Krishna Bhusan Bal, a label that echoes via the corridors
of modern Nepali meter, was born upon Chaitra 1, 2004 B.S. (circa middle-April 1948
A.D.) in the town of Malteni in Rabi, then atom of Ilam and now merged into
Panchthar region. He was born into a Tamang household, as the boy of border Bal
Tamang and Sharda Ghising Tamang. Sadly, he lost his mother at the gentle age
of five. This soon loss and the coming of a mother formed much of his
soon sensitive and psychological earth. Despite the challenges, Krishna Bhusan
(then known as Tikaram Tamang) was lifted lovingly at his maternal abode and
later grew into single of the most powerful poetic voices Nepal possesses ever known.
Tikaram was not particularly outstanding in academics, and
he showed a profound attraction in writings and extracurricular activities. His
teachers recall him as a inquisitive and delicate learner. As he moved between
schools, comprising a brief limit at Karfok Vidhyamandir under Nar Bahadur priest
and later in Ilam Bazaar under the guidance of Devi Nepal, his poetic soul was
softly taking form.
The Transformation into a Poet
The youthful Tikaram gradually changed into Krishna Bhusan Bal
during his period in Ilam. Living away from the heat of a customary household
setup, he found comfort and strength in writings. He labored at the local
District Panchayat office and immersed himself in public maintenance and poetic
statement. It was during that period that his pen began to talk not solely for
himself and for an whole generation grappling with personality, alteration, and hope.
His first published poem, "mother Yuwaak Hu" (I am a
Youth), appeared in a local Ilam magazine called Saugat. This poem
noticeable the arising of a lengthy and impactful scholarly journey.
Educational and Professional Life
After completing his basic schooling in Ilam and Rabi
Bazaar, Krishna Bhusan moved to Kathmandu. He passed his institute Leaving
Certificate (SLC) examinations from there and initially aimed to connect the
police compel. However, his mentors, comprising members of Devi Nepal's household,
inspired him to pursue a unlike path, emphasizing his intellect and
potential for civil maintenance.
subsequent their guidance, he sat for the community Service
Commission exams and eventually connected Nepal Rastra Bank. His charge in the
central beach of Nepal supplied him the fiscal stability to continue his
scholarly pursuits. He examined upward to a Bachelor of Science level whereas operating
complete-period and steadily flower via the ranks to become an officer.
Literary Contributions and Style
Krishna Bhusan Bal is best known for his poem "Kathmandu
Eklai Aba Kathmandu Bokna Sakdaina" (Kathmandu Alone Can No Longer
Carry Kathmandu). This poem captured the sensitive exhaustion, communal
fragmentation, and political confusion of Kathmandu as a emblem of the nation.
With bright metaphors and bold imagery, it resonated deeply with readers over
Nepal.
Here are a a handful lines from that landmark poem:
"Kathmandu eklai aba Kathmandu bokna sakdaina,
Kathmandu eklai aba singai Nepalko arth lagaauna sakdaina."
Translated:
"Kathmandu alone can no longer bear Kathmandu, Kathmandu
alone can no longer portray the entire of Nepal."
His poetic fashion was wealthy with metaphors, sensitive deepness,
and representative clarity. While many poets during his period were leaning into
conceptual experimentalism, Krishna Bhusan’s meter came back to the commonwealth with
reachable imagery and grounded emotions. He did not obtain caught upward in ethnic,
pious, or partisan biases. His sound was that of a considerate, silent
radical—talking fact without shouting, angering idea without
offense.
effect and Legacy
In 2041 B.S., Krishna Bhusan published his first meter
collection named "Bholi Basne Bihan" (Tomorrow’s dawn),
what was a rotating point in his charge. The book founded him as a major
poet in Nepal’s scholarly landscape. The period after the 2036 B.S. road
Poetry Revolution cut a surge in poets using poetry to participate with genuine-earth
issues, and Krishna Bhusan was at the van.
Unlike many poets who compose volumes, Krishna Bhusan believed
in writing less and with more ability. He speedily flower to importance alongside
scholarly giants like Gopal Prasad Rimal and Bairagi Kainla. Literary reviewer
Krishna Chandra Singh Pradhan referred to him as a “manly poet,” referring to
the strength and material in his words preferably than any gendered characteristic.
His meter possesses been quoted in parliament, echoed in
protests, recited in classrooms, and read in aloneness by dint of thousands of Nepalis.
He brought respect to the struggles of usual commonwealth, artwork their ache and
flexibility in poetic form.
Struggles and Real-Life Experiences
Krishna Bhusan’s existence was not untouched by dint of hardship. As a
child, he skilled the trauma of maternal loss and sensitive carelessness. As a
adolescence, he labored hard labor—carrying salt from Morang’s Madhumalla to Ilam,
toiling in the fields, and enduring the socioeconomic force of countryside existence.
These experiences found their path into his meter, giving it unmatched
authenticity.
He never became a “celebrity poet” in the flashy meaning.
Instead, he was viewed as a “entire poem” in himself—a man whose existence, actions,
and verses formed a coherent and noble narrative.
character and thought
Those who knew Krishna Bhusan Bal explain him as calm,
considerate, and principled. He was distant from the sound of politics or the lure
of renown. His personality mirrored his meter— still strong. He believed
meter was a bridge between commonwealth and their quelled truths.
He avoided elitism in writings and always emphasized
clarity, beauty, and link. His lines were powerful and never preachy. His
metaphors were poetic and never unclear. This simplicity built him relatable to
twain the common reader and the intellectual.
last Years and Death
Krishna Bhusan Bal passed away upon Asar 11, 2069 B.S. (June
25, 2012 A.D.). His demise noticeable the finish of an period, and his words continue to
live upon. Today, his works are examined in schools and universities, discussed in
scholarly gatherings, and cited by dint of poets and activists akin.
His legacy isn’t fair in the words he wrote, and in the
sensitive and cultural bridge he helped build between meter and the commonwealth of
Nepal.
Conclusion
Krishna Bhusan Bal wasn’t fair a poet. He was a emblem of
which Nepali meter could be—candid, fearless, emotionally intelligent, and
deeply human. He reminded readers that meter doesn’t be in possession of to be complicated to
be powerful. His verses carried the heartbeat of a nation, and his existence tale
reflected the journey of thousands who grew upward in mail-Rana, pre-modern Nepal.
He formerly wrote, "A single rock cannot build a house,
nor can a single pool become a lake." This analogy captured his belief in
harmony, variety, and collective attempt. Krishna Bhusan Bal’s meter continues
to be a bawl to fantasy, to fight, and to state. He gave the Nepali scholarly
earth a benefaction that period desire not simply omit.
भारी बिसाउनुपर्दा टुङ्गा को लक्ष्य साधेर हिँडेको हुँ फेदीदेखि टाकुरासम्म निश्चिन्त कैयन् उकालीहरू नाघ्दै लम्केको हुँ आफ्नो ठेगानसम्म पारिजसो लक्ष्य बाँकी नै रह्यो पारिजसो पुग्नै नपाई यता घाम ओर्लिसक्यो । जसरी उकालो लागेको थिएँ म, आफूले खाम्न सक्ने एउटा भारी उचालेर जसरी आज बिहानै हिँडेको थिएँ म, भारीमा एउटा बिहान उघारेर क्रमशः रातको कालो मजोत्रोले ढाकिसक्यो अहिले त मेरो यात्रालाई निश्चित आज भारी नबिसाए अर्को उपाय नै भएन निश्चित आज भारी नबिसाए अर्को विकल्प नै भएन । डाँडालाई तल झार्नु पनि डाँडामाथि उक्लनै पर्दो रहेछ रातलाई चिप्लाएर अर्को बिहान पर्खन पनि यसरी बास बस्नै पर्दो रहेछ यसरी आफन्तहरू छामेर आज यतै कतै कुखुराको बास बसेको छु यसरी बिहान पर्खेर आज भारीलाई सिरानीमा राखेर पर्खेको छु । रातकै कुरा त हो, कुदिरहेछ रात फक्रिरहेका फूलहरूमा तुसारो झारेर बैँसकै कुरा त हो, दौडिरहेछ रात प्रत्येक आँगनहरूमा स्यालहरू कुर्लाएर तर दुईचार ताराहरू भुइँमा रोपिएर अब रात आफैँमा झरिरहेछ प्रत्येक शून्यताबाट नयाँनयाँ प्रहरहरू जन्माउँदै अब रात स्वयंलाई घचेटिरहेछ म फट्फटाएर भोलि बास्ने बिहानसँग निश्चिन्त छु भोलि बिहानै टुङ्गोमा पुग्न सक्ने विश्वासमा आज बासमा छु क्रमशः डाँडाहरूका टुप्पाहरू हुँदै हिमालमा फक्रने घामसँगै भारी बोकेर भोलि पुगौँला यद्यपि हिजै पुग्नु थियो आजै पुग्नु थियो सकिएन भोलि पुगौँला । केही औषधीहरू छन् भारीमा, बिरामीहरूलाई बाँडौँला केही कितापहरू छन् भारीमा, विद्यार्थीहरूलाई बाँडौँला केही फालीहरू छन् भारीमा, किसानहरूलाई बाँडौँला फेरि यसरी पर्ने रातहरूको विरुद्ध लालटिन बोकेको छु भारीमा, सबैलाई उज्यालो |
वाल्यकालसम्झनाका रेशमी पर्दाहरु हल्लिरहेछन् अहिले मेरो आँखाको झ्यालमा पर्दाको प्रत्येक सप्कामा एउटा इन्द्रेणी देखापर्दै हराउँछ आँखाको प्रत्येक झप्कोमा एउटा गुलाफ फक्रँदै ओइलाउँछ कति कमला अतीतहरु जहाँका इच्छाहरु पहाडभन्दा अग्ला थिए कति सुकुमार बितेका दिनहरु जहाँबाट मैले यत्रो यात्रा थालेको थिएँ अँगालोबाट फुत्काउन मनै नलाग्ने प्रेयसीजस्तै ती नफर्किने दिनहरु प्रत्येक बिहानीले हिमाललाई चुम्बन गरेजस्तै सम्फना मात्र बाँकी छाड्ने ती उत्सवहरु परेलीको बारले छेक्नै नसकेर पल्टेका थोपाजस्तै ती विगतहरु सुन्दर सपनाको फूलबारीजस्तै विपनामा फेरि सादृश्य हुँदैनन् सत्य भएर पनि बालुवाको घरजस्तै लाग्ने विपनामा कुनै घर हुँदैन वर्तमानमा मात्र थाहा लाग्दोरहेछ आफूबाट चिप्लिएका समयहरु हत्केलाबाट फुत्केपछि समय पनि साँढे हुँदोरहेछ छाडेर केवल सम्झनाहरु |
मनको घाउकुन बतासले उडायो यसरी, पत्करझैँ पानीमा तैरिएको छु कुन हतारको बाढीले बगायो यसरी, आफन्तहरू हेर्दै बगेको छु। सानो लहरले पनि बगाउन सक्छ मलाई, छाल नैकिन चाहियो र जसले पनि घाँटीमा बल्छी अल्झाउन सक्छ मलाई, जाल नै किन चाहियो र, तैपनि षड्यन्त्रका काला हातहरू घाँटी निमोठ्न तम्सेका छन् तैपनि तिनलाई पहाड बनाएर सुरुङ खन्न केही आँखाहरू उठेका छन्। कुन बगैँचामा खडेरी खाएर टाक्सिएका होलान् ती मेरा कलिला फूलहरू कुन गोरेटोमा बाटो बिराएर हिँडेका होलान् ती मेरा अबोध आँखाहरू खै, कति दिन परदेशी भएर बाँच्नुपर्ने हो यसरी डाँडाबाट लडेको ढुङ्गा नै भए पनि कतै एउटा अडिने ठाउँ हुन्थ्यो होला मन त हो मान्छेको कमलो छ यसै पनि कहाँ लगेर बिसाउने होला । |
बाटोखनी जाने सहिदहरू बादलहरू च्यातेर घाम निकाले हाम्रा सहिदहरूले तर त्यो घाम उनीहरूका सपनामा कहिल्यै लाग्न सकेन तुवाँलाहरू फटाएर सिङ्गै आकाश दिए हाम्रा सहिदहरूले तर त्यो आकाश उनीहरूको भविष्यले कहिल्यै भेट्न सकेन । तिर्खाले व्याप्त धुकधुकीमा मुहानै खन्याइदिए हाम्रा सहिदहरूले तर चैतको खडेरीले मुहानै सुकाइदियो, यहाँ कसैले तिर्खा मेट्न सकेनन्, बुच्चे चरीहरूमा प्वाँख भिराए हाम्रा सहिदहरूले तर भोका चरीहरू भोकले कहिल्यै उड्न सकेनन्। वर्षौं अन्धा रहेका अन्धाहरूलाई आँखा दिए हाम्रा सहिदहरूले तर अन्धाले आँखा पाउँदा आफैलाई चिन्न सकेनन् जाडाले कठ्याङ्ग्रिएकाहरूलाई, भावनाको दोलाईं र कम्बल बाँडेका हुन् हाम्रा सहिदहरूले तर ओढ्नेले कहिल्यै ओढिदिएनन् अब त यस्ता दाताहरू यी आँगनहरूमा कहिले आउलान् र जबकि यहाँ त सहिद बन्नु पनि अभिशाप छ किनभने यो देश नै यस्तो हो जहाँ सतीको श्राप छ । |
काठमाण्डू एक्लैले अब काठमाण्डू बोक्न सक्दैनकाठमाण्डू एक्लैले अब काठमाण्डू बोक्न सक्दैन काठमाण्डू एक्लैले अब सिङ्गै नेपालको अर्थ लगाउन सक्दैन । नाप्नुपर्छ पैतलाहरूले अब भञ्ज्याङहरू टेक्नुपर्छ, आँखाहरूले अब सारा पहाडहरू उड्नुपर्छ निश्चित लक्ष्यहरूमा अब यो छिमलका चराहरू ज्वालामुखीझैँ फुट्नुपर्छ अब यो पिँढीका स्वरहरू छाम्दै हातहरूले काँडाहरू अब टेक्न सक्नुपर्छ काठमाण्डू त अब डाँडाहरूमा बिछिन सक्नुपर्छ । एउटै ढुङ्गाले कुनै घर बनिन सक्दैन, ढुङ्गाको तहतह हुनुपर्छ एउटै पोखरीको कुनै ताल हुँदैन, थुप्रै दहदह जम्नुपर्छ हुटिट्याउँले सगर थाम्न खोजेर थामिन सक्दैन सगर वर्षे भेलको सानो चपेटले, मेट्न खोजेर मेटिन्न बगर पहाड, मधेश, थुम्काथुम्की र उकालीओरालीको देश कसेको पेवा होइन, कसैले ठेक्का लिएर पनि हुने छैन मुहान जो बग्नुपर्छ, जम्नुको यसको कुनै अर्थ हुँदैन काठमाण्डू एक्लैले अब काठमाण्डू बोक्न सक्दैन काठमाण्डू एक्लैले अब सिङ्गै नेपालको अर्थ लगाउन सक्दैन । खोरमा थुनिएर पनि बिहानीको सङ्केत दिन्छ कुखुराको भाले निरर्थक प्रयासमा युग हाँस्छ, बलिसकेको दिनलाई हुस्सुले ढाक्न खोजे टुँडिखेलका प्रत्येक सुरहरूमा घोडा छाडेर त्यत्तिकै डटेकै छ इतिहास टाप बजारेर कुदिरहेको घोडालाई त्यत्तिकै चाबुक लगाइरहेछ एउटा उपहास अनिष्ठ भन्छन् सपना देख्नेहरू पनि यस्तो कालो घोडा र कालो मान्छे तर काठमाण्डू छातीमाथि बोकिरहेकैछ यस्ता कतिकति इतिहासका मान्छे किन थाहा भएन तिमीलाई एउटा रौंलाई मात्र भनिन्न केश किन थाहा भएन तिमीलाई एउटै इतिहासको मात्र हुँदैन देश काठमाण्डू वास्तवमा भित्रभित्रै छटपटिएको छ काठमाण्डू वास्तवमा भित्रभित्रै गुम्सिएको छ मञ्जुश्रीको अर्को तरवारको विकास खोजिरहेकोछ ऊ युगका गह्रौँ पाइलाहरू अब धेरै बोक्न सक्दैन त्यसैले बग्ने निकास खोजिरहेकोछ ऊ । काठमाण्डू एक्लैले अब काठमाण्डू बोक्न सक्दैन काठमाण्डू एक्लैले अब सिङ्गै नेपालको अर्थ लगाउन सक्दैन । |
इतिहासका कुरासिर्जनाको एउटा जून हामीबीच पाइला राखेर भर्खरै हिँड्यो उत्साहको एउटा वातावरण भर्खरै घाटमा लगेर सेलाइयो फगत एउटा न्याउरो सहर मुर्दाहरूको घुइँचो बोकेर विक्षिप्त छ फगत रित्ता पाइलाहरूको फोस्रो पदचापमा सडकहरू मौन छन् इतिहास त्यहीँ रह्रयो हामी त्यहीँ रह्रयौँ खोलाहरू ब्युँझिएका छन् वा निदाएका छन् थाहा पाउन हामीले अगुल्टो चोर्यौँ पहाड–बेँसी सुतेका छन् वा ब्युँझिएका छन् थाहा पाउन हामीले सहरहरू चहार्यौँ जब राम्ररी थाहा पायौँ, हामी बगिसकेका थियौँ जब राम्ररी थाहा पायौँ, हामी पहिरोमा परिसकेका थियौँ इतिहास त्यहीँ रह्रयो हामी धेरैपछि सर्यौँ। सुगौली सन्धिको डाम बोकेका हामी भीमसेनको लासले घाट नपाएको देख्ने हामी सतीले सरापेका हामी एउटा चिसो आकाश ओढेर बालेको दियो कहिलेसम्म बल्न सक्छ अरुणको गडतीरमा परेका रूखहरू के ठेगान कहिले लस्कन्छन् भर्खर–भर्खर बिहानीको डाक लिएर बासेको भाले स्यालले भुत्ल्याइसक्यो भर्खर–भर्खर मिर्मिर लिएर डाँडामा देखिएको घाम, जसलाई घामले छोपिसक्यो भूगोलले त यसै पनि ठगेकै छ इतिहासलाई स्वयम् हामीले ठग्यौँ। |
आमा तिमीलाई साष्टाङ्ग दण्डवतआमाको नीलो गर्भबाट- यो माटोमा झरेको हुँ पहिलोपटक आमाको गर्भ छाड्दाको पीडाले- रोएको हुँ यही माटोमा पहिलोपटक सायद ताते छाडेर तङ्िग्रएर- लड्दै हिँडे यही माटोमा पहिलोपटक निस्फिक्री तन्नेरी भएर पनि- हिँडेको हुँ यही माटोमा पहिलोपटक यही माटोमा उमि्रएको जलामृत पिएँ निसन्देश पहिलोपटक यही माटोको सुगन्धित हावाले स्पर्श गरेको हो मलाई पहिलोपटक यही माटो माथिको आकाशमा- चन्द्र सूर्य देखेको हुँ पहिलोपटक यही माटोको जंगल र झाडीहरूमा- चरा-चुरुङ्गीको गीतको शृङ्खलाहरू सुनेको हुँ पहिलोपटक लडें, रोएँ, हाँसें, कराएँ जे जे गरें यही माटोमा पहिलोपटक नेपाल भनेर पुकारिने यही माटो रहेछ- र नै नेपाली भनेर चिनिएँ पहिलोपटक आमाभन्दा पनि ठूली धरा तिमी प्रत्येक साकार सपना र सिर्जनाहरू समर्पण गर्छु हजारौंपटक प्रत्येक खुसी र उमङ्गगहरू यही माटोमा रोपिउन् हजारौंपटक आमा तिम्रो पाउ नै मेरो शिर सम्झेको छु लाखौंपटक आमा, तिमीलाई करजोरी साष्टाङ्ग दण्डवत ।। |
छोरी हराएको सूचनानक्षत्रमा साँढे डुक्रिएको कथा सुनेर तर्सिएकी मेरी छोरी नेपाली धरती हल्लिने गरी आकाश पड्क्यो उसैको आँखामा अशान्ति चञ्चल नानी स्वभाव निवुवाको फूलमा भरिएका शितको गुलियो चाख्दै खेल्दै थिई फेरि एकै छिनमा पहेंलपुर तोरी बारीभित्र उफ्रिदै खेल्दै थिई अचानक मेरो आँखाको निन्द्रा बोकेर हराई। मौरीको घारबाट निकालेको आलो मह जस्तै बोलीले सज्जिएकी उषाको पछ्यौरीले छोप्दाछोप्दै पनि प्रष्टै देखिने नानी आँखा बोकेकी मेरो प्राणको सञ्जीवनी बोकेर कोशी गण्डकीको निनादमा मलाई ब्युँझाउने कवितामा आफू खेलेर मलाई सधैँ सधैँ कुत्कुती लगाई रहने हिमाली आस्थाको रंगीन जामा लाएकी वर्ष सातकी मेरी सानी छोरी अचानक मेरो गीतको भाकासँगै हराएकी छे भेट्नु भएमा, पँधेरीमा गाग्री बोकेर गुन्यु चोलीमा बिहानै पानी भर्न आउने कुनै पनि दिदी/बहिनी अथवा त्यस्तै हुलिया भएकी आमालाई खबर गरिदिनु होला धेरै त भन्दिन, यो छोरी भेटिए सिंगै नेपाल भेटिएको सम्झनु होला। |
चैतको हावायता मधेशतिर चैत लाग्यो रुखहरू नांगो पारेर हावा मत्ता हात्तीझैँ मात्तिएको छ केवल फूलहरूको सुगन्ध मात्रै समेट्ने कहाँ हो र हावाले युगौँयुगको धूलोहरू पनि बढारिरहेछ युगौँ बाँचेको रुखहरू पनि सहजै ढालिरहेछ। कति इतिहास यस्तै हावाले बनाएछ जो हामी पढ्छौँ कति इतिहास यस्तै हावाले बनाउँछ जो हामी लेख्छौँ आत्मविश्वासको एउटा घरको निर्माण गरेको छु मैले पनि यद्यपि कमजोर घरहरू मात्र नउडाओस् यस हावाले यद्यपि कमजोर आवाजहरू मात्र नउखेलोस् यस हावाले। समुद्रको पानी आकाशमा उडाइदिन सक्छ यस्तै हावाले आकाशबाट बर्सेको पानी पनि हटाइदिन सक्छ यस्तै हावाले कसरी अब यसो नभनूँ कि यो देशमा लागेको बादल पनि हटाउन सक्छ यो हावाले कसरी अब यसो नभनूँ कि यो देशको अमिल्दो इतिहासको पन्ना पनि च्यातिदिन सक्छ यस्तै हावाले। बाँसका चोङ्गेहरू बिगुल फुकेझैँ गरी एउटा क्रान्ति फुकिरहेछ आज हावाले रुखका बुढा पातहरू आकाशभरि भुमरीमा धकेलिरहेछ आज हावाले यस्तो लाग्छ ठेकेदारहरूले नाफा खाएर बनाएको घर अब धेरै दिन टिक्दैन यस्तो लाग्छ नांगो डँडाल्नोमा न्यानो हुने घामलाई पनि अब बादलले छेक्दैन। ‘ऊँ मानि पद्मे हुं रे हुं’ लेखिएको मेरो अघिको ध्वजा बेस्सरी फर्फराइरहेछ आज हावामा मेरै घरअघिको पीपलको रुख पनि स्वतन्त्र कराइरहेछ आज हावामा लाग्छ यसरी हावा सत्य र शान्तिको बाटो गुज्रिरहेछ लाग्छ यसरी हावा एउटा वसन्त भित्र्याउने सुरमा बिल्कुल आतुर छ। यो हावा ! निश्चित लक्ष्यमा पुग्नुअघि कुनै अवरोध आइपरे यो हावा ! निश्चित दिशामा पुग्नुअघि कुनै पहाडमा ठोक्किए के ठेगान ? फर्केर आउँदा ‘ऊँ मानि पद्मे हुं रे हुं’को ध्वजा पनि च्यातेर नलैजाओस् के ठेगान ! सारालाई शीतल दिने पीपलको रुख पनि ढालेर नहिँडोस्। यता मधेशतिर चैत लागिसक्यो हावा मत्ता हात्तीझैँ बेस्सरी मात्तिएको छ डाडु पनिउँ हातमा लिने भान्से हो ! आगोदेखि होसियार सारा परिवारको टुप्पी समाएर बाबु बन्न खोज्ने हो ! आगोदेखि होसियार ! हावादेखि होसियार ! |
नवीन दाइ, जसलाई म भेटिरहन्छु सम्झनाको क्षितिजबाट एउटा नौलो सूर्य सधैँ उदाउँछ एक्लै एक्लै बादलका झुत्रे पर्दाहरू च्यातेर मभित्रको मनतिर कतै छरिन्छ म यिनै प्रेरणाहरू बोकेर अक्षरका सुन्दर थुँगाहरू सँगालेर मालाहरू गाँसिरहन्छु म सधैँ यस्तै उज्यालोमा, त्यो नौलो सूर्यलाई अझै भेटिरहन्छु। सधैँ भेटिरहन्छु। अनिष्ट सपनाजस्तै सुने माईथानका बथान बथान परेवाहरू आकाशतिर उडेनन् अरे चोक बजारमा चारो टिप्न ती बथान बथान परेवाहरू बस्दैबस्दैनन् अरे के त भित्ताको नियमित सधैँ च्यातिनुपर्ने क्यालेन्डरको पन्न अब नच्यातिने अरे ? फेरि सुने पाङ्दुरे गफजस्तै जाज्वल्य सूर्यझैँ विचरा नवीन अब रहेनन् अरे। कहाँ मृत्युशय्या अँगालेर भीष्मपितामहले पनि नरम नरम ओछ्यानहरूमा कहाँ फुल्छन् र फूलहरू पनि बिनाकाँडा नै सादा सादा रुखहरूमा कठोर सत्य मृत्यु अँगाल्यौ परि योद्धाले झैँ तिमीले पनि साहित्यका तिखा धारिला काँढाहरूमा लाखौं रोएर जहाँ बाँधिरहेछन् तिमी एक्लै कहिले हाँस्न चाहेनौँ त्यही त हो तिम्रो महानता अझै सम्झनाको क्षितिजबाट एउटा नौलो सूर्य सधैँ डराउँछ अझै एक्लै बादलका कुनै पर्दाहरू च्यातेर मभित्रको मनतिर कतै मरिन्छ म यिनै प्रेरणाहरू बोकेर अक्षरका थुँगाहरू सँगालेर मालाहरू गाँसिरहन्छु म सधैँ यस्तै उज्यालोमा त्यो नौलो सूर्यलाई सधैँ भेटिरहन्छु अझै भेटिरहन्छु। |
दतिवन Washerman’s Plant (Achyranthes aspera अपामार्ग): Benefits, Uses, and Medicinal Properties
Kooth (Saussurea Lappa) – कूठ Benefits, Uses, and Medicinal Properties of Costus Root
काने झार Commeline Benghalensis (Kane Jhaar) – Medicinal Uses, Benefits, and Overview
गिँदरी Premna Serratifolia L. (Gindari): Benefits, Medicinal Uses, and Importance
पाञ्चान Ougeinia oojeinensis (Paanchan): तिनिश Medicinal Uses, Benefits, and Ecological Importance
बोके टिमुर Zanthoxylum Armatum (Boke Timur) Benefits, Uses, and Medicinal Properties
ठूलो नीम Thulo Neem: महारूख Medicinal Benefits, Uses, and Natural Remedies
सिउँडी Siudi (Euphorbia Neriifolia) Uses, Benefits, Side Effects, and Medicinal Properties
काठेकार, फर्कफल, काठआँवली, Averrhoe acida :
Kaaulo, काउलो, कोह, नाकेम, नेपाली अर्जुन, Kaulo Arjuna, Machilus dutbiei
Kaalo Punarnawaa, कालो पुनर्नवा, Black Patagon
Seti Kareli, सेती करेली, तितेकरेली राम्री, तिताकरेल, Bitter Gourd
Thulo Pahelo Kapaas, ठूलो पहेँलो कपास बिरुवा, Cotton Yellow, Gossypiun birsutam
Kapas, कपास, सूत्रपुष्प, Cotton, Gossypiun herbaceum
Thulo Karkalo, ठूलो कर्कलो, मानकन्द, माने Gaint Taro, Alocaria species
Alocaria speciesThulo Karkaloठूलो कर्कलोमानकन्दमाने Gaint Taro
Katahar, कटहर, Artocarpus beterophyllus
Bans Bata Baneko Kaagaj, बाँसबाट बनेको कागज, Paper From Bamboo
Nepali Speaking Practice through Books in Hindi and English
Master Hindi Speaking Through Indian Schools: Practical Phrases with Nepali and English Translations
Master Hindi Speaking with Indian Railways: Practical Phrases with Nepali and English Translations
Learn Nepali with Mobile Phone Conversations including Hindi and English Translations
Master Hindi Speaking: Practice Through Movie information with Nepali and English Translations
Famous poem Of Upendra Subba उपेन्द्र सुब्बाका केही कबिताहरु
Some Top poem of Pandit Udayananda Aryal पं. उदयानन्द अर्ज्यालका केही कबिताहरु
Some Top Poem Of Ishwar Ballav, ईश्वरवल्लभका केही चर्चित कबिताहरु
Some Best Poem of Indira Prasai इन्दिरा प्रसाईका केही कबिताहरु
Some Best Poem Of Aahuti आहुतिका केही कबिताहरु
Some Beautiful Poem Of Momila मोमिलाका केही उत्कृष्ट कबिताहरु
Top Ten Poems Of R M Dangol आर. एम. डङ्गोल का केही कबिताहरु
Some Beautiful Poem Of Ashesh Malla अशेष मल्लका केही कबिताहरु
Some Best Poem Of Ambar Gurung अम्बर गुरुङका केही कबिताहरु
Top Ten Poems Of Amar Giri अमर गिरीका १० कबिताहरु
Some Best Poem Of Kedarman vyathit केदारमान व्यथितका केही कबिताहरु
Chhapakkai Phula PHulyo Nepali Song By Singers Kiran Gajmer, Melina Rai
Kunai Batoa Timi Yeklai -BY singers Itu Jojiju, Ram Bhakta Jojiju
Maaya Raichha Ra By singer Kali Prasad Baskota, Sadeekshya Kattel
Manoj Raj Songs Lyrics "Kaliyug Ma Nasha" "Aaja Bholi" "Yasto Euta Katha Raichha"
Nepali Lyrics Of Unko Priti Pahile Ho Ki By Singer : Prabin Bedwal, Rachana Rimal
Nira Singer : Kali Prasad Baskota
Rabin Sharma Top songs lyrics and chords collection
Sanjeev Singh All Hits songs lyrics and chords collection
Top three Song Lyrics Of Sukmit Gurung "Pal Pal Timrai" "O Mero Priyatam" "Chiso Batas Le"