के यत्तिकैमा प्रेम हुन्न र??
तिमी बुझ्दिनौ,
मेरो आँखाको भाब,
म जान्दिन,
तिम्रो इशाराको भाषा,
के यत्तिकैमा प्रेम हुन्न र ??
आजकल
मेरो कविताका शब्दहरु,
आकाश छुनलाई उर्लिदैनन,
न त,
मन नै,
उत्साहको पहाड,
एक सासमा उक्लिन खोज्छ,
सायद तिम्रो मन पनि,
त्यस्तै छ होला
घडीको सुइ ढिलो घुमे जस्तो,
मध्याह्नको थकाई लामो लागे जस्तो,
लाटो पहाड र बेमत्लबी बादल झैँ,
निस्सार जिन्दगी,
हत्केलामा खोजे जस्तो,
झुटो झुटो
मन झुटो, संसार झुटो
तर के यत्तिकैमा प्रेम हुन्न र ?
पछिल्लो २ दशक
म यस्तै मन लिएर बाँचे,
बिरुपाक्षका मुर्तिहरु त,
युगौ देखि साक्षी छन् क्यार,
परिबर्तनको हावा हल्लिएर,
धेरै चिसो भोगे क्यारे,
यो दुइ दशकमा,
म पनि त्यै नियती भोग्दैछु,
बिरुपाक्षको जीवित रुप,
समय बदलियो,
घडीका सुइहरु कहिल्यै ढिला घुमेनन,
मध्याह्नको थकाई यथावत थियो,
कविताका शब्दहरु,
चिसो ओछ्यानमा सुतीरहे,
लाटा पहाडहरु,
मानबताको क्रन्दनलाई चुपचाप सुनिरहे,
बेमत्लबी बादलहरु,
बिग्रहका असिना बर्साइरहे,
म मानव बस्तीको,
एउटा जीवित बिरुपाक्ष,
एउटा असाहय भीम मल्ल,
एउटा लखेटिएको जिउदो सबुत,
म मेरो उजाडिएको बस्तीबाट,
च्यातिएको कपडा,
चुडिएको चप्पल
र टुक्रिएको मुटु बोकेर,
शुन्यतामा हराएको आम नेपाली |
प्यारो गाउँ,
म अझै पनि बुझ्दिन
तिम्रो आँखाको भाब,
तिम्रो परिवर्तनको मोह र इशारा,
तिम्रो बदलाको भावना र कल्पना,
तिम्रा प्रगतिशील भनाउदा पाइलाहरु,
तिम्रा अमानविय अचेतनहरु,
बन्दुकको नालमा तिम्ले देखेको परिबर्तन,
तैपनि म तिमीलाई माया गर्छु,
के यत्तिकैमा प्रेम हुन्न र??
हो, प्यारो बस्ति,
तिमी मेरी पहिलो प्रेमिका,
तिमीसंगै बिताए मैले,
जिन्दगीका कैयन मिठा पलहरु,
म माया गर्छु तिमीलाई सदैब
बाँचुन्जेल,
अरुले नमारेसम्म
आफै नमरेसम्म ||
अजय ढुंगाना
लण्डन
अर्धनग्न सोचाइहरु
म
निशाकालिन प्रभातहरुमा,
चिसो बिस्तारमा,
सुतिरहदा,
पानीको एउटा बाछिटो,
मलाई जिस्काएर गयो,
एक चिम्टी हावा,
मलाई गिज्याएर गयो,
म चुपचाप,
आफ्नो नियतीमा हाँसीरहे |
म पर्खाई हूँ कसैको,
म जिन्दगी हूँ कसैको,
चुपचाप साझको एक प्याला हूँ कसैको |
म कसैको ओठको,
मिठो मुस्कान पनि हुन सक्छु,
तितो गाली पनि हुन सक्छु,
तैपनि रहर छैन मलाई,
कसैको चुरा फोर्ने,
कसैको टोपी झिक्ने,
कसैको सिन्दुर पुछ्ने,
कसैलाई बाचुन्जेल टुहुरो बनाउने |
तैपनि मेरो नियति बेग्लै छ,
आयु छोटो छ,
एक चिम्टी बतासले पनि
उडाएर टाढा पुराउन सक्छ,
एक थोपो बाछिटोले पनि,
रुझाएर निथ्रुक्क पार्न सक्छ,
म हुलाकीको पेनी ब्लकमा कोचिएर हिड्छु,
म जस्तै अरु कयौसंगै,
कसैको जीवनको,
मिठो मुस्कान बन्ने आश बोकेर,
ढोकाको एउटा सानो प्वालबाट,
पुलुंग झर्छु,
जब नंगिन्छु, म रित्तिन्छु,
म सक्किन्छु,
फुङ्ग उडेको अनुहारको रंग जस्तै,
किनकी म आफैलाई थाहा छैन,
म हिडिरहेछु,
कसैको तुच्छ कुरूप,
अमानविय, अचेतन,
अर्धनग्न सोचाईहरु बोकेर |
अजय ढुंगाना
लण्डन
तिमी बुझ्दिनौ,
मेरो आँखाको भाब,
म जान्दिन,
तिम्रो इशाराको भाषा,
के यत्तिकैमा प्रेम हुन्न र ??
आजकल
मेरो कविताका शब्दहरु,
आकाश छुनलाई उर्लिदैनन,
न त,
मन नै,
उत्साहको पहाड,
एक सासमा उक्लिन खोज्छ,
सायद तिम्रो मन पनि,
त्यस्तै छ होला
घडीको सुइ ढिलो घुमे जस्तो,
मध्याह्नको थकाई लामो लागे जस्तो,
लाटो पहाड र बेमत्लबी बादल झैँ,
निस्सार जिन्दगी,
हत्केलामा खोजे जस्तो,
झुटो झुटो
मन झुटो, संसार झुटो
तर के यत्तिकैमा प्रेम हुन्न र ?
पछिल्लो २ दशक
म यस्तै मन लिएर बाँचे,
बिरुपाक्षका मुर्तिहरु त,
युगौ देखि साक्षी छन् क्यार,
परिबर्तनको हावा हल्लिएर,
धेरै चिसो भोगे क्यारे,
यो दुइ दशकमा,
म पनि त्यै नियती भोग्दैछु,
बिरुपाक्षको जीवित रुप,
समय बदलियो,
घडीका सुइहरु कहिल्यै ढिला घुमेनन,
मध्याह्नको थकाई यथावत थियो,
कविताका शब्दहरु,
चिसो ओछ्यानमा सुतीरहे,
लाटा पहाडहरु,
मानबताको क्रन्दनलाई चुपचाप सुनिरहे,
बेमत्लबी बादलहरु,
बिग्रहका असिना बर्साइरहे,
म मानव बस्तीको,
एउटा जीवित बिरुपाक्ष,
एउटा असाहय भीम मल्ल,
एउटा लखेटिएको जिउदो सबुत,
म मेरो उजाडिएको बस्तीबाट,
च्यातिएको कपडा,
चुडिएको चप्पल
र टुक्रिएको मुटु बोकेर,
शुन्यतामा हराएको आम नेपाली |
प्यारो गाउँ,
म अझै पनि बुझ्दिन
तिम्रो आँखाको भाब,
तिम्रो परिवर्तनको मोह र इशारा,
तिम्रो बदलाको भावना र कल्पना,
तिम्रा प्रगतिशील भनाउदा पाइलाहरु,
तिम्रा अमानविय अचेतनहरु,
बन्दुकको नालमा तिम्ले देखेको परिबर्तन,
तैपनि म तिमीलाई माया गर्छु,
के यत्तिकैमा प्रेम हुन्न र??
हो, प्यारो बस्ति,
तिमी मेरी पहिलो प्रेमिका,
तिमीसंगै बिताए मैले,
जिन्दगीका कैयन मिठा पलहरु,
म माया गर्छु तिमीलाई सदैब
बाँचुन्जेल,
अरुले नमारेसम्म
आफै नमरेसम्म ||
अजय ढुंगाना
लण्डन
अर्धनग्न सोचाइहरु
म
निशाकालिन प्रभातहरुमा,
चिसो बिस्तारमा,
सुतिरहदा,
पानीको एउटा बाछिटो,
मलाई जिस्काएर गयो,
एक चिम्टी हावा,
मलाई गिज्याएर गयो,
म चुपचाप,
आफ्नो नियतीमा हाँसीरहे |
म पर्खाई हूँ कसैको,
म जिन्दगी हूँ कसैको,
चुपचाप साझको एक प्याला हूँ कसैको |
म कसैको ओठको,
मिठो मुस्कान पनि हुन सक्छु,
तितो गाली पनि हुन सक्छु,
तैपनि रहर छैन मलाई,
कसैको चुरा फोर्ने,
कसैको टोपी झिक्ने,
कसैको सिन्दुर पुछ्ने,
कसैलाई बाचुन्जेल टुहुरो बनाउने |
तैपनि मेरो नियति बेग्लै छ,
आयु छोटो छ,
एक चिम्टी बतासले पनि
उडाएर टाढा पुराउन सक्छ,
एक थोपो बाछिटोले पनि,
रुझाएर निथ्रुक्क पार्न सक्छ,
म हुलाकीको पेनी ब्लकमा कोचिएर हिड्छु,
म जस्तै अरु कयौसंगै,
कसैको जीवनको,
मिठो मुस्कान बन्ने आश बोकेर,
ढोकाको एउटा सानो प्वालबाट,
पुलुंग झर्छु,
जब नंगिन्छु, म रित्तिन्छु,
म सक्किन्छु,
फुङ्ग उडेको अनुहारको रंग जस्तै,
किनकी म आफैलाई थाहा छैन,
म हिडिरहेछु,
कसैको तुच्छ कुरूप,
अमानविय, अचेतन,
अर्धनग्न सोचाईहरु बोकेर |
अजय ढुंगाना
लण्डन
