Kanad Maharshi, born Kanad Mishra on the auspicious day of
28th Baisakh 2011 in the illustrious household of Kaviraj Samsher Bahadur Singh
Mishra, emerged as a luminary in the realm of Nepali poetry. Hailing from the
renowned Mishra family, known for their roots in Ayurveda and herbal medicine,
Kanad embarked on a poetic journey that would etch his name in the annals of
Nepali literature.
Raised in the rustic environs of Chabahil amidst the verdant
landscapes of Mitrapark, Kanad's childhood was infused with the essence of
rural life. His formative years were spent amidst the camaraderie of a joint
family, where he found solace in the company of friends amid the rustic charm
of Chabahil's streets.
Education served as a beacon illuminating Kanad's path
towards literary pursuits. Completing his schooling at Mitra co-educational
Morning High School, he ventured into the realm of commerce, studying ICOM at
Mahendra Ratna Campus in Basantpur. Yet, amidst the rigors of academic life,
Kanad's heart gravitated towards the realm of literature, where numbers
transformed into verses and equations into eloquent expressions.
The literary ambiance of New Street became Kanad's
sanctuary, where he found kindred spirits and mentors who nurtured his poetic
aspirations. Under the tutelage of luminaries like lyricist Bhairavanath Rimal
Kadam, Kanad honed his craft, eventually birthing his debut collection, 'Gufa',
at a tender age of twenty.
The journey of Kanad Maharshi was not merely one of literary
pursuits but also a testament to resilience and fortitude. Despite the allure
of a life of leisure afforded by his affluent background, Kanad embraced the
noble profession of teaching, instilling knowledge in young minds while
navigating the currents of societal expectations.
Amidst the ebb and flow of life's tribulations, Kanad's
spirit remained unyielding. His tenure at the National Commercial Bank,
spanning over two decades, bore witness to his unwavering dedication and
unwavering resolve. Yet, fate dealt him a cruel blow, leaving him with a voice
forever softened by adversity.
Kanad's poetic oeuvre transcended the mundane realms of
existence, delving into the profound depths of human emotion and experience.
His compositions, ranging from the ethereal to the visceral, resonated with
readers, weaving a tapestry of words that mirrored the complexities of life
itself.
As the sands of time continue to shift, Kanad Maharshi
stands as a testament to the enduring legacy of Nepali poetry. Though the
echoes of his verses may fade with the passage of time, his indelible imprint
on the literary landscape of Nepal shall endure, a timeless tribute to the
power of words to transcend the confines of mortality.
Kanad Maharshi's poetic journey continued to evolve, marked
by a relentless pursuit of artistic expression and introspection. In the
vibrant tapestry of Nepali literature, he carved out a niche for himself,
traversing the realms of abstract thought and profound emotion with equal
dexterity.
Despite the passage of time and the vicissitudes of life,
Kanad remained steadfast in his commitment to the written word. His abode, once
a bustling literary junction, may have quieted with the years, yet the flame of
creativity still flickered within him. In the solitude of his home, he
continued to pen verses that bore the imprint of his soul, sharing them with
the world through the digital realm of social media.
The legacy of Kanad Maharshi finds resonance not only in his
published works but also in the lives he touched and the minds he inspired. His
contributions to Nepali literature, spanning six published volumes, including
"Gufa," "Molten Lava," and "Bhater and Eyes,"
serve as testaments to his enduring influence.
As the twilight years beckon, Kanad Maharshi's poetic
journey reaches its denouement, yet his spirit lives on in the hearts of those
who were fortunate enough to traverse the corridors of his imagination. Through
his words, he sought to unravel the mysteries of existence, to chart a course
through the labyrinthine pathways of human experience.
In the eyes of his peers and contemporaries, Kanad Maharshi
emerges not merely as a poet but as a trendsetter, a visionary whose words
transcended the boundaries of time and space. His poetic legacy endures, a
beacon of light guiding future generations of Nepali poets towards the shores
of creative enlightenment.
As the final stanza of his life's opus unfolds, Kanad
Maharshi stands as a testament to the enduring power of literature to
illuminate the darkest corners of the human psyche. Though he may have vanished
from the earthly realm, his words linger on, echoing through the corridors of
eternity, a timeless tribute to the indomitable spirit of the human soul.
In the twilight of his years, Kanad Maharshi's presence may
have dimmed in physical form, but his literary legacy continues to shine
brightly, illuminating the paths of future generations of poets and dreamers.
Through his verses, he wove a tapestry of emotions, capturing the essence of
the human experience with unparalleled grace and eloquence.
As the sun sets on his poetic journey, Kanad Maharshi leaves
behind a treasure trove of wisdom and insight, a legacy that transcends the
confines of mortality. His words, like whispers carried on the wings of time,
continue to inspire, uplift, and resonate with all who dare to explore the
boundless depths of the human soul.
In the annals of Nepali literature, Kanad Maharshi's name
shall forever be etched, a testament to the enduring power of poetry to
transcend barriers, unite hearts, and ignite the flames of imagination. Though
he may have departed from this earthly realm, his spirit lives on in every
verse, every stanza, and every heartbeat that resonates with the timeless
beauty of his words.
In the grand symphony of life, Kanad Maharshi's voice may
have fallen silent, but his legacy echoes on, a timeless ode to the enduring
power of the written word. As we bid farewell to this venerable poet, let us
take solace in the knowledge that his words shall continue to weave their
magic, guiding us through the labyrinth of existence with wisdom, grace, and
unparalleled beauty. Kanad Maharshi may have left us, but his poetry remains,
an eternal testament to the enduring triumph of the human spirit.
भयाक्रान्त चिसोढुङ्गोकोरोनाले हाहाकार पारेको थियो वातावरण छताछुल्ल थियो, बन्दाबन्दी भयो मौका सम्झेर कोहीकोही मानिसहरूमा अहङ्कार बढेको थियो ००० स्वाभाविक भयाक्रान्त परिवेशमा अस्वाभाविक कृत्रिम भाइरसहरूको जगजगी मौलायो कुरिलो चाहिने परिस्थितिमा नर्कट टुसायो, केत्तुके उम्रियो र चिहाने बस्तीभरि हाडहरूले परेड खेले, बाढी र पहिरोले सङ्गीत बजाए, सलहले गीत गाए, सर्प र चमेरो नाच्न थाले ००० म त पर सरेको छु,नछोऊ है ! तिमी पनि पर सर ! तिमी नसरे ऊ तिमीमा सर्ला !! हात नमिलाऊ टाढैबाट नमस्कार छ ! ००० यी अमूर्त पर सरूवा दानवका महाकाल–आक्रमणले कोलाहलको सङ्क्रमण थपिदिएको थियो यसैले मृततुल्य शिथिल ! चिसोढुङ्गो (सेलाएको राज्य) भएका हुन् । |
कति सहनु कुचेष्टासदाचार इमानदारी नैतिकता आदि असल र आवश्यक सत्य कुराहरू त्यागेर ती सबैका ठिक उल्टा, अयथार्थहरू सल्बलाउँदै,चल्मलाउँदै नाचिरहेका छन् घमण्डले मात्तिएर हाँसीहाँसी बाँचिरहेका छन् यी दूषित कुचेष्टा ! सहनशील भएर सधैं कसरी व्यहोर्नु यथावत् निर्घिनी,कलुषित परिवेशमा —छि: छि: वाहियात !! अब ज्वालामुखी फुटेर ताता लाभाहरू हुँदै पग्लेर दिनुपर्यो भयङ्कर आघात । |
लाचार धरतीचिरेर गाला, निचोरेर ओठ तिमीलाई म्वाईं खाने मन छ भुत्ल्याएर कपाल, निमोठेर कान तिमीसँग एकान्तमा कानेखुसी गर्ने धोको छ फुकालेर लुगा सोहोरेर शरीर लमतन्न तिमीलाई एकाधिकार भोग्ने इच्छा छ यो ! मैले होइन देशलाई सत्ताले भनेको हो देश ! धरती हो तर शक्तिको व्यभिचार अगाडि धरती पनि लाचार हुँदो रहेछ |
प्रकृतिमा रमाउँदैमैले सोधेँ माटोलाई के थामेर आयौ ? उसले मलाई उभ्याएर भन्यो हावा र पानीलाई ओरालेर आएँ ! सोधेँ पानीलाई के रुझाएर आयौ ? मलाई पखालेर भन्यो माटो र हावालाई नुहाएर आएँ ! सोधेँ प्रकाशलाई के छरेर आयौ ? मलाई उज्यालो ओढाएर भन्यो कान्ति बाँडेर आएँ ! सोधेँ हावालाई के सुसाएर आयौ ? मलाई सास फेराएर भन्यो माटो, पानी र प्रकाशबाट बतासिएर आएँ ! सोधेँ गगनलाई किन उदाङ्ग भएर आयौ ? मलाई नङ्ग्याएर भन्यो सर्वव्यापक भएर आएँ ! उत्तरहरू सुनेर म स्वयं प्रकृतिमा रमाउँदै, पाँच तìव भोग्दै आएँ । |
आँखा गुच्चा भयोआँखामा हिजो प्रभात थियो डुल्दै दिनमा लर्खरियो -कतै तेजको क्याबात आयो -कतै बर्बादको आघात पायो साँझ कुप्रिदै जिन्दगीमा उदायो सबै नष्ट, सबै भ्रष्ट पत्रपत्र खसेर उत्साहका वेगहरू सबै क्या लात भयो क्या रात भयो । ….. क्या रात भयो ! लौ अब त्यो आँखामा -न नीद भयो -न गीत भयो बडो खुल्दुलीमा त्यो सिङ्गो आँखा भयो सिङ्गो जो भयो -उल्टाउ, उल्टियो -पल्टाउ, पल्टियो सम्झ ! -गुडाउ गुच्चा भयो फुच्चा फुच्चाको खेल तमासामा हेर ! आँखा पनि गुच्चा हुनसक्दो’रे छ लौ आँखा गुच्चा भयो । |
सपनामा… बिपनामासपनामा यौटा देश छ,देशमा जताततै तिनीहरू… ती सपनामा आउँछन् र मलाई यसो गर्छन्… -हरुवा तिमी तिमी काथर त्यो खुला ठाउँमा गएर उभिऊ थुरथुर काम साष्टाङ्ग दण्डवत् गर … … … … -भएन पुनः उठ उता जाऊ त्यो कोमल शरीरसँग खेल अलिकति सुम्सुम्याऊ अलिकति ठट्टा-माया गर अलिकति वस्त्र यताउता सार अलिकति अब… … |
एकछिन तआऊ ! अलिकति त हामी निश्चिन्त खेलौं अनास्था र विरक्तिका क्षणहरूलाई एकछिन त्यतै राख अन्योल र विवादहरूलाई पनि एकछिन पट्याऊ असन्तुष्टि र विवशताका स्वरहरूलाई पनि एकछिन चूप रहन भन र आऊ ! एकछिन त हामी बेपर्वाह हाँसौं विद्रोह र विरोधका हुङ्कारहरू एकछिन नसुनौं हत्या र डकैतीका खबरहरू पनि आउन एकछिन ढिलाओस् षड्यन्त्र र कूटनैतिक व्यवहार पनि एकछिन त षड्यन्त्रमै व्यस्त रहून् र आऊ ! एकछिन त हामी निस्फिक्री हौं मृत्युदण्ड र आत्महत्याहरू एकछिन कतै जेसुकै भइरहोस् भुकम्प, आँधी र बाढीहरूले एकछिन कतै जतिसुकै क्षति पुर्याओस् उच्चतम वैज्ञानिक उपलब्धिहरू या विनाशहरू पनि एकछिन कतै सुन्न नपरोस् र आऊ ! एकछिन त हामी मुक्त डुलौं । |
अश्लीलकसले भन्छ -त्यसले उसलाई पेट बोकायो (यो अश्लील ?) लोग्नेलाई देखाएर यौटी नारीले खुद खुलस्त भनिन् -मबाट होइन, उहाँबाट छोरा जन्मँदैन रे (यो कस्तो अश्लील ? कति अश्लील ?) जोसुकेले भनोस् _तपाईं कहाँबाट जन्मनुभयो ? (यो झन् अश्लील ? कि के ? तब त्योभन्दा अश्लील के ? -जेहोस् ती फोहरी ती अश्लील कुरा अलि गोप्य हुनुपर्छ त्यसैले शायद सम्भव छ अलि के भो र ! “अति-गोप्य” छाप लागेका ती असङख्य प्रशासनिक पत्रहरू देख्दा असाध्य घिन लागेर मलाई वाकवाकी बान्ता आउन खोज्छ । |
थपक्कऊ यसै थपक्क बस्यो भीड बढी रहेछ, आवाज उर्लंदो छ मान्छेको सोच फरकफरक छ आˆनै समूह-स्वार्थको नगिच छ यस्तै भन्नेहरूको कुराहरू पनि सुनिरहेको थिए कोलाहल सुनेको थिएा बाटोमा कााडाहरू छरपस्ट छन्- भन्ने पनि सुनेको थिएा अगाडि उज्यालो छ भनेर उप|mदै हाास्दै नाच्दै दिन बिताउनेहरू पनि छन् भन्ने पनि सुनेको थिएा फेरि कतै लठेब्रा-लठेब्रीहरू लठारिएर आˆनै धुनमा लतपतिदै छन् कतै चर्काचर्का विजय नारासहित लस्कर लागेका छन् कोही एकान्त र गोप्य कोठामा ध्यानमग्न छन् कोही योजना बुन्नमै मस्त छन् आदिआदि यस्तैउस्तै थुप्रैथुप्रै अनेक कुराहरू सुनिरहेको थिएा सडक जाम छ, पसल बन्द छ बजार नजाउ, गोली लाग्ला थाप्यौ भनेशिर फुट्ला, छातीमा प्वाल पर्ला मुखै पो बन्द होला, सास नरहला, रगतको खोला बग्ला भन्ने हावाको सुसेलो कानै छेउबाट गएको मात्र नभई अनुभवसमेत गरेकै हुा अरू पनि नानाभााती चर्चा-परिचर्चा चलेका सुनेकै हुा तर कस्तो अचम्म ऊ यसै बस्योथपक्क २०६३ साल थन्कियो-थपक्क । |
कथा उमेरकोसदाबहार मौसम थियोे अन्योलका छिद्रताहरू बेढङ्गका खटप्वालहरू बेछाँटका अड्चनहरू कतै केही थिएनन् विघ्न बाधाहरू ००० यथास्थानमा छरिएको, रोपिएको थियोे बाली बिज–बिजन ! उम्रिएका, सप्रिएका पनि थिए – झाङ्गिएर फैलिएका पनि हुन् उब्जनीहरू !! ००० ऋतुहरू थुप्रैपल्ट अदलबदल भए अहिले हेर्दा छैनन् करेसाबारीमा टुसाउन बाँकी केही ००० आँगनमा चाउरिएको समयको बिस्कुन मात्र लमतन्न लम्पसारिएको छ । |
सत्य सुबेलाअहिलेभन्दा पहिले राम्रो लेख्थेँ भनूँ भनूँ लाग्यो आफूले आफैँलाई सोध्न मन लाग्यो – हो कि होइन? अब उत्तर म के दिऊँ सोधेको आफैँले सोधेको आफैँलाई जवाफ दिनुपर्ने आफैँले ? त्यसैले भन्दै छु आफूले आफैँलाई – जब तिमी ठीक लेख्छौ, त्यो राम्रो हुन्छ तब अहिले, पहिले पछिले हुँदैन यो बेला, त्यो बेला अबेला, कुबेला हुँदैन सत्य, साँचो, ठीक सुबेला हुन्छ । |
उज्यालो देखिएन त ?उज्यालो देखिन्छ त ? उज्यालोमा जाओभन्दा नजाने अँध्यारोमा जानुपर्ने -यो कस्तो अफसोच ! -यो कस्तो विडम्बना !! -भनौं यो कस्तो नरकीय यात्रा !! उज्यालोमा आँखा चिम्लियो भने अँध्यारो हुन्छ/अँध्यारै देखिन्छ । अँध्यारोमा दुवै हातले परेला फट्टयाएर दुवै आँखा खोले पनि उज्यालो देखिन्छ त ? अँध्यारोमा हिँड ! अँध्यारोमा हिँड ! अँध्यारै, अँध्यारोमा हिँड्नुपर्छ तर खोल मनको आँखा बज्र बनाउ आफ्ना हात, पाखुरा, पिडुला, छाती र तिघ्राहरू लात हान ! अँध्याराका भिताहरूमा भत्काउ, भस्म पार ती बार, पर्खाल र परिधिहरू हात, हत्केलाका औंलाहरूले चकमक ढुङ्ग्ा घोटेर – आगो बाल ! तब ! अँध्यारोमा हिँड्ने तिमीहरूको आँखा खुल्छ चमक फुल्छ झिलिमिली उज्यालो हुन्छ अब भन ! उज्यालो देखिएन त ? |
मात्र फरक तारतम्यआँधी आयो, भूकम्प गयो, प्रलय भयो -उल्कापात मच्चियो -परिवर्तन भयो । अनि म गम्छु, केही विचार गर्छु र फेरि बोध गर्दै व्यक्तमा बोल्छु -यहाँ भयो के त ? -उत्तर आरम्भमै भनियो भन्नेहरुले यसो भने र लुसुक्क दुलोतिर पसे अनि फेरि मैले मुख खोलेँ तिमी! तिमी चाहिँ के भयौ त ? र पायौ के त ?” उस्ताको उस्तै जस्ताकेा तस्तै मात्र तौर/तरिका, तारतम्य फरक छैन उत्तर । |
पीडा ! यसै पनि पीडा होपीडा ! यसै पनि पीडा हो कष्ट हो, गाह्रो दुःख हो चहर्याइरहने षडयन्त्रको उनमत्त उहंकार हो तैपनि आफू नदेखिई अल्झाइरहने अरूलाई अप्ठ्यारो पारिरहने, दुःखाइरहने –यो क‚तो दुष्ट कुरूप हो ! –जगल्ट्याएर चौबाटोमा पछार्नु पर्ने त्यो पीडालाई – – – सम्पूर्ण मान्छेको सर्वाङ्ग पीडालाई नबुझे ज‚तो थाह नपाए ज‚तो शोकाकुल भए ज‚तो मलिन अनुहारमा आफ्नै पीडालाई अँठ्याएर, लुकाएर तैपनि भनिरहेछ कोही –पीडाध्र यसै पनि पीडा हो पीडा बाहिरबाट देखिन्छ र ! –––– मायामा पीडा हुन्छ, पीडामा माया हुन्छ अब भन त ! केमा पीडा हुँदैन ? घाउ लागेपछि पीडा हुन्छ पीडा भएपछि घाउ दुःख्छ –औषधी के छ भन त एकपल्ट ! –––– माया त गरिएकै हो नि ! हूलमुलमा, एकान्तमा– झमझम पानी परिरहेको बेलामा लुगा त दुवैको निथ्रुक्क भिजेकै हो तैपनि कसरी हामी त एक भएछौं हगि ? अब कुरा फेरि सुरू गरौँ है ? घाउ नसोध ! पीडा नसोध ! कलेजको पोसाकबाट मैले किन धोती, चोली लगाएँ हँ ? भनेर नसोध है ! |
नीला फूल र पहेँला पातहरूआकाश मन पर्छ, मलाई सागर मन पर्छ मन पर्छ मलाई किनभने मन–मन उड्न, मन–मन डुब्न पाइन्छ मन डुबेको कति मनलाग्दो हुन्छ, नीलो समुद्रमा मन उडेको कति मनमोहक हुन्छ, नीलो आकाशमा मलाई समुद्र मन पर्छ, मलाई आकाश मन पर्छ किनभने त्यो नीलो हुन्छ, नीलो मलाई मन पर्छ मन परेको आफ्नो वस्तुलाई, फूल भन्न रुचाउँछु मलाई नीला फूलहरू मन पर्छ फूलहरू शिरमा— मन परेका मनका फूलहरू मनका ईश्वरमा मनका ईश्वर मलाई मन पर्छ, किनभने त्यसमा मूर्ति हुँदैन, आकार हुँदैन त्यसैले त्यो आकाश हुन्छ, आकाश मलाई मन पर्छ— त्यसैले त्यो नीलो हुन्छ, नीलो मलाई मन पर्छ मेरो प्रिय रङ्ग नीलो, यो भूमिलाई मनको ईश्वर, यो भूमिलाई मनको आकाश, मनको सागर यो भूमिलाई मेरो मनको फूल यो भूमिलाई जो नीलो हुन्छ, त्यो मेरो मन हुन्छ तनले के गर्छ, त्यो लासको पनि हुन्छ सुकेको पहेँलो पातको पनि हुन्छ जे गर्छ त्यो मनले गर्छ मन सधैँ तरुण हुन्छ मेरो मनको तरुण यो भूमिलाई। |
पिउरीको डसना पनि बिझाउँछआकाशभरिका एक फौज ताराहरूको रिमझिम पनि चाहिन्न फूलजस्तै सुकुमार मालीले गोडेको फूलबारीको कुनै फूल पनि चाहिन्न कहलिएका बगैँचाका विविध फलहरूको कुनै स्वाद पनि चाहिन्न कोइलीको कुहू–कुहू पनि अब पट्यारिलो भइसक्यो झर्ना, हावा र नदीको सुसाइमा पनि विरक्ति बगिसक्यो जङ्गलको एकान्तमा खस्ने पत्करको मसिनो आवाज पनि कोलाहलबीच पड्केको गोलीझैँ लागिसक्यो सुनसान र एकलासे जुनेली रातमा एक्लै हिँड्ने आनन्दी मन मर्योो जात्रा/जात्रा र चाडपर्वको हूलमा मिसिन मन गर्ने तन्नेरी इच्छा पनि मर्योप बत्ती कात्ने कोमल पिउरीको बाक्लो डसना पनि बिझाउँछ चौरासी व्यञ्जनको भोजन पनि अब तीतो भो यत्ति हो कि अब मानिस सबै सन्चै छन् भोकै मानिस कतै छैनन्— जान्न पाएँ असङ्ख्य आनन्द भयो अनन्त शान्ति भयो। |
भतेर र आँखाहरूहरेक मान्छेको काँध काँधमा एक एक मुर्दाको अवतार थियो र त्यो भिड क्रमशः दुब्लाउँदै कुनै सभामा परिणत हुने आशंका थियो खप्परहरू उसिनेर सुरुवा बनाऊ गिदीहरू साँधेर अचार बनाऊ मुटुहरू कुहाएर जाँड बनाऊ र त्यसपछिको भोजमा अभागी जन्मेका शिशुहरूको छालाहरू उधारेर लपेसको प्रयोग गरौैं सुत्केरी आमा ! प्रथम खेप तिमी स्वाद चाख पोको पारेर शालका लाम्टाहरू कुनै कतारोमा नहाल, कतै नपुर, कतै नफाल हामी सभामा भाग लिनेहरू – ठूलाबडा हौँ- स्वागत चाहन्छौं आलो शालका मालाहरूले हामीलाई सिङ्गार र हामी त्यो शाल र त्यो शिशुको अपराधी र महान् बाबुलाई चिन्ने प्रयास गछौं हेर बिकुल बजिरहेछ – नलीखुट्टा ! हेर बिकुल बजिरहेछ-नलीखुट्टा !! हेर रगतको गोरेटोमा-आँखाहरू ! हेर रगतको गोरेमा आँखाहरू !! हाम्रो सभ्य सडकमा खप्पर मात्रै हिडिरहेछ – हो खप्पर मात्रै !! करङ्ग र कप्टेरे हाडहरूको बैज्ञानिक सोकेस सजिंदो छ – सजिँदो छ ज्ञान, गिदी र समवेदनशीलताहरू बिक्रीका लागि कतै हाट हुँदैछ कतै लिलाम हुँदै छ थुप्रै कागहरूको एउटा युद्ध आएर कुर्सी र फाइलहरूमा मोर्चा कस्दै थियो ठुङ्दा कागको भाषामा-फाइलभित्र मान्छेहरू कैदी छन् ठुङ्दा कागको भाषामा-कुर्सीमाथि मान्छेहरू बन्दी छन् नआऊ स्वतन्त्रता ! टुँडिखेलमा त मानिसहरूको दिवस हुनुपर्थ्यो नआऊ दिवस ! घुम्तीहरूमा त मानिसहरूको सालिक हुनुपर्थ्यो सालिक हुन अब मानिसहरूको अङ्ग कम्ती छ टुँडिखेल हुन अब मानिसहरूको फुर्सत थोरै छ । |
सत्य सुबेलाअहिलेभन्दा पहिले राम्रो लेख्थेँ भनूँ भनूँ लाग्यो आफूले आफैँलाई सोध्न मन लाग्यो – हो कि होइन? अब उत्तर म के दिऊँ सोधेको आफैँले सोधेको आफैँलाई जवाफ दिनुपर्ने आफैँले ? त्यसैले भन्दै छु आफूले आफैँलाई – जब तिमी ठीक लेख्छौ, त्यो राम्रो हुन्छ तब अहिले, पहिले पछिले हुँदैन यो बेला, त्यो बेला अबेला, कुबेला हुँदैन सत्य, साँचो, ठीक सुबेला हुन्छ । |
यात्राको आरम्भमापढ्न खोज्यो कि एउटा सराप आइलाग्ने इतिहास हेर्न खोज्यो कि अनेकौँ परिधिले छेक्ने बस्ती बुझ्न खोज्यो कि एउटा कुहिरो लाग्ने वर्तमान — कति अस्पष्ट । — कति अपराधी । — कति दुर्गन्धी । मस्तिष्कले यहाँ अर्कै आकाश हेर्दै छ हत्केलाले यहाँ अर्कै धरती खोज्दै छ पैतालाले यहाँ अर्कै गोरेटो टेक्दै छ ऐँसेलु र काफलको पवित्रतालाई ढोगेर परालको कुन्यूमा लुकेको अव्यक्त ठेलालाई सोहोरेर भोको प्राण र सिङ्गो देशलाई साक्षी राखेर— अपराधै अपराधमा अग्लिएको इतिहासलाई च्याते हुन्छ टेबिलैटेबिलमा छरिएको केन्द्रित गिदीलाई फाँडे हुन्छ पिचैपिचमा रमाउने पाइलालाई च्याते हुन्छ … … … … … … … … … … … … … … … । गोरेटोको शिलान्यासमा यही गीत रोप्ने हो कि । यात्राको आरम्भमा यही आयाम खोप्ने हो कि । |
Reference
https://easyayurveds.com/ayurvedic-medicine-for-diarrhea/Medicinal Plants for skin Burns
Medicinal Plants for Hair Health
30 Medicinal Herbs For your Home
50 Medicinal Plants for Inflammation
50 Medicinal Plants Used as Spices In Nepal
Medicinal Plants for Penis Size Enlargement
Medicinal Plants for Skin diseases
Medicinal Plants for High Blood Pressure
Medicinal Plants For Diabetes (High Blood Sugar)
MEDICINAL AND AROMATIC PLANTS LISTS OF NEPAL
Medicinal Plants Of Nepal ! Genetics, Classification, Preservation, and Applications
100 Rare Medicinal Plants of Karnali Nepal! Impossible to Find Other place.
Top 25 Medicinal Plants For Boosting Memory and Treating Alzheimer
Top 15 Expensive Medicinal Plants of Nepal! Numerous Among Them Are Uncommon Globally
Shashwot Khadka Songs Lyrics and Chords
Samir Shrestha's Top Songs Lyrics And Chords
Nepali Song Lyrics And Chords of Prabesh Kumar Shreshta
All Songs Lyrics Of Wangden Sherpa
Top 10 Ankita Pun Songs with Lyrics and Chords
Strum Along: Top 24 Sushant KC Songs with Lyrics and Chords
Famous Nepali Poems of Sarita Tiwari सरिता तिवारीका कबिताहरु
Famous Nepali Poems Of Man Prasad Subba मन प्रसाद सुब्बाका कबिताहरु
Top Poems Of Dinesh Adhikari दिनेश अधिकारीका कबिताहरु
Best Poems Of Prakash Sayemi प्रकाश सायमीका कबिताहरु
Famous 10 Poem Of Siddhicharan Shrestha
Best Nepali Poem OF SaruBhakta सरुभक्तका कबिताहरु
100 Nepali Famous Haiku Poem In Nepali
Arjun Parajuli ka Nepali Kabitaharu
Some Nepali Poem Of Shekhar Dhungel शेखर ढुङ्गेलका कबिताहरु
Some Poem Of Motiram Bhatta मोतिराम भट्टका केही कबिताहरु
Some Poem Of Lekhanath Paudel लेखनाथ पौडेलका केही कबिताहरु
25 Famous Poem Of Gopal Prasaad Rimal गोपाल प्रशाद रिमालका केही कबिताहरु
Some poem of Kali Prasad Rijal काली प्रसाद् रिजालका केही कबिताहरु
Some Famous Poem Of Bhinidhi Tiwari भिमनिधी तिवारीका केही कबिताहरु
Top Poem Of Madhabh Prashad Ghimire राष्ट्रकबी माधव प्रशाद घिमिरेका कबिताहरु
10 Famous Nepali Poem Of Mahakabi Laxmi Prashad Devkota
Exploring the Literary Legacy: Bhanubhakta Acharya and His Top Ten Poems In nepali
11 types of poetry with Beautiful Short Nepali Poem
Ten Nepali Poems with English Translations for Poetry Enthusiasts Worldwide
The history of Nepali Poem And famous poets of Nepal
