Krishna Prasai is a famous Nepali poet, essayist, and
storyteller, celebrated for pioneering Zen meter in Nepal. Born upon autumn month 14,
1960 (2017/07/28 BS) in Dhaijan, Jhapa, Nepal, he presently resides in
Anamnagar, Kathmandu. Prasai holds master's degrees in twain Nepali and
Sociology.
Early Life and Literary Beginnings
Prasai began his scholarly journey in 1975, with his first
poem "Balak" published in the Suryodaya weekly in Bhadrapur. His
soon works showcased a profound sensitivity to human emotions and societal issues,
placing the basis for his future contributions to Nepali writings.
Literary Contributions
Over the years, Prasai possesses authored and edited numerous
works over diverse genres:
- Poetry
Collections:
- Gham
Nabhayeko Bela (2062 BS)
- Ghamko
Barsha (Zen poems, 2062 BS)
- Ghamko
Birashat (2074 BS)
- Ghamko
Aayu (Zen poems, 2079 BS)
- not ever
Say Goodbye (English translations, 2075 BS)
- Edited
Works:
- Chhariyeka
Kehi Prishtha (2048 BS)
- Samasamayik
Nepali Kavitaharu (2048 BS)
- different
Genres:
- Prakshepan
(brief stories, 2048 BS)
- Anubhootika
Chhalharu (Travel essays, 2060 BS)
- Samjhanama
Taranath Sharma (Memoirs, 2079 BS)
His works frequently delve into themes of human knowledge,
societal reflections, and philosophical introspection, resonating with a broad
spectators.
Pioneer of Zen Poetry in Nepal
Prasai is credited with introducing Zen meter to Nepal. His
collection star Showers (2010) noticeable the arising of that genre in the
nation. Drawing inspiration from the meditative traditions established in old
Hindu scriptures, Prasai's Zen poems highlight simplicity, mindfulness, and the
core of being. star Showers received common praise and was
translated into many languages, comprising English, Korean, Sinhala,
Bengali, Burmese, Assamese, person, Japanese, Filipino, Hindi, Telugu, and
Kannada.
subsequent its achievement, Prasai freed star Offerings,
further hardening his position as Nepal's leading Zen poet. His innovative
method possesses inspired a fresh generation of poets to survey Zen themes in their
job.
Leadership and Advocacy
Beyond his scholarly pursuits, Prasai is deeply complex in
advancing writings and tradition in Nepal. He serves as the Chairman of the
Jara Foundation, an group committed to the advancement of skill,
writings, and communal well-being. Additionally, he holds the position of
Treasurer at the Devkota Lu-Xun Academy, nurturing scholarly trade and
collaboration.
Awards and Recognition
Prasai's contributions be in possession of been recognized via
diverse awards:
- UNFPA
Essay Prize
- Dharanidhar
Koirala Award
- Yogi
Naraharinath Award
- Excellence
in grant
- Bharat
Ratna respect
These accolades mirror his significant impact upon Nepali
writings and tradition.
Legacy
Krishna Prasai's commitment to writings and his pioneering
efforts in Zen meter be in possession of left an indelible sign upon Nepal's scholarly
landscape. His works continue to inspire readers and writers akin, bridging
customary themes with modern insights.
समवेदना मरेको बेला अभ्यस्त भैसकेका छन् अखबारका पानाहरू- सहज बनाउन दिनहुँ रगतका खबरहरूलाई, कति सस्तो भएको छ मृत्यु ! कति बोधो भएको छ समवेदना ! ! आफू हराउँदा आफै खोज्न सक्दैन । आफ्नो अन्तेष्टिमा आफैं रुन पाउँदैन । हँसिया चलाउने हातहरूले- बन्दुकको माला भिरेदेखि नै आजभोलि प्रत्येक एउटा बिहान- सहस्र शहीदहरू जन्माएर उदाउँछ – र बिधवा आमाहरूमा मध्याहृन हुँदै , सिंदुर पुछिएको गोधूलि भएर अस्ताउँछ । कति सहज हुनसक्दो रहेछ अन्त्येष्ठि, कति पर्राई हुनसकेको सद्गति , आफ्नै नाल गाडिएको ठाउँमा- अकाल मृत्युभोग भोगिरहेछ । मेरी प्यारी छोरी याकिसा , मैले अबुझ ठाने पनि- तिमीसँग अझै समवेदनाहरू बाँकी नै रहेछन् , रगताम्मे भएका धर्तीहरू देखेर- लासहरूको पहाडमा, रगतहरूको आहालभित्र- मान्छेका विवेकहरू त्यति रुझेका छैनन्- जति तिमी आफ्नो खेलाउना फाट्दा रुझेकी हुन्छेऊ । एउटा चकलेट्ले किन्नसक्ने त्रि्रो खुसी, बारुदका बादलहरूमा रुमलिएर गोलीहरूले परेड खेलेको यो बेला- कहिले अनाथ हुन्छ थाहा छैन । चिताउनै नसकिने – सोच्नै नमिल्ने- कस्तो मृत्युले डसेर, को कतिखेर- बेवारिसे शहीद हुन्छ थाहा छैन । चारैतिर सुनसान र चकमन्न, विचार शून्य, ज्ञान शून्य- मृतःप्राय बस्तीहरूमा, रगतको मात लागेर- बुद्ध रोएको बेला छ यो , चाहेर पनि अर्थीहरुलाई- काँध हाल्ने कोही छैन, कठै भन्ने कोही छैन । विवेकले आत्महत्या गरेको यस बेला, ए मेरा आफन्तहरू हो ! ए मेरा अग्रजहरू हो ! ! ए मेरा सगोत्रीहरू हो ! ! ! मेरो घरको बाटो भएर हिंडदै नहिंड, समवेदना मरेको छ अहिले – म कसैलाई चिन्नै सक्दिनँ , । |
शालिक एकदिन म एकाएक उसको छेउ गएँ । र क्रमशः उस्लाई माथिदेखि छामंे र सुम्सुम्याएँ- सबभन्दा माथि बादल झैं कालो कपाल, गोलो अनुहारभित्र समुद्र झंै नीला आँखा- चट्ट मिलेको घाँटीमा सुन्दर हार- अलि त ल झ रे अहा !, बडो नरम चिजले बनेको त्यो सौर्न्दर्य, सबैतिरबाट मैले त्यसलाई पनि छोएँ । म झरिरहेको थिएँ, सौर्न्दर्य बढिरहेको थियो, झुक्यानमा हेरंेछु त्यहाँ, उफ् ! नभनौं- म लाजले रातो भएँ, सौर्न्दर्य पर्ूववत् मौन रह्यो ओलर्ंदा ओर्लंदै धेरै घटंेछु- म उसका नितम्बहरूमा झरेँ । यसरी झर्दा-झर्दै म पिडौंलाहरूमा पुगेँे । हेरिरहँु लाग्ने त्यो दृश्यपछि, अन्तिम परेछ त्यो र्स्पर्श- ती पाइतालाहरू थिए । समग्र शरीर ओढेर उभिएका सम्पर्ूण्ा सौर्न्दर्यहरू तापेर बसेका, हो, ती पाइतलाहरू नै थिए । जसको सुन्दर हातामा- एउटा सृष्टि अन्मिएको थियो । कहिल्यै नसकिने र्स्पर्शहरू बोकेर । कहिल्यै नरित्तिने ममताहरू थामेर । |
शब्दातीत मान्छेका विरुद्धमैले, बन्दुक, बारुद र आगो सित सोधेँ- उनीहरुको गर्मी र ऊष्णता, राप, तातो पन र सबै-सबै- जो मान्छेका समाप्तिमा पर्याप्त थिए । अनि बन्दुक बोल्न थाल्यो मसँग- ऊ बुद्ध हुन चाहन्थ्यो रे आफैँमा । बारुदको पनि गुनासो थियो, ऊ साधु सुत्न चाहन्थ्यो शान्तिमा । आगोको इच्छा त झन् कम थिएन, ऊ फूल फक्रिन जान्दथ्यो रे आफूमा । कस्तो अचम्म ! तर कसै गरी सुख दिएनन् मान्छेले- मान्छेको इच्छा त गजबकै हुँदोरहेछ । आफू बाँच्न अरुलाई मार्नुपर्ने- आफू रम्न अरुलाई साध्नुपर्ने- एक-एक गरी, चुनौती समेत थिए- यस्तै रहिरहे, असहृय हुँदै गए, एक दिन- बन्दुकहरु बोल्ने रे ! बारुदका मौनताहरु, वाक्य भएर पड्कने रे ! र आगोले आफ्नो व्रत पनि तोड्ने रे ! शब्द र शब्दातीत मान्छेका विरुद्ध । |
लेन्डुपहरु देशमा विभिषणहरू ज्यूदै छन् देशमा जालन्धरहरू पनि छन् । जे जति अर्जुनहरू छन् ती अब कुनै हालतमा कृष्णको वहकाउमा युद्ध लड्न चाहदैनन् । र पश्चतामको भाषामा उल्टै सम्झइरहेछन् कृष्णलाई फेरि अर्को युद्धको तयारी अब कसैगरी गर्नु हुन्न भनेर । अझै जिकिर छ कृपाचार्यको उनले चाहेका भए विगतमा पनि युद्ध टाल्न सकिन्थ्यो भनेर निरीह धृतराष्टहरूले पहिला पनि कहाँ सिमाना देखेका थिए र । यसर्थ सञ्जयहरू पनि हड्तालमा जुटेका छन् उनीहरू अब कुनै अन्धाको पाउभक्तिमा आफ्नो समय उत्सर्ग गर्न चाँहदैनन् । चाँहदैनन् पुत्र मोहको नाउँमा एउटा सिङ्गै सभ्यता नासियोस् दाउको राजनीति छोडेर सकुनी पनि सुधि्रएका छन् । सभ्यता टिकिरहनु पर्छ भनेर दुर्योधन सत्सँगमा भिजेका छन् । इच्छा छैन कसैलाई अब कुनै युद्ध चम्कियोस र खरानी बनोस् कुरुक्षेत्र । म चौतारीमा बसेर तल हेरिरहेछु मेरो देशमा हस्तिनापुरमा नभएका केही लेन्डुपहरू छन् केही लेन्डुप हुन खोज्दैछन् भरखर जन्मेका केही लेन्डुपहरूलाई साना नानीहरू – पुतला बनाएर जलाउँदैछन् । |
भूइँचालोहल्लिनु भूइँचालोको धर्म हो- ऊ सधैं जड भएर पनि हल्लिन्छ । हल्लिन कुनै चेतन हुन जरुरी छैन भूइँचालोलाई ऊ जीवित नभएरै पनि हल्लिन्छ । हल्लिन बाँच्नै पर्ने बाध्यता छैन भूइँचालोलाई ऊ सासै नभएर पनि हल्लिन्छ । भूइँचालो त यमदूतजस्तै छ- उ कुनै साइत जुराएर आउँदैन । दिन बार समय र ठाउँको उ कुनै निम्तो दिएर आउँदैन । थाहै नदिई सुटुक्क जब आउँछ भूइँचालो ढाल्नुपर्नेलाई भन्दा नढाल्नेलाई बढी ढाल्छ । फाल्नु पर्नेलाई भन्दा जोगाउनेलाई बढी फाल्छ । आततायी भएकोले होला भूइँचालोले सधैं-सधैं मान्छेका सपनाहरु खान्छ । सधैं-सधैं मान्छेका सम्भावनाहरु खान्छ । Õ Õ Õ Õ भूइँचालो त कुटिल पनि छ । भूइँचालो झन् कपटी पनि छ । र भूइँचालो अझ कर्कस पनि छ । ऊ आफ्ना सकुनी पासाहरु- मान्छे निदाएको बेला पनि हान्छ- र द्रौपदीलाई नङ्ग्याउन खोजेकै भारी समूहमा- मान्छेहरुलाई नङ्ग्याउन खोज्छ सत्य लुकाउनुपर्ने केही छैन- सभ्यतालाई कुरुप बनाएर श्रृङ्गारहरु खाएको छ भूइँचालोले । फूलहरु लथालिङ्ग पारेर- कोपिलाहरु किचेको छ भूइँचालोले । र निर्माणहरु बिथोलेर भग्नावशेषहरु जितेको छ भूइँचालोले अन्यथा सोच्नुपर्ने पनि केही छैन- सिर्जनाहरु कसैले नास्न पाउनु हुन्न भने सृष्टिको नाममा सन्ताप हुनुपर्छ भूँइचालो । सम्पदाहरु कसैले मास्न पाउनु हुन्न भने श्रृङ्गारको नाममा समाप्ति हुनुपर्छ भूइँचालो । Õ Õ Õ Õ खबरदार ! भूइँचालो अब मान्छेसँग खेल्न अभ्यस्त भैसकेको छ । ऊ मृत्यु झैं कुनै पूर्व सूचनाविना नै आउँछ- आउँदा हल्लिएर आउँछ । र जाँदा भूइँचालोले सधैं-सधैं मान्छे लान्छ । भूइँचालोले सधैं-सधैं मान्छे खान्छ । |
बसन्त वर्षासंयोग नै भनुँ तिमीसंगको पहिलो भेटमै- तिमीले मलाई बसन्त हुनु भनेकी थियौं । बसन्तको पर्याय- मलाई काफल र कोइली मनपरे पनि राताम्मे गुरासे पाखाले मन छोए पनि वर्षाऋतु मन पर्नुमा- मेरै कमजोरी हुन सक्थ्यो । हामी वीचको अन्तर यति नै थियो - काफल पाक्नु र वैश फुल्नु जस्तै । कोइली बोल्नु र बसन्त फल्नु जस्तै । त्यस्तै त्यस्ता सम्झनाहरुको ताँतीमा- मलाई मनपर्ने मनसुनहरु थाती राखेर- मलाई मन पर्ने बादलका रातहरु छोडेर एक दिन मैले एकाएक तिमी मै समाहित हुने गरी बसन्तको पर्याय तिमीसंगै सम्झौता गरे त्यति खेर मलाई - मेरो मायाको पराजय भन्दा पनि- तिम्रो सम्मोहनको विजयले तान्यो । बसन्त त निकै मापाको हुदोरहेछ माया गर्न मान्छेहरुलाई- बसन्त त निकै बलशाली हुदोरहेछ मन चोर्न मान्छेहरुलाई । एक दिन त उस्ले सुटुक्क भन्यो- मेरो सृजनामा झुक्न सक्ने कवि एक पटक आफै बसन्त हुन सिक त ! |
पहाड सकिए पछियदि तिमी, कसैको फकाइमा लागेर हिडिरहेकी छ्यौ भने, पहाड सकिए पछि, तिमीले बुझनु, तिमी कसैबाट वेचिदैछौ । वा- कुनै वहकाइमा परेर , नायिका हुने सपना देखिरहेकी छ्यौ भनेे- तिमीले बुझनु , तिमी जो संग हाँसिरहेकी छ्यौ – ती दलाल हुन सक्छन् । ती छली दुलाह हुन सक्छन् , वा कुनै निशाचर हुन सक्छन् । तिमी ओलाङ्गचुङ्गकी डोल्मा भएपनि, सिन्धुपाल्चोककी विमला भए पनि, वा अछामकी सानीकान्छी रहेपनि- मेरो देश तिमीमै सुहाएको छ भन्दा, म गर्व गरिरहेछु । तिम्रो दिनहुँको घाँस दाउराको भारीमा- तिमीले हुर्काएको तिम्रो अर्ग्यानिक वैंश, मेरो देशको सम्पत्ति हो भन्दा – म मनैबाट रमाइरहेछु । तिम्रो यौवन मेरै देशको लगानी हो । त्यसमा तिमी र्सतर्क हुनर्ुपर्छ कृत्रिम मायाबाट, सस्ता सपनाबाट, र शहरको फकाउने काइदाबाट – तिमीलाइ पासोमा फसाउन, खप्पिस ती सिकारीहरु, जो तिम्रा वा पराई गाउँका हुनसक्छन् तिमीले कसैगरी बुझ्न सक्नुपर्छ तिम्रो अन्पढ् मादकता सँगै, तिमीले बोकेको कोरली बैशलाई – मायाको जालले सौदा भर्ने उनीहरु, जो तिमीलाई सम्झाएर- आफुलाई देवता वनाईरहेका होलान । अहिले यति वेला- पक्कै पनि तिनीहरु, तिम्रो शरीरको हिसावमा होलान् । तिमीले बुझेहुन्छ , तिम्रो मोल- खसीको मासु भन्दा सस्तो भएर, विदेशी शहरमा वेचिदैछ । खवरदार ! पहाड सकिए पछि – अलि पर सिमाना आउदा, तिमीले बुझनु, तिमी कसैबाट वेचिन लगिदैछौ । मान्छे बेच्न सिपालु श्यालहरु, अहिले गाँउ पसेका छन् – तिनीहरु सिद्धहस्त छन् । मान्छेको सौदामा । |
दुर्योधन सत्संगमा भिजेका छन्देशमा विभीषणहरू जिउँदै छन् । देशमा एकलव्यहरू पनि छन् । जे जति अर्जुनहरू छन् ती अब कुनै हालतमा, कृष्णको बेकारी बहकाउमा, महाभारत लड्न चाहँदैनन् र पश्चात्तापको मधुर भाषामा उल्टै सम्झाइरहेछन् कृष्णलाई, फेरि अर्को युद्धको तयारी अब कसै गरी गर्नु हुन्न भनेर । अझै जिकिर छ कृपाचार्यको कृष्णले चाहेका भए, जुनसुकै बेला पनि- युद्ध टाल्न सकिन्थ्यो भनेर निरीह धृतराष्टहरूले पहिला पनि कहाँ सिमाना देखेका थिए र ! दूरद्रष्टा भनिने सञ्जयहरू पनि अविरल हडतालमा जुटेका छन् उनीहरू अब कुनै दृष्टिविहीनको पाउभक्तिमा आफ्नो समय उत्सर्ग गर्नर् चाहँदैनन् र चाहँदैनन् पुत्रमोहका नाउँमा एउटा सिंगै सभ्यता नासियोस् च्याँखेको राजनीति छाडेर दुःशासन पनि सुधि्रएका छन् सभ्यता टिकिरहनुपर्छ भनेर दुर्योधन सत्संगमा भिजेका छन् इच्छा छैन कसैलाई अब कुनै युद्ध चम्कियोस् र खरानी बनोस् कुरुक्षेत्र । सबै युद्धहरूबाट थाकेको म भने अहिले अगम शिखरको चौतारीमा बसेर तल समथर सम्पदाहरू हेरिरहेछु मेरो देश अचेल जहाँ हस्तिनापुरमा नभएका केही पुरानै दाउका शकुनिहरू छन् केही भने शकुनि हुन खोज्दै छन् र भर्खर जन्मेका नयाँ शकुनिहरूलाई स्कुले नानीहरू पुतला बनाएर जलाउँदै छन् । |
जरासन्धजरासन्ध फेरि बिउँझिएको छ- उसलाइ थाहा छ, फैलिनुको मजा । उस्लाई थाहा छ, बन्दी बनाउनुको मजा । अहिले यतिखेर - तिम्रो भूखण्ड जो छ - इतिहासको संकटकालको नाउँबाट- नाजुक गुज्रिरहेछ । आफै इमान्दार नहुनुको नाउँमा- तिमीलाई लान्छना लागो भने पनि, अन्यथा नठाने हुन्छ तिमीले- जस्लाई तिमी विश्वास गरिरहेछौ, जरासन्धले उसलाई पनि किनेको छ । जरासन्ध ऊसंग पनि मिलिसकेको छ । र उसले जरासन्धकै नुनको सोझो गर्दैछ । सपालु छ जरासन्ध, कहिले दिए जस्तो गर्छ - तर जति दिन्छ, त्यसको दशौं दोव्वर लिन्छ । अभ्यस्त छ जरासन्ध, तिम्रो सम्पदामा पासा फालिरहन्छ- गाईको रङ्गमा स्यालको मन बोकेर, कहिले साधुको भेषमा- कहिले जालन्धरको भेषमा, र कहिले मृगको भेषमा पल्किसकेको छ जरासन्ध- खजाना लुट्नलाई, लालपुर्जा मिच्नलाई र च्याखे थापिरहनलाई । किमार्थ डराउदैन जरासन्ध, धोकामा पार्न तिमीलाई । कसैगरि लजाउदैन जरासन्ध, बन्दी बनाउन तिमीलाई । खवरदार ! असंख्य बाहाना वनाएर, जरासन्ध यतिखेर- तिमीलाई धरापमा पार्न विभिन्न जाल थापेर बसेको छ। भेटेसम्म सिङ्गै निल्न- भीमकाय जरासन्ध, मात्रै दाउ हेरेर बसेको छ । |
उज्यालोको चौकीदारी त्यतिखेर सम्पूर्ण ताताहरु हराएका थिए । समस्त उज्यालाहरु बिलाएका थिए । र समग्र न्यानाहरु चोरिएका थिए । समान न्यानो बाँड्ने सूर्यसमेत सेलाएको थियो । जसको उपस्थितिमा चिसोको अस्मिता स्वयं टुहुरो हुने गर्दथ्यो । र त्यतिखेर केवल चिसोका साम्राज्यहरु पालेर ताराहरु जाग्राम बसेका हुन्थे आकाशमा । र लगातार रुपमा एउटा जूनलाई काखी च्यापेर शीत छरिरहेका थिए ! चिसो झारिरहेका थिए !! र तुसारो फ्याँकिरहेका थिए !!! उचाइको घमण्डमा आफ्नो सत्ताको तुजुकमा- आकाश त्यतिखेर मात्तिएको थियो । हुनसक्छ आकाश अहंकारले ग्रस्त थियो । कैयौं वसन्त झरे पनि सधैं शरद फलाएर अनि हिमपात बर्साएर र सिरेटो छर्केर आकाश त्यतिखेर हाम्रो अस्तित्व नै निल्ने दाउमा थियो । हामी तल धर्तीमा बाँच्ने अधिकारको स्पष्ट बहुमत ल्याउन नसकेका मान्छेहरु भने चिसिएर- सेपिएर- र कक्रिएर आक्रन्त हुँदै आकाशले चोरेका हाम्रा न्यानाहरु धर्तीमै फर्काउन भनेर आकाशको विरुद्धमा एकजुट भएर- समूह भरिरहन्थ्यौँ । सभा लगाइरहन्थ्यौँ । र नारा घन्काइरहन्थ्यौँ । खबरदार ! तिमी तातो चोर्ने आकाशहरु अब कसैगरी हामीसँग नजिस्क- हामी मान्छे हौं र मान्छे हुनुको हाम्रो हकलाई- समाप्त पार्ने षड्यन्त्रहरु पनि नपस्क । जुलुसमा उभिएका हामीहरु त्यसबेलासम्म पनि ताताकै खोजीमा हुन्थ्यौं- र आकाशले हडपेका न्यानो पार्ने हाम्रा संयन्त्रहरु - हामी फिर्ता लिने तरखरमा थियौं । |
दतिवन Washerman’s Plant (Achyranthes aspera अपामार्ग): Benefits, Uses, and Medicinal Properties
Kooth (Saussurea Lappa) – कूठ Benefits, Uses, and Medicinal Properties of Costus Root
काने झार Commeline Benghalensis (Kane Jhaar) – Medicinal Uses, Benefits, and Overview
गिँदरी Premna Serratifolia L. (Gindari): Benefits, Medicinal Uses, and Importance
पाञ्चान Ougeinia oojeinensis (Paanchan): तिनिश Medicinal Uses, Benefits, and Ecological Importance
बोके टिमुर Zanthoxylum Armatum (Boke Timur) Benefits, Uses, and Medicinal Properties
ठूलो नीम Thulo Neem: महारूख Medicinal Benefits, Uses, and Natural Remedies
सिउँडी Siudi (Euphorbia Neriifolia) Uses, Benefits, Side Effects, and Medicinal Properties
काठेकार, फर्कफल, काठआँवली, Averrhoe acida :
Kaaulo, काउलो, कोह, नाकेम, नेपाली अर्जुन, Kaulo Arjuna, Machilus dutbiei
Kaalo Punarnawaa, कालो पुनर्नवा, Black Patagon
Seti Kareli, सेती करेली, तितेकरेली राम्री, तिताकरेल, Bitter Gourd
Thulo Pahelo Kapaas, ठूलो पहेँलो कपास बिरुवा, Cotton Yellow, Gossypiun birsutam
Kapas, कपास, सूत्रपुष्प, Cotton, Gossypiun herbaceum
Thulo Karkalo, ठूलो कर्कलो, मानकन्द, माने Gaint Taro, Alocaria species
Alocaria speciesThulo Karkaloठूलो कर्कलोमानकन्दमाने Gaint Taro
Katahar, कटहर, Artocarpus beterophyllus
Bans Bata Baneko Kaagaj, बाँसबाट बनेको कागज, Paper From Bamboo
Nepali Speaking Practice through Books in Hindi and English
Master Hindi Speaking Through Indian Schools: Practical Phrases with Nepali and English Translations
Master Hindi Speaking with Indian Railways: Practical Phrases with Nepali and English Translations
Learn Nepali with Mobile Phone Conversations including Hindi and English Translations
Master Hindi Speaking: Practice Through Movie information with Nepali and English Translations
Famous poem Of Upendra Subba उपेन्द्र सुब्बाका केही कबिताहरु
Some Top poem of Pandit Udayananda Aryal पं. उदयानन्द अर्ज्यालका केही कबिताहरु
Some Top Poem Of Ishwar Ballav, ईश्वरवल्लभका केही चर्चित कबिताहरु
Some Best Poem of Indira Prasai इन्दिरा प्रसाईका केही कबिताहरु
Some Best Poem Of Aahuti आहुतिका केही कबिताहरु
Some Beautiful Poem Of Momila मोमिलाका केही उत्कृष्ट कबिताहरु
Top Ten Poems Of R M Dangol आर. एम. डङ्गोल का केही कबिताहरु
Some Beautiful Poem Of Ashesh Malla अशेष मल्लका केही कबिताहरु
Some Best Poem Of Ambar Gurung अम्बर गुरुङका केही कबिताहरु
Top Ten Poems Of Amar Giri अमर गिरीका १० कबिताहरु
Some Best Poem Of Kedarman vyathit केदारमान व्यथितका केही कबिताहरु
Chhapakkai Phula PHulyo Nepali Song By Singers Kiran Gajmer, Melina Rai
Kunai Batoa Timi Yeklai -BY singers Itu Jojiju, Ram Bhakta Jojiju
Maaya Raichha Ra By singer Kali Prasad Baskota, Sadeekshya Kattel
Manoj Raj Songs Lyrics "Kaliyug Ma Nasha" "Aaja Bholi" "Yasto Euta Katha Raichha"
Nepali Lyrics Of Unko Priti Pahile Ho Ki By Singer : Prabin Bedwal, Rachana Rimal
Nira Singer : Kali Prasad Baskota
Rabin Sharma Top songs lyrics and chords collection
Sanjeev Singh All Hits songs lyrics and chords collection
Top three Song Lyrics Of Sukmit Gurung "Pal Pal Timrai" "O Mero Priyatam" "Chiso Batas Le"