LaliJan Rawal, also known as ललिजन
रावल, is a respected
Nepali poet, ghazal writer, and senior official at Radio Nepal. His journey
from a small rural village in Achham to the national stage as a writer and
broadcaster reflects determination, struggle, and a deep passion for
literature.
Early Family Background
LaliJan was born as the eldest son of Dhan Singh
Rawal and Pavitra Rawal. He is the grandson of Lal
Singh Rawal. His father Dhan Singh was part of a common tradition in the
late 1960s when many families from Achham migrated to Mumbai in search of work.
Continuing that trend, Dhan Singh spent years in Mumbai as a breadwinner for
the family.
LaliJan grew up in a middle-class Chhetri household with six
siblings. Among them, his brother Hiranya Rawal became a
teacher in Kathmandu, while his sisters—Nanda, Ganga, Vaijanti, and Sushmita—settled
into their own families after marriage. Sadly, his eldest sister Nanda passed
away at an early age, a loss that left a deep mark on the family.
Today, LaliJan lives with his wife Kamala Rawal,
son Ankit, and daughter Anu in Buddhanagar,
Kathmandu. His parents eventually moved from Achham to Tikapur, Kailali, where
they spent their later years.
Birth and Childhood
LaliJan Rawal was born on January 11, 1965 (Bikram
Sambat 2021, Paush 28, Monday) in Sungali Bandegadhi, Achham,
located in the Seti zone of western Nepal. He was named “LaliJan” according to
the astrological chart of his birth, which fell under the Bharani
constellation.
His childhood was spent in a simple, rural setting. Like
most village children, he looked after cattle, played in the hills, and helped
with small household chores. For the first nine years of his life, he lived in
his birthplace Achham. Later, he spent four years in Mumbai with his father
before moving to Kathmandu. These three places—Achham, Mumbai, and
Kathmandu—shaped his early experiences and gave him a diverse outlook on life.
Family and Upbringing
Though born into a lower-middle-class family, LaliJan never
felt deprived, thanks to the hard work of his father. Farming and livestock
rearing were the mainstay of the Rawal family. Cash income was rare, and Dhan
Singh’s earnings from Mumbai supported the household. Despite economic
limitations, his father shielded him from hardships and encouraged him to
pursue education.
The family valued tradition. In keeping with Achhami
customs, LaliJan’s Upanayan (sacred thread ceremony) was
performed at Bageshwar temple by the Seti River just two
months before his marriage in 1996.
Education Journey
LaliJan began his education at Nanda Primary School
in Bandegadhi at the age of five. However, his early schooling was
irregular due to village life and chores. Concerned about his studies, his
father brought him to Mumbai when he was nine.
In 1973, he was admitted to Globe Mill Municipal
Secondary High School in Mumbai, where classes were taught in Hindi and
Marathi. At first, the language barrier made studies difficult, but with
patience and determination, he soon mastered both languages.
A teacher’s strike in Mumbai in 1978 disrupted his
schooling, leading his father to send him to Kathmandu. There, he enrolled
in Vijay Memorial High School, Dillibazar, where he completed
his School Leaving Certificate (SLC).
He later joined Amrit Science College (ASCOL) to
study science. However, his growing interest in literature and politics
distracted him from science subjects, and he left his ISC studies incomplete.
Afterward, he pursued humanities privately, completing his IA and BA in
Nepali literature from Tribhuvan University. Though he enrolled in an
MA program, personal and family challenges kept him from finishing.
His education was not straightforward—it was filled with
pauses, self-study, and sacrifices. Still, his persistence led him to academic
success and a lifelong love for learning.
Career Path
LaliJan’s professional journey began in 1986,
when he taught at Adarsha Secondary School, Kathmandu for
about two years. Later, he worked at Casino Nepal, Soltee Hotel,
for nearly seven years, gaining experience in administration.
His real breakthrough came in 1994, when he
passed the exam for Radio Nepal. He first served at the Regional
Broadcasting Center in Dipayal, where he worked for three years. In 1998,
he was transferred to the central office at Singha Durbar, Kathmandu.
Over the years, he rose through the ranks and is now serving as a Chief
Program Officer in the Program Division.
Marriage and Family Life
In 1996, at the age of 32, LaliJan married Kamala
Kunwar, the youngest daughter of Bhim Bahadur Kunwar and Nirmala Kunwar
from Achham. Their wedding was arranged in a traditional manner, but the bond
grew into a strong and supportive partnership.
Kamala, who completed education up to Grade 12, has been an
anchor in managing their household. The couple was blessed with two children—Ankit and Anu.
Balancing career, writing, and family, LaliJan found great strength in his
wife’s support.
Inspiration for Writing
Though no one in his family was directly involved in
literature, LaliJan developed a love for writing early in life. Two pieces he
read as a child left lasting impressions: the Hindi poem “Imtihaan” from
his schoolbook and Rabindranath Tagore’s story “Kabuliwala.” The
poem’s lines about courage and perseverance became guiding principles for him,
while Tagore’s storytelling stirred his imagination.
By his teens, he was writing poems, stories, and later
ghazals. His writings were inspired not by formal mentors but by his struggles,
emotions, and the environments he lived in—rural Achham, bustling Mumbai, and
intellectual Kathmandu.
Literary Contributions
LaliJan entered the literary scene around 1980 with
his first published poem “Sangharsha” (Struggle) in the
newspaper Matribhumi Weekly. Over the years, he explored poetry,
short stories, and later found his true calling in ghazals.
He has published six books:
- Yes
Patak Pani (This Time Too) – Poetry collection (1983)
- Kehi
Ghazalharu (Some Ghazals) – Ghazal collection (1985)
- Birano
Yo Thauma (In This Strange Place) – Ghazal collection (1989)
- Marubhumimaathi
(Above the Desert) – Poetry collection (1991)
- Sirani
ma Aansu (Tears on the Pillow) – Mixed poems & ghazals (2002)
- Ekota
Band Kham (A Sealed Envelope) – Selected ghazals (2009)
Even after his last book, he has continued to publish poems
and ghazals in leading Nepali journals like Garima, Gorakhapatra, and Madhupark.
Awards and Recognition
For his contributions to Nepali literature, LaliJan has been
honored with several awards:
- Lokendra
Sahitya Award (1993)
- National
Talent Award (1995) by the Government of Nepal
- Achham
District Development Committee Award (1998)
- Tannery
Sahitya Patrika Talent Honor (2002)
- Garima
Samman (2006) by Sajha Prakashan
These recognitions reflect his place as a leading voice in
modern Nepali poetry and ghazal writing.
Interests and Personality
Outside of work and literature, LaliJan enjoys simple
pleasures. He loves reading across genres, from Nepali classics to Sanskrit
stories. He is fond of drawing, traditional Nepali food, and cricket. He avoids
flashy clothing and prefers modesty in both appearance and lifestyle.
He values honesty and dislikes opportunistic behavior.
Despite his busy schedule, he makes time for his family and considers them his
biggest source of happiness.
Memorable Moments
His life has been a mix of joys and sorrows. Losing his
sister Nanda was one of his most painful memories, as was leaving his mother at
a young age to study in Mumbai. Language struggles in India also tested his
resilience.
On the brighter side, returning to Nepal after four years in
Mumbai was a cherished moment. Another highlight was the publication of his
first poetry collection, “Yes Patak Pani”, in 1983, which marked
the beginning of his recognition as a writer.
Conclusion
From a small village in Achham to the capital city, from
rural pastures to national radio studios, from a struggling student to an
acclaimed poet, LaliJan Rawal’s life is a story of persistence,
creativity, and growth.
His poems and ghazals capture both personal emotions and
universal human struggles. Through literature and broadcasting, he has
contributed significantly to Nepali culture. Today, living with his wife and
children in Kathmandu, he continues to write and inspire new generations with
his words.
1 आफै मात्र भोग खाने द्यौता कोटी कोटी । तावामाथि भोक पाक्छ, पाक्दैन खै रोटी । यति सानो मुलुकमा कुरा मात्रै ठूला, काम हैन कुरामा नै, अल्झ्यौं सयौं चोटि । सिंगापुर र स्विट्जरल्याण्डका स्वप्न कति बाँड्छौ ? पीडा बोकी रुन्छन् यहाँ, कर्णाली र डोटी । रक्त चन्दन तस्करीमा रातै बिते पनि, बिहानीमा टीका लाउँछौ चन्दन घोटी घोटी दुःख कष्ट मलाई मात्र, किन भनी सोध्दा, अर्ति दिदै भन्छ ऊ त, भाग्य नै हो खोटी । हिउँ पग्लिएर अब आगो बग्न सक्छ, पानीभित्रै लुक्छौ कति, कति चाल्छौ, गोटी ? सुखसयल आफूलाई, स्वप्न अरूलाई, बाँड्ने को हुन् हिसाब पक्कै होला मोटामोटी । |
2 अलिकति हाँसो फुल्दा बिर्से पीरको कुरा । वर्षाअघि याद हुन्न कृष्ण भीरको कुरा । गुन्छुक ढिडो पनि जहाँ पाउने गाह्रो पर्छ, त्यहाँ तिमी गर्छौ किन साउने खीरको कुरा । बोझ बोक्ने पाइताला, कसले सम्झेको छ, हामी सधैं गौरव गछौं, गर्दै शिरको कुरा । कति-कति महाभारत दोहोरिए यहाँ, अझै सुन्छौं हरण भएको उही चीरको कुरा । वर्तमान यो कता पुग्यो थाहा छैन अझै, रमाउँछौं इतिहासमा पढ्दै वीरको कुरा |
3कति दियौ पीडाहरू, मैले गन्न बाँकी थियो । तिमी भने हिँडिहाल्यौ, केही भन्न बाँकी थियो खानुसम्म खायाँ हिजो, आज अनिकाल पर्दा, नयाँ बाली लगाउन, बीउ धन्न बाँकी थियो । तिमीसम्म पुग्न मैले, नखोजेको कहाँ हो र, एउटा बाटो भत्केपछि, अर्को खन्न बाँकी थियो । हेराहेर मात्र हाम्रो, दुई किनारामा उभिई, हामीलाई जोड्ने एउटा पुल बन्न बाँकी थियो । कसले लुट्यो मेरो मनको भकारी त रित्तै देखें, हिजै चाहनाको अन्न,त्यहाँ टन्न बाँकी थियो । मेरो हृदयको धूलो, किन टाँसिइरहन्छ भन् , बल्ल आज थाहा पाएँ, त्यै निफन्न बाँकी थियो । |
4जून आउला तिमीलाई बेलाउन राती । अधि-पछि लगाएर ताराहरूको ताँती । टाढा कतै मन्दिरमा जानु पर्यो किन ? आफ्नै मनको अँधेरीमा बालिदेऊ बानी । तारा खस्दा आकाशले नरोएर के भो ? उसको पनि कहिलेकाहीँ दुख्दो होला छाती । दुई-पाइला चालेपछि तोड्नु नै छ भने, त्यसै त्यसै कसमहरू नखाएकै जाती । मिर्मिरेमा आँखा खोली क्षितिजतिर हेर, घात गर्न सक्ने छैन त्यहाँ कुनै घाती जातपातका कुरा सोधे भनिदिए हुन्छ, मान्छे हुँ म अरू कुनै छैन मेरो जाति । |
5भैगो छाड तिम्रा, कुरा नाना भाँति । झूटो बोल्नुभन्दा, नबोलेकै जाती । बेग्ला-बेग्लै बाटा, कति बने कति, एक पल्ट हेरौं, कमिलाको ताँती । कहिले हुन्छ अब, ख्याल समयको, मध्यान्नमै तिमी, बालिदिन्छौ बाती । दिनको उज्यालोमा, तारा कहाँ खोज तारा मुस्कुराउँछ, अँध्यारोमा राती । गुनासो के गर्नु, अरूसँग अब आफ्नै प्रिय मान्छे, बनेपछि घाती । दुनियाँका दुःख, जब देख्छु सामु, भित्र भित्र कतै, दुख्छ मेरो छाती |
6तिम्रो हात परेन कि, पठाएथे पत्र । कतै शान्ति छैन भन्ने सुन्छु यत्रतत्र समय नै यस्तो हो कि, हाम्रो आफ्नै ढङ्ग, जताततै अशान्तिका जमे पत्रैपत्र । सद्भाव र सदाचार देखिदैन कतै, बर्बरताले गर्यो यहाँ राज एकछत्र । आशामात्र होइन विश्वास दिलाउँदै आऊ, तिमीबाट धेरै टाढा जान्छु म त नत्र । जीवन छोटो हो कि लामो, पत्तै छैन तर, सहज छैन जिन्दगीको एउटै पनि सत्र |
7एकान्तमा तिमीसँग कुरा गर्नु पर्ला । कसले धेरै माया गर्छ, मानो भर्नु पर्ला । उँचाइको अभिमान कहिलेसम्म हो र ! शिखरबाट तिमीले पनि तल झर्नु पर्ला । जति टाढा जाऊ तिमी, तिमीसम्म पुग्न, जति सुकै जङ्गारहरू तरे तर्नु पर्ला । मायाको त्यो छायाबाट घाम छल्नलाई, जता-जता छाया जान्छ, उतै सर्नु पर्ला । औंसीको त्यो रातभित्र, अँध्यारोलाई चिर्न, पख ! सानो दियो बाली, ज्योति छर्नु पर्ला । एकबारको जुनी हो यो, किन खेर फाल्नु ? दुनियाँका लागि बरू, मरे मर्नु पर्ला । |
8स्तो कुरा सुने पनि बजिहाल्छ ताली । अलि ढिलै बुझ्छौं हामी, साँचो हो कि जाली । अन्धकार चिर्नलाई काला रात टेक्दै, कति-कति हिँड्यौँ हामी, मशालहरू बाली । बिना साँवा अझै कति ब्याज मात्रै खान्छौ, देखिरा छु सधैं तिम्रो त्यो हालीमुहाली । बाध्यता र वेदनाका सुस्केरा दिएर, कसले सधैं चोरिलान्छ ओठका ती लाली । फूलबारी जस्तै सुन्दर हुन्छ हाम्रो देश, हामी आफै फूल बनौं, आफै बन माली । कुनै बिहान एउटा नौलो सूर्य उदाउला, स्वागतमा बसी राख सजाएर थाली । |
9बिपनीमै हिजोआज बर्बराउन थाल्यौ । सुर-ताल बिना तिमी गीत गाउन थाल्यौ । बन्द गरिसकें मैले, मेरो मनको ढोका, फेरि किन ढकढक गर्दै, तिमी आउन थाल्यौ । पुज्नु हुन्न तस्वीरलाई, भन्थ्यौ पहिले तिमी, तर आज फूलमालाले, त्यै सजाउन थाल्यौ । सुख चैन तिम्रो जसले लुट्यो सधैंभरि, उसैलाई तिमी आज झन् सघाउन थाल्यौ । मुक्त हुनु पर्छ मान्छे, भन्छौ तर आफै, दासताको भारी जस्तो के उठाउन थाल्यौ ? दोबाटोमा-चौबाटोमा अलमलिई रह्यौ, सँगै हिंडौँ भन्दा पनि हिचकिचाउन थाल्यौ । |
10चाहनाको गीत अझै गाउन बाँकी छ । चुहिएको छानो हाम्रो छाउन बाँकी छ । कसले फेरि बाँध लायो हाम्रो खुसीमाथि, उदास आँखाभित्र चमक आउन बाँकी छ भर्खरै त क्षितिजको ढोका खुलेको छ, प्यारो सूर्य आकाशमा ल्याउन बाँकी छ । निमार्ण जुटेका ती हातहरूलाई, धेरै धेरै कामहरू भ्याउन बाँकी छ । युगौं देखि कार्यशील तमाम जिन्दगीले, पसिनाको मोल अझै पाउन बाँकी छ । |
11सोध्दै छु म आज, के हो मेरो नाउँ । आफै उभिएको, चिन्दिनँ म ठाउँ । कति बिर्से कति, खाएका ती कसम, फेरि अर्को कसम, कसरी म खाऊँ । जहाँ जहाँ थियो, मैले जानु पर्ने, गएँ सबैतिर, अब कहाँ जाऊँ । बिपनीमा कहिल्यै, पाइनँ मैले देख्न, सपनीमै सही, तिम्रो दर्शन पाऊँ । अझै बग्दै होला, मेरो कैलाश खोला, याद मात्र बाँकी, भु मैले गाउँ । दिवास्वप्न पाली, भन्दिनँ म कहिल्यै, धर्तीभरि फैलिउँ, आकाशभरि छाऊँ । खोज्न अरूलाई, हुन्न कुनै गाह्रो, आफैलाई खोज्न, कहाँ कहाँ धाऊँ । |
1 2 यतै-कतै छोडेको छु पाइतालाका छापहरू अझै कोही सुन्दोहोला मेरो पदचापहरू । जल्नुसम्म जलिसकें सबैभरि जिन्दगीमा अब के पो गर्न सक्लान्, आगोका ती रापहरू कुनै बेला आफैतिर फर्किएर हेर्नु पर्ला, आफैबाट कति भए जिन्दगीमा पापहरू । एकान्तको बेला पारी कहिलेकाहीं हिसाब गर्छु, बाटोभरि मैले पाएँ कहाँ कति धापहरू । आँसु पनि कुनै बेला हतियार बन्न सक्छ, रित्तिएका छैनन् आँखा, आँसुका यी दापहरू । |
13कसको भाग्य फुटेको छ, को हो भाग्यमानी, लेखा-जोखा कति गर्नु, कति कुराकानी । जिन्दगीको एउटा पाटो सधैं भिज्ने गर्छ, थाहा छैन भिजाउने त्यो, आँसु हो कि पानी । जति हाँस्न खोज तिमी, जति ढाँट्न खोज, तिम्रो पीडा खोलिदिन्छ भिजेको सिरानी । हृदयको कुनाभित्र, लुकेकी पो छौ कि, या त बनी बसेकी छौ, आँखाभित्र नानी । पीर बोकी थिर मन कहाँ हुन सक्छ ? कता-कता बरालिने बसिसक्यो बानी । थाहै नपाई यात्राभरि केही बिराएँ कि ! भए जस्तो लाग्या छैन गल्ती जानी-जानी । |
14 एउटा परदेशी आई सोध्यो मेरो नाउँ । तर चाँडै छोडिगयो, यो रमाइलो ठाउँ । उसकै छेउ उडी पुग्न मन लाग्छ तर, प्वाँखबिना उडी त्यसै कसरी म जाऊँ । एउटा चिट्ठी उसैलाई पठाउनु थियो, भनिदेऊ जूनतारा कुन हो उसको गाउँ ? जहाँ जहाँ समाउँछु, सबै भत्किदिन्छ, आफ्नो आधार मानी अब कहाँ नै समाऊँ ? सम्झनाको हावा चल्दा, आँखा रुन खोज्छ, आफ्नो आँखालाई आज के भनी सम्झाऊँ ? ** |
15बसालु यी फूलहरू आँखाभरि बोकी आएँ । भमराले गाउने गीत ओठभरि घोकी आएँ । मैले मात्र कहाँ हो र, तिमीले पनि देख्यौ होला, जे-जे देखें, देखेपछि, आफ्नै जिम्रो टोकी आएँ । बिपनामा शून्य मात्र सधैं हात लागेपछि, कल्पनाका पखेटामा आफै किला ठोकी आएँ । मेरो पछिल्तिर जसले मेरै कुरा काटिरहो, उसैलाई मैले आफ्नो प्रतिनिधि तोकी आएँ । बतासले झ्यालको मनको, दुइटै पर्दा हल्लाउँछ, त्यसैले त बतासलाई सँघारैमा रोकी आएँ । |
16चन्द्रमाको छायाँ ऐले तलाउमा पयो । यस्तो लाग्यो सिङ्गो जून नै धरतीमा भयो । ढुङ्गा माटो बगाउँदै खोला सुसाउँछ, खोलाको त्यो मीठो धुनले मन मेरो हो । छायाँ पनि नभेटिने अन्धकार माझ, आँगनीमा बिहानीको घाम कसले छन्यो । युगौंदेखि गाइएको जिन्दगीको गीत, ढिलै भए पनि आज तिम्रो ओठमा सन्यो । जीवनभरि पानीसँग, डुङ्गासँग खेल्दै, माझी दाइले नदीलाई कैयौं पल्ट तो । |
17चरी बनी उडै म त, बस्ने डाली छ कि छैन । हृदयमा बास मागें, ठाउँ खाली छ कि छैन । नपिएरै मात लाग्दा, बिना कारण बात लाग्दा, सोध्छु अझै गर्न बाँकी, कुनै गाली छ कि छैन । द्यौतासँग माग्न केही, लम्किएकै हौ कि तिमी, पिठ्यूँबाट देखिएन, हातमा थाली छ कि छैन ? झन् कतै कोपिला ती, ओइलिएलान् पातहरू, तिम्रो मनको बगैंचामा कोही माली छ कि छैन । बाटो छेकी उभिएका अजङ्गका पहाड ढाल्दै, बाटो खोलिदिने कुनै बलशाली छ कि छैन ? |
18भैगो अब तिम्रा कुरा मान्छु अलिकति । आजलाई वाचाकसम खान्छु अलिकति । जति रिस उठेपनि, मन दुखे पनि ढुङ्गा होइन फूलले फेरि हान्छु अलिकति जे-जे दियौ तिमीले सधैं, मैले थापिरहैं, अति भयो आज म त छान्छु अलिकति । माया टाढा हुने रैछ, सधैं नजिक हुँदा, तिमीबाट टाढा आज जान्छु अलिकति । आफन्तले जब-जब घात मात्रै गर्छ, शत्रुलाई बरू आफ्नो ठान्नु अलिकति । कहाँ-कहाँ पुग्नु पर्छ, कति हिँड्नु पर्ला, यात्राभरि सम्झना त्यो लान्छु अलिकति । |
19खसिरहेको तारासँग माग्दा केही कुरा । भन्थे सबै पक्कै हुन्छ मनको चाह पूरा । कस्तो ध्वनि सुनियो खै, कस्तो उठ्यो धुवाँ, कति-कति नानीहरू भएछन् टुहुरा । हार्ने जित्ने जो जो होला, आँखा रुँदै भन्छ, कति सिउँदो पखालिए, कति फुटे चुरा । तर्क-संवाद चल्नु पर्छ, भन्थे कुरा मिल्न, अचेल सीधै गोली चल्छ, सीधै चल्छ छुरा आफै खस्ने तारासँग मागेर के मिल्थ्यो, सधैँ जस्तै मनका चाह अझै छन् अधुरा । |
20 हिजै मात्र अलिकति गर्यो कुराकानी । त्यति चाडै तिमीकिन भयौ पानी पानी । द्यौता भेटे जस्तै रहेछ तिमीलाई भेट्नु, म त भेट्न खोज्दोरहेछु पहिले जस्तै ठानी । बहकिन्छु कहिलेकाहीँ, उड्न खोज्छु माथि, तर मेरो धरातलले ल्याउँछ फेरि तानी । सुरक्षाका कवचभित्र तिमी ढुक्क सुत्छौ, मृत्यु धावा बोल्छ उता, मान्छे छानी छानी । समृद्धिको किरण कहिले पस्छ झुप्रोभित्र ? प्रतीक्षामा छन् है अझै आँखाका यी नानी । |
21 लहरसँग लड्दै सधैं किनार पुग्छ नाउ । आशा ज्यूँदो राख्नुपर्छ बिर्सिएर घाउ । विनाशका माझ पनि सिर्जनाले भन्छ, मृत्यु अमर छैन यहाँ जीवन गीत गाऊ । तिम्रो, निजी माया मात्र, होइन ठूलो कुरा, दुनियाँलाई माया गर्ने कसम तिमी खाऊ पीपलुको फेद जस्तै टेक्नुपर्छ भन्थ्यौ, तिम्रा पनि आज किन लरबरिए पाउ ? शान्ति कता हरायो खै, हिंसा मात्र छायो, पाइँदैन अब कतै जिन्दगीको भाउ । |
22 शीतको थोपा उडिगयो बिहानीको घामसँगै । मेरो नाउँ जोडिएला फेरि तिम्रो नामसँगै । बोटहरू नाङ्गा भए, बाग फेरि उजाड भयो, फुलेका ती फूलहरू झरिगए यामसँगै । मलाई कायल बनाइसके, रोई रोई यी आँखाले, तिमीलाई खोज्ने आँखा, पठाऊँ कि खामसँगै । जिन्दगीको एउटै पङ्क्ति, धेरै लामो हुँदोरैछ, रोकिदिऊँ कि आफैलाई, एउटा पूर्ण विरामसँगै हुलबाट टाढा हुन, मन लाग्छ कहिलेकाहीँ, तरै लाग्नु पर्दोरहेछ मानिसका लामसँगै । |
23पीडाहरू पोखी सधैं कति भरौं पाना । आँखाबाट बगाउँदै मोतीका यी दाना । वर्षा याममा फेरिपनि पानी चुहिरह्यो, कैले टालिएलान् कठै चुहिएका छाना । सपनीमा-बिपनीमा बोकी हिँडेको छु, गास, बास, कपासका चाह साना-साना । हत्या हिंसा घरमा पसी सिन्दूर खोसेपछि, बिचल्ली भो टार्नलाई दुई छाकको माना ☐ सधैं नयाँ नाना माग्ने नानी रुँदै भन्छे, बाबा ! आँखा खोलिदेऊ चाहिँदैन नाना । भयरहित भैसके कि ! गाउँहरू सबै, सदरमुकाम सरिसके गाउँका सबै थाना । |
24 नखोलेरै राखिएको एउटा बन्द खाम थियो । भित्र के के थियो कुन्नि, बाहिर मेरै नाम थियो कताबाट उजाडियो मनको सानो फूलबारी, भर्खरै त फूलहरूको यहाँ फुल्ने याम थियो । | आज किन यहाँ केही, केही पनि देखिएन, हिजै मात्र सपना खोज्ने आँखाहरूको लाम थियो । सधैं सधैं बग्ने खोली, एकै छिन रोकिदेऊ, तिम्रो वेगसँग मलाई अलिकति काम थियो । मनमा दियो विश्वासको नबलेको जिन्दगीमा, धेरै धेरै अन्धकार थोरै मात्र घाम थियो । |
25च्यात्तिसके कति कति जिन्दगीका पाता । छोरो भन्छ फेरिदिनु, किताबको गाता । लिनु दिनु के छ कुन्नि, सम्झदै गरौला, अहिलेलाई बन्द गर तिमी आफ्नो खांता अँध्यारोमा चम्किरहने एउटा तारा खस्दा, आकाश कति रुन्छ सधैं सम्झिएर नाता । कता-कता रुमलिए, कता बरालिएँ, पराई लाग्न थाल्यो मलाई मेरो आफ्नै हाता जता सुकै हिँडेपनि जहाँ पुगे पनि, बिर्सन्न म गुराँसका रङ्ग राता राता । |
26च्यात्तिसके कति कति जिन्दगीका पाता । छोरो भन्छ फेरिदिनु, किताबको गाता । लिनु दिनु के छ कुन्नि, सम्झदै गरौला, अहिलेलाई बन्द गर तिमी आफ्नो खांता अँध्यारोमा चम्किरहने एउटा तारा खस्दा, आकाश कति रुन्छ सधैं सम्झिएर नाता । कता-कता रुमलिए, कता बरालिएँ, पराई लाग्न थाल्यो मलाई मेरो आफ्नै हाता जता सुकै हिँडेपनि जहाँ पुगे पनि, बिर्सन्न म गुराँसका रङ्ग राता राता । |