnishikhatira",
"Manchhebhitraka Yoddhaharu", and "Quaati"-each showing the
reader different insight into human life through Ghimire's eyes. She wanders in
her writing through the highs and paths of love, loss, identity, and
resilience-an invitation to reflect on the complications of life with empathy
and compassion.
Apart from her poetic contributions, Ghimire
has contributed to literature in prose, namely, "Awasan Pachhiko
Aagaman" and "Parda Samaya Ra Manchheharu," which manifest her
multi-talented personality as a writer. Her essays and short stories are very
illuminatingly expressive on topics related to social themes and personal
introspection, showing great insight into the human condition.
Perhaps Ghimire's most celebrated work is
"Jeevan Kada Ki Phool", or in English, "A Flower in the Midst of
Thorns". If there were a way any single glance at her life could be summed
up, it would be by looking at this book. She chronicles her struggles,
triumphs, and deep understanding of the nature of existence in this
autobiographical masterpiece. By the candor of her telling, Ghimire gives a
blunt, clear view of what it is to be disabled, how to survive, and the
indomitable will of the human spirit.
Ghimire faced challenges her whole life;
however, she never let her commitment to her art dwindle and thus was an
inspiration for many people with her determination and unbeatable spirit. Her
works have been acknowledged and awarded with many prestigious awards to her
credit, such as the Madan Puraskar, Kabita Ram Bal Sahitya Prativa Puraskar,
Aswikrit Bichar Sahitya Puraskar, among others.
She became a source of inspiration and
empowerment to people with disabilities around the world and a leading figure
in Nepali literature. The writings of Jhamak Kumari Ghimire still inspire
future generations. Her words, in fact, cross barriers of language, culture,
and physical handicap to leave an indelible mark on the literary landscape of
this world and to point out the transformative power of storytelling.
देश, म र आकाङ्क्षादेश ! तिम्रो गर्भासयसँग विद्रोह गरेर मलाई आफ्नै आकृति कोर्न मन छ जुन आकृतिबाट कुनै सयममा एउटा जीवनचक्र मेरो पनि थियो भन्ने यही धरतीलाई थाहा होस् प्रकृति र समयको जीवनवृत्तमा मेरो पनि अस्तित्व थियो भन्ने थाहा होस् मन सल्किएको बेला मलाई सहीद हुन मन छ मानवता खोसिएको भूमिबाट एउटा अर्को बुद्ध जन्माउन मन लागेको छ जो मेरो युगको प्रतीक बनेर उभियोस् मृत्युपर्यन्त अलग परिभाषा बोकेर उभियोस् देश ! तिमीलाई बलात्कार गरेर एउटा परिवर्तनको युग जन्माउन मन छ त्यो युगमा एउटा उत्साहको घाम लागोस् जून पनि त्यो विशाल आकाशमा आफ्नै स्वच्छन्दता बोकेर हाँसोस् थुप्रै मनहरू रोएको बेला मलाई अलग रुवाई रुन मन छ जुन रुवाईपछि एउटा मीठो आभास होस् जुन रुवाई मलाई तिम्रै काखमा बसेर रुन मन छ जो मानवताको स्वरहरू लिएर साख्ये तिम्रो कानमा गुञ्जियोस् देश ! कोख प्रसव वेदनाले थलिएको बेला तिम्रो आँखाबाट त्यसको बाढी उर्लिएको बेला मलाई एउटा सत्य कुरो खोल्न मन छ थुप्रै असत्यबाट एउटा सत्य ओकल्न मन छ तिम्रो कोख अझै उजाड बनेको छैन तिम्रो मातृत्वमा कुनै खोट छैन तिम्रो कोखबाट सपुत मात्र होइन कपूतहरू पनि जन्मिरहेछन् जसले तिम्रो मातृत्वको अपमान गरिरहेछन् तिम्रो ममतामाथि कुठाराघात गरिरहेछन् तिम्रै गर्भमा बसेर तिम्रै विरुद्ध धावा बोलिरहेछन् यतिबेला मलाई प्रश्न गर्न मन लाग्छ तिम्रो सन्तान कुन हो ? के मेरो आँखाले परिवर्तनको सपना देख्नु पाप हो ? मनले सुन्दर आगतको कल्पना गर्नु अपराध हो ? ए, आमा ! तिम्रा ओंठहरू किन मौन ? तिम्रो मन किन स्तब्ध ? हो, आमा तिमीलाई यो प्रश्न छ यो गल्ती हो भने फुटाईदेऊ मेरो आँखा यो पाप हो भने तोडिदेऊ कल्पना देश ! तिम्रो आत्मा मृत युगसँगै पोलिएको बेला म समयको कसम खाएर भन्छु, तिम्रो कोखबाट एउटा नयाँ बुद्ध जन्मिनुपर्छ देश ! तिम्रो करणी गरेर मलाई नवयुग जन्माउन मन लागेको छ । |
पर्खालभित्रका आवाजहरुन्वारान नभएको मेरो छोरो समयसँग रुवाइको पहिलो मूल्य नमाग्दै सहिदको दर्जामा उभिएको छ त्यही रगत पोखिएको भूमिबाट भोलि आउने पुस्तामा खुशीको कान्ती छोड्नु छ त्यसको एउटा बीज रोप्नु छ । आमाका निःस्वास रुवाइहरु सँगै मातृ वात्सल्यका मृगतृष्णाहरु छोरालाई गर्भमा बोकेर पालेका क्षणहरु दुखेको मानसपटलमा सजीव छन् । हिजो यही भुमिको सतहमा फूलमतीले पनि जीवनको बलि दिई वर्तमानको संघारमा ग्याल्मोको छोरोले पनि जीवनको आहुति दिनुपरिरहेछ एउटा अज्ञात भविष्यको स्मारकमा कति लास, कति वलि चढाइयो ? आजका यी रगतका छिर्काहरु ज्ञात, अज्ञात बलिहरुले भोलिको इतिहासमा एउटा नयाँ आयाम थप्ने छ । असमयमै पहेलिएका फूलहरु बन्द पर्खालको सानो छिडीबाट घामको एक टुक्रा न्यानोपन पाउने आशामा जीवनको परिर्यायमा संर्घषरत जीवनको लीला समाप्त नहुन्जेल बाहिर सुनिरहेछन् पर्खालभित्रका आवाजहरु अविरल सुनिरहेछन् दवाइएका आवाजहरु । |
स्वतन्त्रता खोसिएको ममानव सभ्यताको यौटा पर्याय म जन्मिँदा उस्तै अनुहार लिएर आएँथें उस्तै हाड, छाला, मासुको शरीर र , उस्तै रुवाइको आवाज लिएर आएँथें मलाई के थाहा यहाँ छूत र अछूतको भेद छ ? तिमी समानताको नारा बोकेर यही दुनियाँमा एकनाससँग दौडिरहेछौ मुक्तिको एउटा नारा मलाई पनि देऊ सापटी यही भूमिबाट मुक्तिको शस्त्र उठाउन मन लागेको छ , मलाई पनि यही समयको अन्तरालदेखि क्रान्तिको झण्डा बोक्न मन लागेको छ तिम्रो स्वतन्त्रताको नीति प्रजातन्त्र र कुटनीतिको खेल मलाई खोसेरै भए पनि खेल्न मन लागेको छ , सत्व , तिम्रा खुसीहरु खोस्न मन लागेको छ । मेरा खोसिएका स्वतन्त्रताहरू फिर्ता लिन मन लागेको छ । स्वतन्त्रतामाथि रजाईं गर्न मन लागेको छ तिम्रा हातले निर्माण गरेको यो मानव सभ्यतामा तिम्रा कपटी जालहरू फिँजिएको यस दुनियाँमा जन्मको पहिलो सङ्केत दिँदा नदिँदै ै तिम्रो संस्कारले मलाई अछुत घोषित गयो निर्जीव देउतालाई दोष दिएर आफू चोखो हुन खोज्या तर जति छोपछाप पारे पनि त्यो दोष मेरा आँखाबाट बच्न सकेन तिम्रो देउताको सृष्टिमा जातको कुनै भेद थिएन । इतिहासलाई किन उल्टोबाट अथ्र्याउँछौ ? सुल्टोबाट अध्र्याऊ , त्यहाँ बुद्धि र विवेकको एउटा निश्चित बाँध बाँधिएको थियो । भेद पनि यही हो । विवेक र अविवेकले कुरो पर्दाभित्र र बाहिरको हो तर तिम्रो जाली बुद्धिले त्यसलाई उल्टोसँग अर्थ्याउनु उचित ठान्यो । किनकि , तिमी एकतन्त्रीय शासन चाहन्थ्यौ , आफ्नो स्वार्थको सत्ता चाहन्थ्यौ । मानव सभ्यताको ऐनाबाट तिम्रो शाश्वत प्रतिबिम्ब छिपेको छैन यो यथार्थ हो । जति उजिल्याएर चमक दिन खोजे पनि स्वरूप पुरानै हुन्छ , नवीन आकृति दिए पनि सोचाईको धरातल पुरानै जगमा निर्मित हुन्छ तिम्रो उही अनुहार देख्नेछ । साँच्चो सभ्यताको इतिहास लेख्नेले तिमीलाई उही देख्नेछ । साक्षात् इतिहासले भो , अब फोहोरी नाटक नरच यो साँच्चो मानव मूल्यको सभ्यताले जनताको हातले निर्मित दुनियाँले एउटा नयाँ आवाज खोजेको छ एउटा नयाँ परिभाषाको प्रजातन्त्र र स्वतन्त्रता खोजेको छ । अनि , म स्वतन्त्रताविहीन मान्छे स्वाधीनता हरिएको मान्छे यही सभ्यतामा एउटा स्वतन्त्रता खोजिरहेछु एउटा स्वाधीनताको भाग खोजिरहेछु । म कल्पनाभन्दा धेरै माथिको कुरा गर्दैछु तिमीले दिएको सीमारेखालाई नाघेर म समानताको कुरा गर्दैछु । यी मेरा कदमहरू तिमीलाई स्वीकार्य होस् या नहोस् मानव मूल्यको कुरा गर्दैछु साँच्चो अर्थमा मानव हुनुको मूल्य खोज्दैछु । रूढहरूले वर्षाैंदेखि रूढीवादको जरा गाडेको भूमिमा एउटा अस्तित्व खोजिरहेछु एउटा आफ्नैपन खोजिरहेछु । |
यस्तो कविताकेही समय पहिले एउटा कविताको हत्या गरें जो जिन्दगीको त्रासदी बोकेर मान्छेका स्वास रोकेर स्वतन्त्रताको गला रेटेर जन्मिएको थियो त्यो कुरूप कविता मेरो जिन्दगीलाई चाहिंदैन मेरो स्वासलाई चाहिंदैन मेरो स्वतन्त्रतालाई चाहिंदैन जसको बीभत्स स्वरूप देखेर मान्छेको मन आतङ्कले काँप्थ्यो निश्चल आँखाहरूमा त्रासको छायाँ नाच्थ्यो रगतको झोलमा डुबेर उ आतङ्कको दुन्दुभि बजाउँथ्यो यही बीभत्स कविता जो संगीन र बारूदका धुवाँहरूसँग रमाउँथ्यो रक्त कुण्डबाट उठेका मानव मशाल आमाको आँसु हेर्दै गिज्याइरहेका थिए मैले भर्खर उसको हत्या गरें । जे शरीरभरि कङ्काल बोकेर जिब्राभरि रगत लिएर नवयुगलाई गिज्याइरहेछ भने उसलाई मानव कङ्कालले टेक्यो स्वतन्त्रताले टेक्यो जिन्दगीले टेक्यो स्वयं मैले टेकें अर्थात् उसको एउटा हत्या भयो । अव मेरो कोखबाट जन्मिदैन यस्तो विरूप कविता यस्तो सन्त्रस्त कविता र यस्तो आतङ्कित कविता किनभने युगलाई चाहिंदैन अव यस्तो कविता . |
प्रेमिल आकाशउ, त्यो डाँडामाथि झुल्किएको घामसँग म एउटा प्रेमिल आकाश खोजिहेछु जहाँ पोखिन्छन् उज्याला किरणहरु गोधुली साँझसँग रमाउने चराहरुसँग न्यानोपन खेलिरहेको देखिरहेछु उनीहरुको सम्वादसँग प्रेमिल आकाश छ र प्रेमको आस्था छ । चेतनाको घाम लागेको मनसँग त्यही आँगनबाट म हराएको देश खोजिरहेछु जहाँ पहिचान छ त्यही किनारामा उभिएर उसको टुक्रिएको आकृति हेरिरहेछु आँखा, गिदी, खप्पर, हात, खुट्टाहरु । त्यही खण्डहरसँग म आफ्नै नश्ल खोजिरहेछु त्यही वक्ररेखाहरुसँग टुक्रिएको मन थिलथिलो अस्मिता विभत्स सहिष्णुता छ त्यही चराहरुको प्रेमिल आकाशजस्तै म मान्छेको प्रेमिल मन खोजिरहेछु । |
प्रेम र बूढो फेदाङ्बाफेदाङ्बा रक्सीले मातेको बेला हप्काउँछ मुन्धुमलाई रक्सीका प्याला निल्दै इन्द्रेणी सपनाहरुसँग जिस्केर पारुहाङले भन्यो सुख्खा मनसँग- उठ ! पृथ्वीमा एउटा समुद्र बगाऔं । भर्खरै आकाशमा निस्केको जून शीतल रातसँग मस्किएर तरुण धर्तीको वक्षस्थल चुम्बन गर्दै नीलो आकाशमा छिल्लिँदै जीवनको पूर्ण नृत्य गर्छ । पारुहाङ र सुम्निमाका उन्मुक्तिका चाहनाहरु बूढो फेदाङ्बाजस्तै नाङ्गो पहाड साक्षी बनेर हेरिरहेछ उसको फेदबाट बग्दै गरेको समुन्द्र जूनको तस्वीर छातीमा सजाएर आफ्ना निद्रालुु आँखाहरु बिछ्याएर पारुहाङको प्रतिक्षा गरिरहेकी आदिम नायिका सुम्निमाका प्रेमिल यौवना देखेर पारुहाङसँग बग्लै गरेको नीलो समुन्द्र आक्रोश पोख्छ जून खिस्स हाँस्दै पहाडसँग छिल्लिन्छ त्यहीबेला मुन्धिम उठ्छ सुम्निमाको प्रेमिल काखमा पारुहाङ निदाउँछ र देख्छ कालो रातमा- उज्याला सपनाहरु साकेला र सिलीका तालमा यौवना सुम्निमाको नृत्य बूढो फेदाङ्बा जागेको मुन्धुम समातेर पारुहाङ र सुम्निमाको प्रेमलीला हेरिरहन्छ । |
प्रश्न कामरेडलाईप्रिय कामरेड यौवना रहरमाथि एम्बुस पड्काएर तन्नेरी सपनामाथि बारुद हानेर वर्तमानलाई विभत्स पारेर कुन नव सपना उमार्छौ ? युवतीको तन्नेरी सुहाग खोसेर आफैं उभिएको सीमा रेखा कुल्चिएर आमाको अस्मितामाथि कोर्रा हानेर कुन स्वाभिमानको पहाड उक्लिन्छौ ? प्रिय कामरेड शिशिरको याममा बेमौसमको वर्षा पार्ने रातलाई निलेर उजेली जन्माउने सपना तुहाएर तिमी कस्तो देशभक्ति अलाप्छौ ? प्रिय कामरेड ! देशका हाड छाला मासुका बण्डल टाउका, छाती, खुट्टा तौलेर कस्तो सभ्यताको स्मारक उभ्याउँछौ ? घामका किरणहरु ताप्दै गरेका कलिला शिशुहरु ज्वानोको झोल पिएर पगि्रएका स्तनहरु चुस्ने त्यसै वर्तमानसँग र गोधुली सन्ध्यामा गुँडमा फर्किएका मलेवा जोडीहरु प्रेमिल क्षण खोसिएकाहरु असमयमै तुहाइएका भ्रुणहरु ती सबै ब्यूँझिएर वर्तमानमा तिमीसँग प्रश्न गर्दैछन्- प्रिय कामरेड ! हामीले बलिदान गरेको देश पसिना बगाएको देश रगत बगाएको देश किन यति कुरुप ? |
वाइन र सेक्सतरुनो बताससँग सेक्स गरें वाइनको नशाजस्तै झम्म पार्यो अतृप्त बैंसालु मन त्यो नयाँ तन्नेरी तनको थियो नयाँ अनुभूतिको थियो त्यो स्वणिर्म पल । वाइनको नशाजस्तै यौवन पोखिएको कौमार्य चुहेको वाइनजस्तै पिएँ अतृप्त पल मैले । मैले तरुनो विचारसँग सेक्स गरें जीवनसँग स्वयंसँग अनि समयसँग र वाइनसँग फक्रिएको कौमार्य पिएर त्यसका थोपासँग स्वयं आफूलाई निलेर बमन गर्न चाहन्छु एउटा परिवर्तन । त्यो प्रेमित्व चुम्बन न्यानो सहवासबाट म जन्माउन चाहन्छु नयाँ इतिहास जुन इतिहासमा तिमी उठ्नेछौ म उठ्नेछु हामी उठ्नेछौं र त्यो समय उठ्नेछ त्यो सेक्स ? नयाँ उत्सवको लागि हुनेछ वाइन ? त्यो प्रेमिल रातको लागि मात्र उल्लासको लागि र नयाँ कायापलको लागि हुनेछ । |
जिन्दगीसमयका पानाहरुमा मानव आक्रोश पोखिए मूर्दावाद र जिन्दावादका नारा लेखिए थुप्रैको पुत्ला सल्काइए जिन्दगी त्यहाँ उभियो, विना रङ्ग ऊ शालिक जस्तै मौन, स्थिर उभिरहेछ अब जिन्दगीको नयाँ रङ्ग पोखिनुपर्छ । ऊ कञ्चन आकाश हेरिरहेछ, जिन्दगी, सङ्लो पानी छातीमा लिएर बगेको तमोर जस्तै बग्नुपर्छ, सेताम्य हिऊँ पहिरिएर हाँस्ने सगरमाथा कहिल्यै गुनासो पोख्दैन, छाती भित्र हिमनदी बगाएर, प्रत्येक विहान घामको रक्तिम किरणहरु पछारिएर सँधै हाँसीरहेछ सगरमाथा हिऊँभित्र लुकेर पनि उसले गुनासो कहिल्यै गरेन । ऊ हाँसिरहेछ,सेतो गुलाफ जस्तै घामका किरणले गर्दा चम्किला बनेका मूर्तिवत्, हिमशिखरहरु सामु उभिएर प्रश्न गर्न मन लाग्छ, जिन्दगी आक्रोश र आवेग लिएर बाँच्छ किन ? तमोरको सङ्लो पानी कञ्चन आकाश शालिक जस्तो स्थिर जिन्दगी शान्ति किन हुन सक्दैन ? जिन्दगी आकाश जस्तै कञ्चन तमोरजस्तै सङ्लो हुनुपर्छ । |
Reference
https://easyayurveds.com/ayurvedic-medicine-for-diarrhea/Medicinal Plants for skin Burns
Medicinal Plants for Hair Health
30 Medicinal Herbs For your Home
50 Medicinal Plants for Inflammation
50 Medicinal Plants Used as Spices In Nepal
Medicinal Plants for Penis Size Enlargement
Medicinal Plants for Skin diseases
Medicinal Plants for High Blood Pressure
Medicinal Plants For Diabetes (High Blood Sugar)
MEDICINAL AND AROMATIC PLANTS LISTS OF NEPAL
Medicinal Plants Of Nepal ! Genetics, Classification, Preservation, and Applications
100 Rare Medicinal Plants of Karnali Nepal! Impossible to Find Other place.
Top 25 Medicinal Plants For Boosting Memory and Treating Alzheimer
Top 15 Expensive Medicinal Plants of Nepal! Numerous Among Them Are Uncommon Globally
Shashwot Khadka Songs Lyrics and Chords
Samir Shrestha's Top Songs Lyrics And Chords
Nepali Song Lyrics And Chords of Prabesh Kumar Shreshta
All Songs Lyrics Of Wangden Sherpa
Top 10 Ankita Pun Songs with Lyrics and Chords
Strum Along: Top 24 Sushant KC Songs with Lyrics and Chords
Famous Nepali Poems of Sarita Tiwari सरिता तिवारीका कबिताहरु
Famous Nepali Poems Of Man Prasad Subba मन प्रसाद सुब्बाका कबिताहरु
Top Poems Of Dinesh Adhikari दिनेश अधिकारीका कबिताहरु
Best Poems Of Prakash Sayemi प्रकाश सायमीका कबिताहरु
Famous 10 Poem Of Siddhicharan Shrestha
Best Nepali Poem OF SaruBhakta सरुभक्तका कबिताहरु
100 Nepali Famous Haiku Poem In Nepali
Arjun Parajuli ka Nepali Kabitaharu
Some Nepali Poem Of Shekhar Dhungel शेखर ढुङ्गेलका कबिताहरु
Some Poem Of Motiram Bhatta मोतिराम भट्टका केही कबिताहरु
Some Poem Of Lekhanath Paudel लेखनाथ पौडेलका केही कबिताहरु
25 Famous Poem Of Gopal Prasaad Rimal गोपाल प्रशाद रिमालका केही कबिताहरु
Some poem of Kali Prasad Rijal काली प्रसाद् रिजालका केही कबिताहरु
Some Famous Poem Of Bhinidhi Tiwari भिमनिधी तिवारीका केही कबिताहरु
Top Poem Of Madhabh Prashad Ghimire राष्ट्रकबी माधव प्रशाद घिमिरेका कबिताहरु
10 Famous Nepali Poem Of Mahakabi Laxmi Prashad Devkota
Exploring the Literary Legacy: Bhanubhakta Acharya and His Top Ten Poems In nepali
11 types of poetry with Beautiful Short Nepali Poem
Ten Nepali Poems with English Translations for Poetry Enthusiasts Worldwide
